Een van 43 wielerverhalen in de gelijknamige bundel van Tim Krabbé is aan Hubert Hutsebaut gewijd: Hutsebaut, de treurige. ‘Wie zo heet, kan iedere gedachte aan stroomlijn of souplesse laten varen’, schrijft Krabbé. Hoe het Hutsebaut tijdens zijn wielercarrière verging, beschreef ook Filip Osselaer al voor Het is Koers op 24 september 2014. Kort samengevat: Hubert Hutsebaut won als waterdrager in 1972 verrassend de E3 Prijs Harelbeke vóór Eddy Merckx en Walter Godefroot. Dat, de Elfstedenronde vier dagen later en een etappe in de Vuelta een jaar eerder waren de enige prijzen van betekenis die Hubert Hutsebaut in het wielrennen won. Na vier jaar als prof – van zijn 21ste tot zijn 25ste (tussen 1968 en 1972) – besloot hij te stoppen met koersen. Veel geld viel er voor hem namelijk niet mee te verdienen en zijn lage bloeddruk en tekort aan rode bloedcellen noopten hem tot rust. Met de E3 Prijs in Harelbeke als zijn grootste moment de gloire.
En, toen?
Toen ging Hubert Hutsebaut werken in een kartonfabriek en een paar jaar later werd hij toezichter in het containerpark van Harelbeke, zijn thuisstad. Een weinig spannend leven, al zorgde die ene keer dat iemand oude handgranaten binnenbracht en de ontmijningsdienst eraan te pas moest komen wel even voor opschudding.
Koersen deed hij niet meer. Zijn vrije tijd spendeerde Hutsebaut met het typisch Vlaamse ‘vinken zetten’. Iedere deelnemer krijgt een vink anoniem in een afgedicht kooitje en zet met krijt op een stok een streepje telkens het vogeltje een lied succesvol afsluit met suskewíet. Wie bij de onthulling van de kooitjes de eigenaar van de vink met de meeste streepjes blijkt, heeft gewonnen. Als lid van de vereniging Vreugde in de Zang werd Hutsebaut in juni 2012 een keer tweede, schrijft de Krant van West-Vlaanderen kort daarna. “Kleine kampioen werd oud-wielrenner Hubert Hutsebaut met zijn vink Roger, die goed was voor 298 liedjes. Van het stadsbestuur kregen ze de nodige trofeeën aangeboden.”
Foto: David Catry/Bart Vandenbroucke | Gepubliceerd met permissie
Daarnaast trad Hutsebaut in zijn streek ook een tijd op onder de artiestennaam Hutsebolino. Op een oudejaarsavond had hij namelijk ontdekt dat hij gemakkelijk voorwerpen op zijn hoofd in evenwicht kon houden. Eerst een paraplu, die hij sprongsgewijs van zijn kin over zijn neus naar zijn voorhoofd kon wippen, later fietsonderdelen en zelfs een heel rijwiel, dat hij met het zadel op zijn kin balanceerde. Verenigingen en clubs in de streek nodigden er hem graag voor uit.
Inmiddels is Hutsebaut na jaren trouwe dienst in het containerpark met pensioen. Naar de aankomst van de E3 Prijs in zijn woonplaats is hij als toeschouwer amper geweest – het wielrennen boeit hem niet genoeg meer – maar op televisie wil hij nog wel eens naar ‘zijn’ wedstrijd kijken. Met op de achtergrond een vrolijk fluitend vogeltje. Suskewíet!
- De vergeten Belg - 23/03/2020
- In het wiel van ‘Le Gitan’: een verslag van de Parijs-Roubaix van het Meetjesland met de blik op een held gericht - 06/09/2018
- Hup Wout! Hup Mathieu! - 02/02/2018
Geef een reactie