Het zuur brandt in zijn benen. Zijn scrotum doet pijn. Thomas Dekker stapt verbeten van zijn fiets. Zijn doel, het werelduurrecord, glipte uit zijn handen. Hij komt net te kort. Nee, niet heel veel. Maar één rondje.

Het klinkt als een slapstick. Mensen die niets van wielrennen snappen zullen reageren met een ‘dan had hij maar even íets harder moeten trappen’. 250 meter. Op een afstand van meer dan 52 kilometer is het helemaal niets. Toch is het juist dát wat Thomas Dekker te kort is gekomen om in de recordboeken te komen. En dat is wat mensen tot in het einde der dagen gaan onthouden. Het zal wellicht zijn dopingimago laten verdwijnen, maar blij? Dat kan Dekker niet zijn.

Hij zal balen. Met zijn handen op tafel slaan en een massagetafel in tweeën trappen. Maandenlang trainen. En dan één rondje tekort komen. Eeuwig zonde. Een tweede kans komt er niet. Toch mag Thomas Dekker trots zijn als een pauw. Hij liet op deze woensdagavond in Mexico zien dat hij het fietsen niet verleerd is. Hij fietste tot het gaatje en misschien wel verder. Zijn tong hangt uit zijn mond als hij rondje voor rondje over de finish komt. Hij ziet af en de hele wereld heeft dat gezien.

Het is te hopen dat een ploegleider ook naar de uitzending heeft gekeken. En dat hij dezelfde gedachte heeft als iedere liefhebber die Dekker zag knokken. Thomas Dekker is nog niet klaar met wielrennen. Rondes zal hij niet winnen, dagzeges liggen nog wel in het verschiet. Als Dekker zich helemaal focust en zich niet laat afleiden, is er best wat mogelijk.

Dát liet Dekker zien op de baan in Mexico. Het is alleen zo jammer van dat ene rondje.

Leander Mascini
Laatste berichten van Leander Mascini (alles zien)