Vinokourov staat tegen een boom geleund. Zijn gespierde benen kunnen hem niet meer dragen. Ploegmaats stappen een voor een over de vangrail om hun kopman uit het dal te trekken, want een wielrenner hoort op een fiets te zitten, en niet tegen een boom te leunen. Een van Vino’s ploegmaats heeft zijn fiets alweer naar boven gebracht, die staat gereed. Maar Vino is gebroken. Letterlijk. Als ik zie hoe hij door de Astanamannen naar de weg wordt gedragen, springen de tranen in mijn ogen. Zo hoort het niet te gaan. Je kopman terugbrengen moet op de fiets, niet struikelend door het gras op je wielerschoentjes. Boven spreekt een arts het Astanateam streng toe: gebroken renners mogen niet staan, en al helemaal niet fietsen.
Iets verderop leunt David Zabriskie tegen een vangrail. Zijn hand rust als een lamme vleugel op zijn bovenbeen. Hij ziet bleek. Vlak naast hem zit Frederik Willems verslagen op het asfalt. Zijn hoofd hangt, zijn schouder ook. De camera zoomt in op nog een slachtoffer. Het gezicht van Jurgen Van Den Broeck is vertrokken van pijn.
Wat een slagveld.
En het houdt maar niet op. Johnny Hoogerland herovert de bolletjestrui. Dan rijdt een auto met technici van de Franse tv Juan Antonio Flecha van zijn fiets, die op zijn rug op het asfalt klettert. Hoogerland kan niet meer uitwijken en wordt gelanceerd: over de sloot het prikkeldraad in. Met een noodvaart. Wat een triomftocht had moeten worden, wordt een martelgang.
De etappe van 10 juli werd de etappe van de pijn. En van het ongeloof, want zoveel pijn en ongeluk, dat kan niemand meer bevatten.
Ondertussen gaf Thomas Voeckler alles wat hij had om de gele trui te kunnen bemachtigen. Hij deed veruit het meeste kopwerk en sleurde Sandy Casar en Luis León Sánchez Frankrijk door. Zijn kleine, schokkende lichaam ademde niets dan strijdlust. Sánchez liet zich in een zetel brengen, bijna tot aan de finish, en won met gemak de etappe. Voeckler zeurde daar niet over, want die gele trui was het zwoegen dubbel en dwars waard geweest.
Maar wat een ongelukkige timing. Want op de dag van de pijn heeft niemand aandacht voor een nieuwe klassementsleider.
Ik dacht terug aan de Tour van 2010, aan hét moment. Andy Schleck die in de beklimming van de Port de Balès in de steek gelaten wordt door zijn fiets, en nog geen seconde later de felle aanval van Contador. De Tour van vorig jaar werd op 19 juli beslist.
Maar herinnert iemand zich nog wie die dag de etappe won?
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020
‘Nothing except a battle lost can be half so melancholy as a battle won’
Arthur Wellesley.
Wat een held is het toch. Allez Titi!
Ik ga er van uit dat alleen jij dit hebt onthouden.