De dresscode was duidelijk. Ook als je normaalgesproken de kleur te gay of te Barbie vindt. Het hele weekend lang was alles roze in Gelderland.
Op dag 1 pakte Tom Dumoulin het roze in de tijdrit, op dag 2 verdedigde hij het roze succesvol en op dag 3 gaf hij het roze door aan zijn ex-ploegmaat Kittel. En vierde Maarten Tjallingii het blauw alsof het Olympisch goud was. En terecht.
Om de feestelijke start van de Giro d’Italia met eigen ogen te zien hadden vriend W. en ik een hotelletje geboekt in het altijd gezellige (not) Ooij. Ooij is een klein dorpje gelegen in de Ooijpolder bij Nijmegen, in de gemeente Berg en Dal.
De omgeving van Ooij staat bekend om zijn natuur. De uitspanning Oortjeshekken was jarenlang de thuishaven voor de uitzendingen van Midas Dekkers. Ook als je normaalgesproken Midas Dekkers een rare vogel vindt, was er dit weekend naast het wielrennen voor 1000% van de uitbundige bloeiende natuur te genieten.
Ter verhoging van onze voorpret ontdekten we bij het inchecken dat we het hotel zouden gaan delen met de Giro security. Wie weet wat voor pikante inside details we deze guys nog zouden kunnen ontfutselen.
De tijdrit konden we op de kamer afkijken. Tjallingii startte om 15.35 uur en Dumoulin om 16.47 uur.
Wie dacht dat er in Ooij, twee dagen lang zo vlak bij het parkoers, ergens een groot scherm bij een kroegje of op het plein zou staan opgesteld, kwam bedrogen uit. Maar de tv op de kamer deed het goed, al was het scherm klein en kon het hele hotel meegenieten, zo gehorig was het.
Al in juichstemming door het Dumoulinse roze van de tijdrit togen we rond etenstijd naar de snackbar, waar het personeel niks met wielrennen had. Ook niet met bestellingen opnemen en patat bakken binnen 30 minuten trouwens. Maar niets kon ons deren.
Op onze gehuurde Batavussen met 21 versnellingen (goede bandenoppompservice van CS Nijmegen) maakten we een mooie avondrit over de nog verlaten dijkweggetjes van het parkoers tussen Nijmegen en Arnhem.
Bij terugkeer in het hotel waren er zes busjes security gearriveerd. Met veel geluid werden de kamers verdeeld en keetten de guys er schoolreisjesachtig op los. Fijn als je allemaal samen in de goede wielermood bent.
Om klokslag 12 uur was het stil om om 06 uur weer rumoerig te zijn. De deuren van het hotel kon je niet gewoon dichtdoen, die vielen standaard met een klap in het slot. Daarnaast werden op de gang de walkie talkies getest. Op het terras ontbeet de kale leader of the pack met vijf eieren, waarna hij het alfabet boerde. Ik zag af van een gezellig praatje.
Om een goede kijkplek in de berm te bemachtigen reden we naar de Duivelsberg aan de Oude Kleefsebaan tussen Wyler en Berg en Dal. In een bocht zouden we de renners mooi zien aankomen. Onderweg waren overal al barretjes en podiums opgesteld. Het eerste bier stroomde al uit de pompen en in Duitsland waren de Bratwursten al gaar.
Via de radio hoorden we dat Maarten Tjallingii ontsnapt was met Omar Fraile (Dimension Data) en Giacomo Berlato (Nippo-Vini Fantini) in zijn slipstream.
Het was de vier uur bermwachten meer dan waard toen het trio met Tjallingii op kop de Duivelsberg afsuisde. Wat een smile! Die zal er de hele Giro niet meer afgaan, schat ik zo in.
Het klapwieken en het gebrom van de heli stierf een beetje weg, maar de spanning steeg, want Pink Tom was op komst. In een zoef van 3 seconden was hij met het voltallige peloton voorbij.
Voor mij persoonlijk was er nog een toegift: ik wist mijn eerste weggeworpen bidon te bemachtigen. Het kon me niks schelen dat er misschien kinderen in de buurt stonden die het helderblauwe juweeltje van de Gasprom Rusvelo ploeg ook hadden willen hebben. Er had iets zoets dat rook naar perzikijsthee in gezeten. Of zou Meldonium zo ruiken?
Op de radio volgden we de rest van het koersverloop. Hoera, ‘we’ houden het roze.
Die avond aten de securities op het hotelterras en betaalden alles apart, hetgeen de hotelbarstagiaire een langzaam-aan-actie ontlokte. Wij weken maar weer uit naar de snackbar, waar je ook pizza’s kon meenemen. Wachttijd ook hier: 30 minuten, zonder bestellingen voor jou.
Behalve deze twee eetgelegenheden was Ooij ook verder niet het bruisende feestvierende middelpunt van Giro Gelderland.
Op het tablet van W. bekeken we de hele NOS uitzending en ontdekten tot onze vreugde dat we in het helishot van de Duivelsberg te zien waren. Als witte wielerschimmen, maar toch.
Dumoulin op Waaldijk bij Doornenburg (Foto Dé Hogeweg)
Op zonovergoten dag 3 zouden we ons opstellen op de Waaldijk bij Doornenburg, passage op ongeveer 20 km na de start. Eerst moesten we met een fietspontje over de Waal. De dijk lag al goed in het zicht. Supporters vierden overal feest. Gewone fietsers die passeerden werden hysterisch toegejuicht. Er was genoeg bermruimte voor iedereen.
De reclamecaravaan passeerde wel drie keer, zo leek het. Ik voelde me weliswaar niet te oud om een bidon uit de berm te grissen, maar om nou een merchandise pakket met roze petje, shirt, polsbandjes (rood, wit, groen en roze) en klepper te kopen, dat ging me toch altijd nog te ver. Totdat W. me een briefje van 20 toewapperde en ik ineens bij een busje met twee Italiaanse wielrenopa’s een pakket stond te kopen. En de inhoud meteen aandeed, opzette en er mee klepperde (heel kort). Zoveel roze feestvreugde zweepte dat weekend heel Gelderland en de toegestroomde / thuisgebleven volgers op tot uitzinnige daden.
Het mooie van op een dijk kijken, is dat je de renners al ver van te voren aan ziet komen.
Tjallingii sleurde weer op kop met ditmaal zijn ontsnappingskwartet, de smile op zijn gezicht gebeiteld. Vijf minuten later keek Dumoulin zelfs even opzij toen ik ‘go go Tom!’ krijste.
Op een strandje langs de Waal luisterden we in de hete zon naar Langs de Lijn, wat moeilijk was omdat Ajax en PSV streden om het landskampioenschap. Ik deed mijn Giro-shirt weer uit omdat het te warm was en zag in de hals dat het in Bangladesh gemaakt was.
Bij terugkomst in het hotel waren de securities al weg, alleen de kale en eentje met een Italiaans kapsel zaten nog op het terras te boeren. Daartussendoor spraken over de dixies die ze beveiligd hadden.
’s Avonds aten we in Nijmegen bij vrienden. Daar was nog overal feestmuziek en alles roze, roze, roze.
- Robert Robert Robert bedankt - 07/09/2024
- De Tour na week 1 - 09/07/2024
- De tand van Thymen - 20/05/2024