Hoe kon ik zo stom zijn? Waar zat ik met mijn gedachten? Ja, oké, proberen een bedrijf van de grond te krijgen, kinderen naar sportclubjes brengen, samen een huishouden runnen, en dus ook verjaardagen plannen. Op 25 februari om precies te zijn, vanaf een uur of twee, zou iedereen welkom zijn om de verjaardag van onze jongste dochter te vieren. Vijf jaar alweer. De agenda was schoon leeg, dus de festiviteiten konden beginnen.
Dit ging goed totdat ik de nieuwe wielerkalender van The Inner Ring in mijn agenda zette, en aangemoedigd door de races op andere continenten op zoek ging naar de datum van het enige echte begin van het seizoen. Het Vlaamse openingsweekend.
Nogmaals, hoe kon ik zo dom zijn. Zou de verjaardag verzetten nog een optie zijn? De weekenden eromheen begonnen al dicht te slibben met sociale en sportactiviteiten. Een kinderverjaardag verzetten omdat papa tv wil kijken valt ook niet goed te praten. Dat kun je een meisje van vijf toch niet aandoen!? Dan maar met familie en vrienden kijken? Huisje vol. Dat is nog wel een optie, maar ik wil eigenlijk niets missen, geen meter van de koers, geen woord van de voorbeschouwing, ik wil er bovenop zitten. Alles wil ik tot mij krijgen: Alle tinten Vlaams grijs, Oudenaarde, Haaghoek, De Muur, Bosberg, rijen dik volk langs het parcours, bier, friet met stoof en uiteindelijk Ninove. Een half openingsweekend is beter dan geen openingsweekend.
Dinsdag begon het. Een afspraak bij de manueel therapeut kon niet doorgaan. Dry needling is geen optie als je koorts hebt kennelijk. Woensdag toch maar een test door de neus gehaald om te kijken of het virus, waar je eigenlijk niet zo gek veel meer over hoort, had toegeslagen.. Positief. Een controlestreep en een dikke gloeiende teststreep. Het hele huis op z’n kop. Kinderen niet naar school, niet genoeg testen. Vriendin ook positief. En toen kwam het besef. Ontroostbaar was ze. Haar verjaardagsfeest kon niet doorgaan, vanwege dat stomme virus. Een kersverse vijfjarige die haar grootste teleurstelling tot dan toe moest verwerken. Hartverscheurend was het.
Toen ik twee dagen later een iets helderder moment had tussen de koorstwanen, werk, gezin en de man flu in, besefte ik pas wat dit betekende. Niet alleen zaterdag, maar ook zondag moesten wij in volledige quarantaine doorbrengen. Wat gelijk staat aan het gehele openingsweekend, in joggingbroek, op de bank, zonder excuses. Geen meter van de koers missend. Geen woord van José. Dikke tranen van geluk, en oké, ook van het hoesten.
Het verjaardagsfeest is ook opnieuw ingepland. Zondag 12 maart. Precies de dag na de laatste etappe van Parijs – Nice en de Tirreno – Adriatico. Goed geregeld. Dochter een beetje blij, papa ook.
- Openingsweekend in pyjamabroek - 25/02/2023
- De emotionele achtbaan die wielrennen heet - 31/05/2016
- De bidon - 25/07/2015