Wat is de overeenkomst tussen een paar rondjes mountainbiken, een handje slaappillen en populistische politici? Je wordt er zo verschrikkelijk moe van.
Afgelopen maandag deed ik het mtb-parcours Austerlitz-Zeist. Ik stapte op in de buurt van het Beauforthuis voor een rondje van 16 kilometer crossen door de bossen. De zon liet zich al zien en tussen de bomen raakten fraaie gouden stralen de grond. Schitterend fietsweer – letterlijk.
Het eerste deel van het parcours is redelijk technisch, met wat kleine kuitenbijters en snelle bochtjes. Duidelijk een stuk van het parcours waarvoor ik nog iets te weinig stuurmanskunst bezit. Zoals altijd ga ik te snel van start; de hartslag is na een paar kilometer al torenhoog. Op de racefiets is dat het moment om even gas terug te nemen en te herstellen, maar dat is er niet bij in het mtb’en. Sowieso zijn op het parcours van Zeist-Austerlitz maar een paar stukken asfalt of rechte bosweg te vinden om even op krachten te komen. De beproevingen volgen elkaar in snel tempo op. Gelukkig is de Merida is zeer wendbaar en schakelt hij (zij?) als een zonnetje. Aan de fiets zal het niet liggen vandaag.
Na het eerste deel volgt een heuvelachtig stuk met veel klimmetjes en afdalinkjes. Ik ben een onervaren mountainbiker en op zeker vijf à zes punten in het parcours maak ik mij zorgen of mijn brede stuur wel tussen de bomen in de afdaling past. Nou ja, ogen dicht en rijden dan maar. Het gaat elke keer goed, al raak ik één keer een boom; gelukkig blijf ik overeind.
Ik steek een provinciale weg over en duik meteen het bos weer in. Hier begint een pittig stukje met soms rul zand en klimmetjes waarvoor ik op de tanden moet bijten. De bovenbenen hebben het zwaar. Ik had me voorgenomen twee rondjes te rijden, maar begin daar nu serieus aan te twijfelen. Ik heb dorst, maar ja: een bidon pakken en eruit drinken valt ook niet mee op een mtb.
Opnieuw steek ik een weg over. Een klein stukje asfalt, waar ik op adem kom. Hier begint het makkelijkste, maar wel het mooiste stuk van de route, met de meeste hoogtemeters en het fraaiste reliëf. Tijdens de rit denk ik: zou ik mijn achtjarige hier mee naar toe nemen? Een supersmal klimmetje dat naar een (voor Midden-Nederlandse begrippen) aardige hoogte voert doet me besluiten hier nog maar even niet met haar te gaan fietsen. Maar dit is wel gaaf, hier voel je je koning op de fiets. Het parcours helpt zonder meer mee: het is zeer afwisselend, uitdagend en bovendien fantastisch onderhouden.
Als ik terugkeer bij het Beauforthuis besluit ik toch gewoon dat tweede rondje te fietsen. Eerst heb ik er nog redelijk de sokken in, maar halverwege is mijn snelheid vergelijkbaar met het spreektempo van Philippe Geubels. Ik heb het gevoel dat er inmiddels melkzuur uit mijn poriën komt in plaats van zweet. Met niet al teveel ambitie maak ik het tweede rondje af. Terug bij het startpunt sla ik de rit op en krijg ik mijn instant gratification: 87 bekertjes in Strava. Nice.
Als ik maandagavond op de bank plof, heb ik een stijve rug en benen die aanvoelen als gelatinepudding. Natuurlijk ben ik na een halve dag op een racefiets ook wel eens moe, maar die intensieve stukjes op de mtb hakken er kennelijk toch harder in. Misschien is de conclusie dat ik dit parcours vaker moet rijden. Volgende keer wil ik weer 87 bekertjes.
