Een rit van de vliegbasis in Rivolto, thuisbasis van de Frecce Tricolori, naar Piancavallo, skidorpje met honderd inwoners. Die Frecce Tricolori, driekleurige pijlen, zijn straaljagers die zijn gespecialiseerd in het uitblazen van rood-wit-groene rook over wielrenners die klaarstaan om een loodzware bergetappe te fietsen.
(Schuin oog op een driekleurige pijl in Vlaanderen, met witte broek.)
Het peloton trok door het allermooiste en misschien wel onbekendste stukje Italië. De Karnische Alpen en Friulische Dolomieten in Friuli-Venezia-Giulia. De honderddertig inwoners van het gebied hadden zich weken geleden al verenigd om zoveel mogelijk roze ballonnen op te blazen om langs de uitgestorven wegen te hangen.
(Van Aert in de greppel!)
Er lag sneeuw op de toppen, de weinige toeschouwers hadden zich gehuld in mutsen, sjaals en winterjassen. De Tagliamento, de mooiste rivier ter wereld, slingerde zich ijzig blauw door een adembenemend herfstlandschap. Sella Chianzutan, Forcella di Monte Rest, Forcella di Pala Barzana, deze rit verdiende alleen de bergen met de mooiste namen.
(‘Oei oei oei, de slagbomen gaan neer!’)
Even verdrijft een wereldbekerwedstrijd alpineskiën de Giro d’Italia van Rai Sport – historisch moment. Sunweb rijdt op kop in achtervolging op een grote kopgroep, gesteund door NTT.
(De wereldkampioen, de beste renner ter wereld en een driekleurige pijl in witte broek samen voorop. Alsof je de jackpot wint.)
Terwijl het Giropeloton door donkere tunnels rijdt, van bos en van steen, toont de helikopter de allermooiste stukjes ongerepte Friulische schoonheid: rivieren en meren in gletsjerblauw, beboste hellingen in rood, oranje, geel en groen, ruige rotsachtige berghellingen, kleine dorpjes die naar open haard en gepofte kastanjes ruiken.
(‘De blessures zijn zichtbaar door het wit van zijn regenboogtrui.’)
Rohan Dennis alleen op kop. Sunweb krijgt steun van Astana. Nog slechts flarden Friuli, want in het weidse Vlaamse land wordt de droom van elke wielerfan werkelijkheid. Hét duel tussen Mathieu van der Poel en Wout van Aert, nu niet chagrijnig na de rit, in verliezerswoorden, maar op de fiets, in de finale van de Ronde van Vlaanderen, met winnaarsbenen.
(‘Nog altijd een perfecte samenwerking.’)
Sunweb op kop. Wat rijden ze sterk.
(‘Ik weet het niet!’ roept Michel Wuyts. Maar wij weten het wel. We hebben het allemaal gezien. Het is de driekleurige pijl in de witte broek die de fucking Ronde van Vlaanderen wint na een sprint die op alle fronten zo mooi was dat het niet eens zin heeft om er woorden voor te zoeken.)
Als Kelderman nu het roze pakt, dan is dit de mooiste dag van mijn leven, zeg ik hardop, bedwelmd door euforie. Dat zegt misschien iets over mijn leven, maar nog veel meer over wat een waanzinnig mooie sport wielrennen is. De allermooiste sport ter wereld.
Uiteindelijk blijkt het op vijftien seconden na de mooiste dag van mijn leven te zijn.
Geeft niet.
Want wat was het mooi.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020