Het is een graad of zeventien in het oosten van Spanje. De weg loopt al een kilometer of vijftien Spaans vlak omhoog en omlaag. Na een afdaling van een paar kilometer start de klim van de Puerto Novillos. Een kilometer of tien in lengte, met een typisch Spaans einde. De laatste drie kilometer zijn een afwisseling van korte, heftige muren en kleine stukjes vlak om uit te hijgen. Telkens als ik de volgende muur met de grootst mogelijke moeite aanvat, zie ik twee stevige kuiten voor mijn neus de verte in verdwijnen.
Samen met mijn studievriend Julian Dubbeld besluit ik, na het afronden van onze studie geschiedenis, een tijdje op fietsvakantie te gaan. We beslissen dat het de regio Calp wordt. Mijn reisgenoot, in een verleden een getalenteerde junior, wil zijn oude passie weer oppakken. Door zijn connecties in de fietswereld kent hij Lieuwe Westra. De Friese ex-prof is enkele jaren na zijn wielerpensioen begonnen aan een nieuw leven in de Spaanse zon. Hij is een accommodatie voor fietstoeristen begonnen. We zijn van harte welkom om over te komen. Ons verblijf in Casa Ciclismo is bevestigd.
Verscholen op de hellingen rondom Calp hebben Westra en zijn partner een fraaie plek opgebouwd, met alle mogelijke uitrusting voor zowel de professionele coureur als de toerfietser. Calp en omgeving is tijdens de winter een geliefd trainingsoord voor sporters. Tijdens ons verblijf in Casa Ciclismo vertoeven verschillende topsporters, waaronder schaatser Aron Romeijn, in de Spaanse zon om hun conditie op peil te houden. Zo belanden we als nietsvermoedende amateurfietsers ineens in trainingsschema’s en sprintblokken. Net zo makkelijk rijden ze gezellig een ronde door de Spaanse heuvels met ons mee. De topsporters en uitgepierde fietstoeristen leven hier zodoende naast elkaar. Dat maakt Casa Ciclismo tot een fijn oord met een gezonde, sportieve sfeer.
Het fietsen is in deze regio een schitterende ervaring. Eenmaal klaar voor vertrek neemt Westra ons mee het binnenland in, waar de ene na de andere fraaie col opdoemt. Zo beklimmen we de Coll de Rates, die met zijn zes kilometer lengte voor iedere sportieve fietser goed te doen is. Ook de Cumbre del Sol, bekend de Ronde van Spanje, ligt om de hoek. Het uitzicht bovenop maakt alle geleden pijn op de bij vlagen debiele stijgingspercentages goed. Eenzelfde soort beklimming is de Serra de Bernìa. Eveneens ongekend steil, maar een must have voor de klimmenbucketlist van iedere fietser. Ook de Puerto de Tudons, met een hoogte van boven de duizend meter, ligt binnen handbereik. Snel uitgefietst raak je hier niet.
Dat Westra met wielerpensioen is, betekent niet dat hij niet meer begaan is met de wielrennerij. Nog steeds trapt de Fries indrukwekkende gemiddeldes. Maar net zo goed past hij zich aan een lager tempo aan. De gasten bepalen immers de fietsdag. Ondertussen is hij de gids die je langs de pleisterplaatsen in de omgeving loodst. Een leuke bijkomstigheid is dat Westra nog steeds veel kan vertellen over zijn tijd in het wielerpeloton. Evengoed geniet hij nog steeds van de koers. Zo heerst er bij Ut Beest de grootste verbazing dat niet Mathieu van der Poel, maar Kasper Asgreen zegeviert in de Ronde van Vlaanderen. Westra blijft een fietsdier.
Terug naar de steile slotstroken van de Puerto Novillos. Mijn reisgenoot en ik zigzaggen omhoog. Na een onderling titanengevecht komen we uiteindelijk samen boven op deze prachtige, maar zware klim. Lieuwe Westra komt op hetzelfde moment boven, maar is een stuk minder vermoeid: ‘Hartstikke goed jongens. Easy Ride vandaag.’ De bochtige maar adembenemende afdaling kan beginnen.
Ik denk dat we hier de echte Lieuwe Westra hebben gevonden. De Westra die opleeft wanneer het over zijn nieuwe project gaat. De voormalige prof die geniet van iedere gereden kilometer en zijn nieuwe leven in de Spaanse zon heeft omarmd.
