Site pictogram HET IS KOERS!

De liefdes van Thomas De Gendt

Joris de Vogel

De laatste drie weken overheerst de weemoed onder de wielerjournalisten. Bertje de Grote hangt zijn fiets aan de wilgen en geen enkele zichzelf respecterende wielerjournalist laat het na een ode aan de beste man te schrijven. Over enkele decennia zullen we onze kinderen nostalgisch en tegelijkertijd dankbaar toespreken dat we hém nog hebben zien koersen, op de manier waarop Roger De Vlaeminck over zichzelf praat. De overgang van het, vrij naar Ducrot, oude naar het nieuwe wielrennen zou met het stoppen van Contador voltooid zijn. Toch is hij zeker niet de laatste der mohikanen; zijn opvolger rijdt namelijk al enkele jaren rond in het peloton. Hij heeft ongeveer evenveel talent als Contador alleen al in zijn kleine teen heeft, maar qua amusementswaarde is er geen renner die aan De Gendt kan tippen. Verafgood in Vlaanderen, soms toe- maar vooral vaak uitgelachen in de rest van de wereld. Ik heb het natuurlijk over Thomas De Gendt, de ultieme Flandrien, broodrenner, antiheld.

Thomas De Gendt rijdt altijd in de aanval, maar hij valt nauwelijks aan. ‘Vanuit de start vijf minuten aan 500 Watt en dan kijk ik weer achterom.’ Meestal zitten er dan niet veel renners meer in zijn wiel, terwijl elke renner weet welk wiel je moet hebben om voorin de koers te geraken. Eenmaal in de aanval begint het feest echter pas voor De Gendt: de premiesprints naderen. In de Vueltarit van afgelopen vrijdag was het weer raak. Thomas in de vlucht, omvangrijke kopgroep, bergkoning Villella en sprinter Trentin mee. Villella pakt uiteraard de eerste twee bergsprints en Trentin wint de tussensprint. Nummer twee bij de bergsprints: Thomas De Gendt. Nummer twee bij de tussensprint: Thomas De Gendt. Elke premiesprint, bergsprint, tussensprint, waarschijnlijk zelfs de bordjessprints; Thomas De Gendt is vooraan te vinden. Heeft ‘ie daar iets te winnen? Jazeker, een premie! Toch mooi 45 euro voor de nummer twee van de tussensprint. De rest van het peloton lijkt zich er niet druk om te maken, maar De Gendt staat bij elke sprint in elke koers op scherp. Als er centjes te verdelen zijn, zit Thomas De Gendt op de voorste rij. In de Tour de France sprokkelde hij zo ruim 27.000 euro bij elkaar. Hij moet toch wel eens bij zichzelf denken: ‘Ben ik nou zo slim, of zijn jullie nou zo dom?’

Afgelopen jaar won Bernie Eisel 500 kilogram zalm in Noorwegen, Nacer Bouhanni zijn lichaamsgewicht in Camembert en Lars Bak 100 flesjes bier in de Giro (door als zwaarste renner de Stelvio te beklimmen). Het is wachten op de eerste koers waarbij je je lichaamsgewicht in M&M’s kan winnen. Reken maar dat Thomas De Gendt in dat geval Froome bergop zou lossen, Kittel in een massasprint de baas zou zijn en heel misschien zelfs Valverde zou kloppen op de Muur van Huy. M&M’s zijn namelijk, naast prijzengeld, de tweede grote liefde van Thomas De Gendt. Elke avond eet hij 100 gram M&M’s. Vooruit, alleen in grote rondes. M&M’s kosten 10,36 per kg, dat levert een kostenpost op van 20,72 euro op voor 20 avonden. Dat is vergelijkbaar met een derde plek bij een tussensprint in de Vuelta.

We zijn tegenwoordig bijna vergeten hoe snel Thomas De Gendt tot grote hoogten steeg. In 2012 zette hij zich in drie weken tijd definitief op de wielerkaart met een podiumplek in de Giro d’Italia, te danken aan een fenomenale zege op de Stelvio. Dat hij überhaupt meedeed aan die Giro was te danken aan zijn derde grote liefde: Evelyn. Toen de trouwdatum gekozen moest worden, kwam de romanticus in Thomas naar boven: haar verjaardag was de 30e, zijn verjaardag de 6e, dus de trouwdatum moest en zou 30-6 worden. Dat moest dan wel op een zaterdag gebeuren, daar nam de pragmaticus het weer even over. De enige kans daarvoor was in 2012, precies het jaar waarin de Tour vanwege de Olympische Spelen al eind juni begon. Evelyn wou de trouwdatum met alle liefde verplaatsen, maar Thomas stond erop: 30 juni 2012, dat was de dag. Geen Tour dus, dan maar naar de Giro. De rest is geschiedenis. Eigenwijs? Laten we het erop houden dat Thomas een man is van de best practices. Zo vindt ‘ie het niet nodig om zich warm te rijden voor een tijdrit en is de masseur niet welkom op zijn kamer tijdens grote rondes -tenzij hij natuurlijk M&M’s komt brengen.

In 2016 kerft Thomas De Gendt zijn naam definitief in het Belgische wielerhart door een Touretappe te winnen bovenop -nou ja, halverwege- de Mont Ventoux. In 2017 volgt de rest van de wielerwereld. In de Tour de France besluit hij dat het best wel leuk is om elke dag in de aanval te gaan. En zo geschiedde. Kus van Evelyn, handje M&M’s naar binnen en op naar de volgende premiesprint. Het levert hem naast een ontzettende berg prijzengeld -ik denk dat zijn ploegmaten graag met hem koersen- ook een derde plek op in het bergklassement en een zesde plek in het puntenklassement, tussen de sprinters Colbrelli en Groenewegen. Daags voor Parijs toont hij op Twitter trots een lijstje met alle etappes waarin hij dat jaar in de aanval was geweest, waaronder elf Touretappes: ‘2210 km’. Een open sollicitatie voor de superstrijdlust, een juryprijs waar, je verwacht het niet, ook een geldprijs van 20.000 euro aan is verbonden. En daar had De Gendt zijn zinnen op gezet.

Als een volleerd politicus ging De Gendt achter de publieksstem aan: een oproep aan de Vlaamse Vive le Velo-kijker leverde hem ruim 10.000 retweets en daarmee de publieksstem op, maar de overwegend Franse jury koos toch voor hun eigen chouchou. Een keuze waar zeker wat voor te zeggen viel, maar Thomas was boos. In zijn eergevoel gekrenkt, na al zijn kilometers in de aanval. Hij zon op wraak, op sportieve revanche. Op ProCyclingStats ontdekte hij dat hij de 100e renner kon worden die in alle grote rondes een etappe heeft gewonnen. Alleen de Vuelta-rit ontbrak nog op zijn palmares. Het doel was bepaald, een droom was geboren. Hij besloot het aantal criteriums in zijn agenda te halveren, met oog op het doel. Een drastische beslissing, aangezien criteriums gelijk staan aan flinke startgelden, die in zekere mate vergelijkbaar zijn met liefde uno: de premiesprints. Dat ProCyclingStats niet helemaal de juiste data paraat bleek te hebben en dat er bij aanvang van de Vuelta slechts 92 renners waren met een geslaagde trilogie, mocht al geen invloed meer hebben op de koppigheid van De Gendt. Op sommige nazomerdagen lacht het toevallige geluk de wielerfan toe.

In de Vuelta koos Thomas De Gendt meer dan ooit zijn dagen uit. Hij ging in de aanval, streed vooraan mee, en ging keer op keer strijdend ten onder. Denkend aan het schitterende wielerjargon ‘een strijd op twee fronten’ is de parallel tussen Thomas en Alberto Contador snel getrokken: beide ijzersterk, aanvallend, met het hart koersend, maar op het moment suprême met lege handen. Totdat… Zeventien lange dagen trokken voorbij, en net toen iedereen de moed had opgegeven was hij daar: de ritzege van Thomas De Gendt. Het drieluik is voltooid, De Gendt heeft zijn benen laten spreken. Grinta. Voor even vergaten alle wielerliefhebbers de ellende van de bijna stoppende Oppergod.

Met alle liefdes van Thomas gaat het gelukkig goed. De premiesprints van komend jaar staan al met rood omcirkeld in zijn routeboek, er gaat voor elke grote ronde een koffer met M&M’s mee en hij is nog steeds getrouwd met Evelyn. En zolang Thomas met zijn hart kan blijven koersen, gloort er hoop voor de wielerliefhebber. We gaan hem nog hard nodig hebben de komende jaren.

Laatste berichten van Joris de Vogel (alles zien)
Mobiele versie afsluiten