Maar ik moet denken aan je beste uitslagen. Op het podium in Canada en Californië – heel vaak zelfs. De Ronde van Oman. Een etappe in de Tirreno Adriatico, derde in de Ronde van Baskenland, een etappe in de Ronde van Zwitserland. De Ronde van Emilia, twee keer. En ach, de wielerronde van Oostvoorne. En vooruit, die van Stiphout hoort er ook bij. Een erelijst om trots op te zijn. Maar is het ook een erelijst die onder druk en met de grootst mogelijke focus tot stand is gekomen? Zat heel Nederland middag aan middag voor de buis toen je etappes won in de Ronde van Oman? Of toen je Canada en Californië naar je hand zette? Stond het complete wielerjournaille aan de meet, microfoons, camera’s en recorders in de aanslag, wachtend op de eerste quote en inzoomend op de druppels zweet die je zo verwoed wegwiste?
Nee.
Want eigenlijk presteer je het beste als al die journalisten niet in je nek staan te hijgen. Als je prestaties slechts een vijfregelig artikeltje ‘van een onzer verslaggevers’ in de ochtendkrant vormen. Als je na de finish moeiteloos naar de bus kan lopen en daarbij het klikklak van je schoentjes op het asfalt hoort galmen. Zonder spandoeken. Zonder schreeuwende Nederlanders die de wereld van je verwachten – omdat jij hen de wereld hebt beloofd. Zonder Kees Jongkind die jou de witte microfoon onder de dunne lippen duwt en stoïcijns: ‘Dat was niet best, hè Robert…’ zegt.
Het gekke is dat je zelf nog steeds denkt dat je die druk wel nodig hebt. Jij kijkt naar de laatste Tour en denkt iets van ‘Mmm, 26ste, op bijna een uur. Zie je wel, ik heb die druk nodig.’ Blijkbaar is er niemand die jou wijst op je successen zonder die druk. En – ja, laten we elkaar geen mietje noemen – je falen als die druk er wel is. Nou ja, als niemand zijn vingers wil branden, doe ik het wel…
Lieve Robert, stop met het najagen van succes in de Tour! Dat rondje door Frankrijk is prachtig, dat ben ik met je eens. Maar hé, zaligmakend is het niet. Laat het los en wees oprecht blij, tevreden en trots op je prestaties. Realiseer je dat de een nu eenmaal beter tegen de druk bestand is dan de ander. Dat is niet erg. Dat wordt het pas als je je eigen karakter blijft ontkennen. En hoewel ik ook wel weet dat je dit waarschijnlijk aan je laars lapt, simpelweg omdat jouw zo innig geliefde wattagemeter geen bewijs levert, zeg ik het je toch: jezelf ontkennen kost energie. Meer dan je lief is.
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015