Parijs-Tours, Gent-Wevelgem en een bergrit in de Giro d’Italia op dezelfde dag. Wat bij de aankondiging van de nieuwe wielerkalender voor 2020 nog klonk als een fantastisch pretpakket, blijkt bij vlagen te voelen alsof je op één dag al je eindexamens moet maken en je maar genoeg tijd krijgt voor de helft ervan. De renners lijken datzelfde stressgevoel te hebben en zetten elke koers in brand – wat de keuze er voor de kijker niet makkelijker op maakt.
De NOS koos voor een efficiënte twee-in-één-aanpak en kopte: ‘Kopgroep van zeven man in zowel Gent-Wevelgem als de Giro’. Andere overeenkomsten: nerveus gefriemel en gekloot met regenjasjes in de neutrale fase en daarna bikkelharde koers en regenbogen. Maar waar Gent-Wevelgem waaiers en rukwinden had, en Daniel Oss in de sloot, had de Giro bergen. Waar zich in Gent-Wevelgem een ware Clásico tussen Wout van Aert en Mathieu van der Poel afspeelde op kasseienklimmetjes, had de Giro een ouderwets moddergevecht tussen Vincenzo Nibali en Jakob ‘Foelslang’.
Dit is uiteraard een Girocolumn maar stiekem keek ik naar Gent-Wevelgem. Er brak een zonnetje door, maar de weg lag nog vol modder en diepe plassen en er stond wind. Bovendien: knappe wielerfan die Van der Poel in het rood-wit-blauw kan weerstaan, zeker in duel met Van Aert. Er bleef in de finale een chique kopgroep van negen man over, zo een die je in wilt lijsten, zo een waarvan elk wielerhart sneller gaat kloppen. De een zat nog fraaier op zijn fiets dan de ander en ze draaiden kop over kop rond in een waaier zo mooi dat hij niet zou misstaan in het Rijksmuseum. Het bleek een goede dag voor 24-jarige Denen met de achternaam Pedersen: Casper Pedersen won Parijs-Tours, Mads Pedersen Gent-Wevelgem.
In Italië zeek het nog altijd van de regen. Gianni Bugno deelde mee dat alle renners moe waren en dat ze allemaal bang waren, vooral voor Nibali. Allemaal behalve Castroviejo en Guerreiro, de twee overgebleven renners uit de oorspronkelijk kopgroep die duelleerden om de ritzege. De Portugees won, maar het was de jonge Deen die als derde binnenkwam die de grootste indruk maakte: Mikkel Bjerg, die eerder op de dag in zijn eentje was weggereden uit het peloton, op jacht naar de kopgroep, en die ondanks een lekke band was aangesloten. Had hij gewoon Pedersen geheten, dan had hij gewonnen.
Er was overigens nog een renner die geheel niet bang was voor Nibali. Die een droom van een Giro aan het rijden is. Zelfs na een week wordt zijn voornaam nog verkeerd geschreven in het klassement dat de Rai in de voorbeschouwing toont, terwijl ze de naam Kruijswijk na drie pogingen eindelijk op orde hebben. Voor de zekerheid zal ik de naam niet noemen – sommigen beweren dat deze renner niet eens bestaat – maar het lijkt me verstandig als Nibali een beetje bang is voor hém.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020