Mooie dag

Terwijl ik een sms lees, collega Gilles is voor het eerst vader geworden van een mooie dochter, heet een vriendelijke man me hartelijk welkom bij de Yellow Jersey Classic in Rucphen. “Het wordt een mooie dag  vandaag”.

Terwijl ik koffiedrink en kennismaak met oud-kampioenen en de Bikewriters, en Bobby Traksel hoor praten over zijn spoedige herstel na zijn val, zie ik wederom hoe mooi dat fietsen is. Fietsen als geestelijke gezondheidszorg, als uitlaatklep, als symbool van het leven. “Het leven is een kermiskoers,” zong Joost nog in de auto. Fietsen als loutering van geest en ziel. Daarom fiets ik ook graag alleen,” vertrouwt zanger Rick de Leeuw me toe.  Ik grinnik. Herkenning.

De Yellow Jersey Classic moet een tocht worden ter ere van alle geletruidragers, met Rini Wagtmans als trekker van de organisatie. Ter ere van hen is er voor Café De Toffe Peer daarom ook een kleine walk of fame. Mijn vader staat  als vertegenwoordiger van onze familie bij de onthulling en terwijl de vrouw van Wout Wagtmans zichtbaar ontroerd is, maak ik nog snel een foto van mijn pa en de broer van Wout, met een vriendelijke man naast hen.

Terwijl de zon doorbreekt en de renners verwarmt geven Rini en de burgemeester het sein, het zoevende geluid trekt voort door het dorp. Het dorp uitrollend genieten we van de rit, het prachtige weer en het samenzijn.

Nog iets meer dan 10 kilometer volgens de teller, met de wind half in de rug zie ik dat mijn pa me half zoekt door het peloton. Mooie vent toch, twee keer bijna ingehaald door die ziekte en dat we dan dit jaar samen de Dolomieten Marathon gereden hebben.

Ineens paniek. Twee meter voor me zie ik iemand in slow motion in een wit-paars-groen truitje, als door een onzichtbare hand geraakt, ongenadig hard als een lappenpop tegen de vlakte schuiven. “Minimaal een sleutelbeen,” bedenk ik me terwijl ik zelf overeind probeer te blijven, “stuur niet vast zeker, brak zijn val ook niet”. Hij blijkt de enige.

Met een groot deel van het peloton komen we 100 meter verder tot stilstand, terwijl een aantal EHBO’ers zich direct over hem ontfermen.

Reanimeren. Hoe verschrikkelijk graag wil je dat woord niet horen.

Gierende motor, ambulance, zwaailichten. De groep, zichtbaar aangedaan, sukkelt terug naar de Toffe Peer, er zou nog hoop zijn. Ze zijn nog bezig.

Twee uur lang tussen hoop en vrees, ik glimlach nog om het feit dat oud kampioen Gerben ‘de Karst’ Karstens een schone onderbroek van me aan heeft.  Staat net onder de douche en komt dan tot de conclusie dat hij zeep, handdoek en ondergoed vergeten is. Priceless.

Terwijl de avond valt is er plots stilte in de zaal, bericht van de burgemeester vanuit het ziekenhuis. Jan Suikerbuijk is overleden. Altijd behulpzaam, hartelijk, wielerliefhebber in hart en nieren en altijd vriendelijk volgens velen. Vierenvijftig jaar. De vriendelijke man.

Tranen.

Hierbij wens ik familie, vrienden en betrokkenen heel veel sterkte toe.

Foto vlnr voor het dranghek: Pierre Pellenaars, broer van Wout Wagtmans, wethouder Jan Suijkerbuijk