Nooit meer spinnen
Waar de toeclip nog bestaat
net als de schreeuw van de kampcommandant
hippe halve nicht in achterafzaaltje
die nog nooit een kassei in de modder zag
Weer een zinloze kilometer
Om het donker te verdrijven, het verval
met grimassen alsof er iets groots verricht wordt
Om zo rood aangelopen weer naar huis te fietsen
dat gaat nog ergens heen
Om nog maar te zwijgen over onwelriekende dampen
tegen spiegelwandje, zuurdesem-zeemleer, oude gymp
Om te zwoegen op midlife house
desnoods voor het goede doel,
dat ook nooit iets gevraagd wordt
en lijdzaam meedreunt: hou toch op, man
Mark de Bruijn (1971) weet nog altijd niet of hij schrijver of wielrenner wil worden. Voelt de druk. Zocht het jarenlang in de tv-actualiteit, maar begrijpt nog steeds niet waarom mensen wereldomvattend leed belangrijker vinden dan wielrennen. Overwoog daarop te promoveren of er een boek aan te wijden. Het stichten van een jong gezin stak daar een stokje voor - om de wereld dát weer te besparen.
Laatste berichten van Mark de Bruijn (alles zien)