Geachte meneer Tinkov, beste Oleg,
Gaat het weer een beetje? Heeft het ontslaan van Riis bijgedragen aan de verwerking van uw verdriet? Het is me toch wat: investeer je miljoenen in een wielerploeg, winnen ze niks. Lekker dan. Gelukkig weet u volgens Equipe precies wat ze nodig hebben: ‘Grote talenten moeten altijd onder druk worden gezet. Dat kan God doen, dat kunnen ze zelf doen, als het maar gebeurt.’ Ik weet niet of er iets Russisch in mijn DNA zit, maar toen ik deze woorden las, ontpopte ik mij tot een meedogenloze ploegleider in spe. Het plan: vanaf 2016 rijden uw renners in februari geen zonnige etappekoersen in het Midden-Oosten meer. In plaats daarvan rijden zij vier zondagochtenden op de Borchwerf: een deprimerend industrieterrein in Roosendaal, Noord-Brabant, Nederland. Geen gouden toiletbril in een super-de-luxe zevensterrenhotel, maar een sobere toiletwagen zonder wc-papier. Geen zomerse temperaturen, maar vrieskou en/of regen en/of sneeuw en/of hagel en/of storm. Geen ontspannen eerste (honderd) kilometers, maar een finale vanaf het startschot. Op de Borchwerf veranderen uw ‘prinsessen op de erwt’ in echte kerels.
Bron: YouTube
Op dat grauwe industrieterrein begint voor veel amateurs en net-niet-profs het wielerseizoen. Van de meesten staat het lichaam nog in sluimerstand, maar er zijn er altijd een paar bij die het peloton compleet aan gort rijden. Zonnige trainingskampen, uitgekiende vitaminekuurtjes en intensieve spinninglessen nemen met gemak een ronde voorsprong op de Antafluutjes, sinusitissen en wintermetamorfoses à la Jan Ullrich. Uit deze handvol renners, die op het Roosendaalse industrieterrein iedereen het snot voor de ogen rijden, kiezen wij hier thuis elk jaar Mister Borchwerf. Klinkt als een eretitel, maar in werkelijkheid wil geen enkele renner hem zijn. Mister Borchwerf is namelijk het lachertje van het peloton. Hij is in vorm ‘als de muziek nog lang niet speelt’ en blaast samen met zijn entourage zijn profdroom weer leven in. Half maart heeft hij echter zijn eerste griep te pakken, begin april komt daar een knieblessure bij. In mei maakt hij zijn rentree, maar door gebrek aan wedstrijdritme belandt hij in de mongolenwaaier. Daarom gaat hij nog meer trainen, raakt al snel overtraind, enzovoort. Enfin, in augustus aanschouwt dit zielige hoopje renner vanaf zijn klapstoeltje hoe de 23e plaats van de Borchwerf de Draai van de Kaai wint. Een koers in Roosendaal die er wél toe doet.
Sinds zondag speelt de muziek weer. Alles wat voor Milaan – Sanremo komt, is slechts een amuse. Lekker om de spijsvertering op gang te brengen, maar daarvoor zit je niet aan tafel. Uw renners verheugden zich op de hoofdgerechten, maar ondertussen is hun ober weggestuurd en duwt de restauranthouder hen het complete menu door de strot.
Volgend jaar zijn ze allemaal Mister Borchwerf, zelfs als ze niet naar Roosendaal komen.
- Mister Borchwerf en Oleg Tinkov - 26/03/2015
- De honger van Sven Nys - 16/12/2014