Didi Thurau is amper 22 jaar maar in 1977 al derdejaars prof. Hij rijdt voor de TI Raleigh-ploeg waar ploegleider Peter Post hem de eerste jaren probeert in te tomen. Niet teveel wedstrijden rijden, en zeker nog niet naar de Tour de France, luidt het devies.
In 1977 kan en wil Post zijn ‘wonderboy’ niet meer tegenhouden en dus gaat Thurau in februari al helemaal los in de Ruta del Sol. Sprinten, tijdrijden, alleen aankomen; de Duitser wint er acht (!) ritten op rij en uiteraard ook het eindklassement.
De prestaties in de volgende maanden vallen relatief wat tegen maar in de Tour is Didi er weer helemaal. Na winst in de proloog volgen twee weken gele trui, nog eens vier ritzeges en plek vijf in de eindrangschikking.
Achteraf gezien beleeft Thurau in die Tour z’n finest hour. 1978 en 1979 zijn – namens IJsboerke – ook nog goeie jaren, maar daarna raakt de Duitser aan de sukkel.
Dit tekstje verscheen eerder deze maand in de Fietsscheurkalender
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Geef een reactie