‘Wel jammer dat we nu niet in een rennershotel zitten,’ zei ik nog toen we op vrijdag incheckten voor het slotweekend (24 en 25 juni) met de beloften en de vrouwen op zaterdag en de mannen op zondag.
Met renners onder één dak slapen was ons toevallig gelukt in Oostvoorne toen de Tour de France in Rotterdam startte (2010). Topsfeer daar en een hoop geren bij het ontbijt om – van een afstandje – foto’s van renners in het wild te maken. Vorig jaar tijdens de start van de Giro in Nijmegen logeerden we in een Ooijpolder hotel met de beveiliging. Dat waren dan wel geen renners, maar toch een interessante groep (wie eet de meeste uitsmijters bij het ontbijt).
Montferland is geen plaats, maar een streek onder Doetinchem, in de wonderschone Achterhoek. De naam komt uit een legende waarin een paar reuzen de stroombedding van de Rijn uitgroeven en daarbij een ‘mond-vol-land’ lieten vallen. Echt een weetje voor Ducrot & Dijkstra tijdens de NOS-uitzending, al zou die pas laat beginnen.
Deze heuvels – in werkelijkheid morenen uit de ijstijd – geven het gebied zijn onmiskenbaar eigen karakter en maken afwisselende tochten mogelijk, aldus de VVV. Ja, hadden ons goed voorbereid.
De hele week was het knalzonnig geweest. Er waren allerlei leuke evenementen georganiseerd, zoals de Muur van Zeddam (500 m lang met een stijgingspercentage van gemiddeld 3,2%), Peeske4kids (kinderen fietsten voor kika de Peeske-bult op, 800 m lang met een stijgingspercentage van 6%), Paracycling, Seniorentochten, Scholierentochten en een Wielercafé.
Behalve op de Muur en ’t Peeske zat het venijn bij het profparcours in de staart: de laatste 600 meter naar de finish loopt het wegdek met 2,9% op.
Op vrijdag was het bewolkt, op zaterdag nog meer en op zondag sproeiregende het af en toe. Dat we zelf tijdens het weekend veel of ver afwisselend zouden toertochten met onze 7-versnellingen huurfietsen leek me niet waarschijnlijk. 
Op woensdag had Girokoning Tom Dumoulin (Sunweb) de titel Nederlands Kampioen Tijdrijden veroverd. Mijn Giro T-shirt had ik ter aanmoediging – eigenlijk van alle renners – al aan. Je bent wielergek of niet. Misschien was het zelfs eens tijd om mijn fandom naar een hoger treedje te tillen. Niet alleen renners moeten grenzen verleggen.
De Facebookpagina van het NK loofde een prijzenpakket (NK T-shirt!) uit voor de leukste reactie-met-foto op de vraag: wie kom jij toejuichen. Zij vroegen daarbij om een foto van jou en je idool. Die had ik niet. Ik ben geen kind meer, maar ook nog geen doldwaze bejaarde tante Sjaan die met haar idool Fransje Bauer op de foto gaat. Tot nu toe altijd te gênant gevonden om een renner die wel wat anders aan zijn hoofd heeft te vragen of hij met me op de foto wil. En als ik nou nog de looks van een fotomodel had… het moet voor zo’n renner ook wel aantrekkelijk zijn natuurlijk. Toch had het idee post gevat in mijn hoofd. Het hoefde geen stresserige selfie te zijn, want W. was er bij. Wie weet kreeg ik ineens een lefbui.
Op vrijdagavond aten we op het lieflijke terras van onze b&b. Na een avondlijk ommetje langs de Bielheimerbeek sloeg de kerkklok aan de overkant half 11 en stuitten we in de gemeenschappelijke lounge op twee andere gasten: vader en zoon. De zoon leek nog iets te eten, maar de lounge was dermate sfeervol verlicht, dat ik het niet goed kon zien. We raakten aan de praat en de zoon bleek de Belofte van Benthuizen te zijn, starttijd 08.30 uur. Onder één dak met één renner.
Na afloop mocht je over het parcours fietsen en merkten we het verschil tussen 2,9% en 3,2%. Op de terugweg zagen we de auto’s van Trek bij hotel De Roode Leeuw in Terborg staan.
Op zondag was het aanmerkelijk drukker in Montferland e.o. Strategisch stond je goed bij de rotonde van Zeddam (Tolhuis/Broods). De renners suisden daar van de Drieheuvelenweg naar beneden en moesten voor de rotonde even gas terugnemen. Dachten wij.
Oranje vlaggen, de geur van Zeeuwse koffie met bolus en Tour de France muziekjes als Une belle histoire en La ballade des gens heureux lokten gasten naar een fandorp van team Roompot. Misschien had je een uitnodiging kunnen winnen. Bij de toegangsboog stond een goed getrainde renner in een spijkerbermuda. Ja, hij was het. Sinds hij stopte vorig jaar is hij ambassadeur.
‘Is Johnny,’ siste ik W. zo onopvallend mogelijk toe.
Als er dan ooit een moment kwam dat ik er zo dichtbij was dat ik de vraag der vragen kon vragen, was het wel nu. Na wat omtrekkende bewegingen vermande ik me. En zo kwam het dat Johnny Hoogerland heel aardig en vriendelijk en niks is te gek zijn arm om mijn schouder legde en W. De Foto maakte.
14 keer vlogen de renners voorbij de rotonde. De uitzending op tv begon om 15.20 uur. Vanaf het fietspad volgden we het wedstrijdverloop via het grote scherm van de Roompot inner circle. De laatste 10 km stond bol van demarrages en tempoversnellingen. De laatste 600 meter omhoog naar de finish was bepalend. Ramon Sinkeldam (Sunweb) won de titel. 
Bij het Roompotdorp beleefde ik nog een fijn moment van fandom toen Erik Breukink uit de ploegleiderswagen stapte. Zomaar op ons fietspad.
De renners werden hartelijk ontvangen bij de microfoon van Hoogerland en Zijlaard.
Door het matige weer bleef het niet lang onrustig in Montferland. Op onze huurfiets reden wij over het uitgestorven parcours onder de finishboog door naar Duitsland om een hapje te eten aan de Rhein.
Op de terugweg namen we een avontuurlijk, onverhard pad vlakbij Gaanderen in natuurgebied Koekendaal. Geen fietsers te zien, maar wél borden met Pas op! agressieve buizerd. Even later scheerde hij vanuit de boomtoppen over een weiland vlak naast het pad.
Zo hadden we zeker toch nog de afwisselende tocht die de VVV beloofd had.
Mijn idoolfoto blijft nog even privé. Ook fans hebben hun grens.
Foto’s: Dé Hogeweg
- Robert Robert Robert bedankt - 07/09/2024
- De Tour na week 1 - 09/07/2024
- De tand van Thymen - 20/05/2024