Lieve Steven,
Het seizoen zit erop, Stevie. Je bent alweer begonnen met het plannen van het volgende seizoen. Maar dit seizoen, hè? Ik kan er gewoon nog niet over uit. Wat een jaar was het. Natuurlijk waren de Vuelta en de Spelen niet wat we er van hoopten. Een paaltje en een dagje wat mindere vorm. Het kan gebeuren.
Maar Steven, dat roze! Wat stond jou dat goed. Ik zie je nog als een hedendaagse Kuifje op het podium zitten. Zo onbevangen, zo oprecht genietend. Jij maakte wielergeluk tastbaar voor de fans. Ik was zelfs al zo ver dat ik het T-shirt had gekocht voor jouw overwinning. Was dat de goden verzoeken? Heb ik het verpest voor je? Het kon gewoon niet meer mis. Je hoefde alleen nog maar op je fiets te blijven zitten… Daar ging het mis. Een geitenklim, een afdaling langs een sneeuwmuur en een koprol in diezelfde sneeuwmuur.
Ik was in Gent, Steven. Ik was een weekend weg en kon deze etappe niet zien. Ik weet nog het moment dat de eerste appjes binnen kwamen. Ik weet nog precies waar ik was, net als met het overlijden van Cruijff en de aanslagen op het WTC eerder. Mijn wereld verkleinde zich tot het schermpje van mijn telefoon. Is het met erg? Wat zegt Twitter? Nieuw appje! Meer nieuws? Hij zit weer op de fiets! Misschien komt het nog goed. Misschien kan hij er nog bij komen. Misschien kan hij op de slotklim nog wat tijd goed maken, hij is heel de Giro al het beste bergop! Misschien ook niet, Steven. Het kwam niet meer goed. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe jij op de fiets moet hebben gezeten op dat moment. Eerst blinde paniek, natuurlijk, maar daarna? Wanneer realiseerde jij dat je het roze kon vergeten? Wat dacht je op dat moment? Hoe heb je het in vredesnaam volgehouden om door te blijven gaan? Ik denk dat ik toch uit pure frustratie mijn fiets in het eerste de beste ravijn zou hebben gesmeten om vervolgens snikkend als een klein kind in een ploegleiderswagen te stappen. Boos op mijn ploegmaten, boos op mijn ploegleiders, boos op Nibali en Valverde, boos op de wereld, boos op mezelf.
De volgende dag was ik nog in Gent. Jij nog in de Giro. We hadden nog hoop op het podium, maar ook die dag was het te veel. Gebroken, gekneusd, gebutst en geschaafd haalde je wel weer de eindstreep. Je gaf ondanks de pijn en teleurstelling nog een keer alles. Dat karakter is bewonderingswaardig, Steven. Ik vind dat echt heel knap. Uiteindelijk word je vierde. Geen podium en ook geen etappezege. Je rijdt een historische Giro maar iets tastbaars heb je eigenlijk niet. Chaves, die rare Foliforov en een sneeuwmuur hebben jou een vaste plek in de geschiedenisboeken gekost. Mij kostte het mijn humeur. Ik was er ziek van. Dagenlang. Zelfs toen jij op Twitter alweer vrolijk kwinkslagen uitdeelde en met zelfspot erover sprak, zelfs toen kon ik het nog niet hebben. Ook dat is knap, Stevie. Niet alleen knap, ook weer bewonderswaardig. Het geeft blijkt van een enorme volwassenheid en relativeringsvermogen. Iets wat ik als wielerfan op een dag ook hoop te bezitten.
Ik was daar met jou, Steven. In 2011. Toen zag ik het al. Jij bent de eerste renner van de generatie die een grote ronde zou kunnen winnen. In de derde week zó goed zijn en toen ook nog zo jong. Ja, jij was voor het mij. In de jaren erna sijpelde de hoop langzaam weg. Daarom, Steven, daarom was ik zo ontzettend blij dat jij de Giro zou gaan winnen. Dat je eindelijk een keer alles mee had, maar helaas. Dat vermaledijde Astana ook. Ook zij hebben de kunst van het goed zijn in de derde week goed verstaan. Vorig jaar in de Vuelta met Tom en nu weer in de Giro met jou. En dan Scarponi. Die de laatste klim van de Giro lachend in het wiel van rozetruidrager Chaves zit. Op de streep haalt hij hem juichend in. Wat een nare mensen daar bij Astana, zeg. Maar jij zit er niet mee. Jij bent blij met de conclusie dat je een grote ronde zou kunnen winnen. Jij bent blij met het inlossen van jouw belofte van lang geleden. Jij was als een klein jongetje in een snoepwinkel. Je hebt genoten van ieder moment en neemt die ervaring mee in de rest van je leven. Je blik is allang weer gericht op volgend seizoen. Weer de Giro, en nu kom je terug om wel het podium te halen. Ik vind dat knap. Ik zit nu nog in zak en as. Ik maakte laatst een wielerquizje en daar moest een vraag over jou in. Het deed me weer pijn, Stevie. Maar jij droomt alweer van nieuwe pieken, nieuwe kansen en nieuwe successen.
Maar ey Steven… Stiekem is het toch wel lekker dat Astana geen etappe meer pakte in de Tour en Vuelta, niet?
- Lief wielrennen, ik haat je - 11/04/2018
- Rust zacht oude strijder - 10/08/2017
- De loopgraven in! - 30/01/2017