De lucht in het sportpaleis is blauw door de dampen van vers gebakken friet en zure mayonaise. De geur van popcorn ontbreekt, het zou hier prima passen. Het publiek bestaat uit een mix van eersteklas wielerfanatici, families, hipsters en mensen die zo uit de set van Fargo gelopen zouden kunnen zijn. De zesdaagse is regelrechte wielercult.

De renners in de baan maken er een show van om u tegen te zeggen. Een geweldige combinatie van serieus keihard knallen tot surplacen en het opzwepen van het publiek. Baanwielrenners met atletische lichamen voor de duurkoersen. Bonkige spierbundels voor de sprints. Smullen. De ene wedstrijd is nog maar net afgelopen of de volgende renners bevinden zich al in de baan. Het is een rollercoaster waarbij je van de ene schreeuw van adrenaline in de andere rolt. Het spel, de renners, het publiek. Licht uit, spot aan. Wat een show, wat een genot. De prestaties van de renners worden ondersteund door muziek in hun eigen taal. Nena, Franse chansons en de Sjonnies zijn ook vertegenwoordigd.

Foto: Facebook Zesdaagse Rotterdam

Foto: Facebook Zesdaagse Rotterdam

Stomende ovens op het middenterrein waar de bobo’s zich laten fêteren naast de speciaal opgebouwde kleedhokjes van de renners. De ene renner fietst zich warm, de ander ondergaat een massage, een derde renner doet een plas achter een gordijntje. Iedereen kan hem zien, maar niemand ziet hem. Het is een bizarre inkijk achter de schermen.

Het spel begrijpen is in eerste instantie even zoeken. De sprints zijn nog makkelijk te vatten. De dernycup is ook goed te volgen. Wat een schitterend gezicht, die heren op leeftijd met een pothelm op een solex traag trappend als gangmaker voor een renner die zich het snot voor ogen trapt. Maar zo’n koppelkoers, hoe werkt dat? Wat betekenen die punten? Hoe worden die gewonnen? En die rondes? Waar staan die voor? Hebben we het over hoeveel minuten ze nog moeten fietsen, of hebben we het over het aantal rondes? De spreker helpt zo nu en dan een beetje om het allemaal te begrijpen. Zodra duidelijk is wat de bedoeling is, wordt het geweldig spannend. Knap wat de renners daar neerzetten. Snelheden waardoor je haren in de wind wapperen als ze voorbij flitsen. Hand in hand elkaar lanceren en spurts inzetten om een rondje te lappen. En het onderlinge uitdagende spel. Doordat je er met je neus bovenop zit, krijg je er veel van mee.

Het gevoel bij de zesdaagse zit tussen een criterium en een koers in. De sfeer van worst en bier, vage sponsoren van om de hoek die door de speaker omgeroepen worden en het wedstrijdgevoel van de koers. Het gaat wel ergens om. Althans, zo lijkt het. De mate van entertainment is in elk geval gigantisch.

Volgend jaar weer.

Mirjam Wolder
Laatste berichten van Mirjam Wolder (alles zien)