Schilderijtje

In een museum zag ik een tijd terug een man van elk mooi schilderij een foto maken. Zijn camera was zijn zesde zintuig geworden. Naar verfklodders en penseelstreken keek hij niet. Hij was meer bezig met verzamelen van bewijs dat hij de bekende werken van Van Gogh had gezien. Ik vond dat eigenlijk maar een zinloze bezigheid. Waarom zou je een foto maken van bijvoorbeeld Van Goghs’ Caféterras op het Place Du Forum als het echte bewijs van zijn meesterschap voor je neus hangt?

Afgelopen zaterdag maakte ik mij toch ook schuldig aan die vastlegneurose. Ik keek naar een Italiaans schilderij.

Titel: Strade Bianche (2014)
Maker: onbekend.

Het bewegende werk werd omlijst door een zwarte lijst, wat het contrast met de felle kleuren alleen maar groter maakte. Het was op een groen stuk Toscane dat ik mezelf niet kon inhouden. Dit was zo mooi. Ik moest het vastleggen. Met mijn telefoon maakte ik een vage foto van het groene vlak, waar de kunstenaar een zwarte veeg doorheen had getrokken. De renners waren tot een paar kleine gekleurde stipjes gereduceerd. Geen onbelangrijk detail, waar deze schilder aan had gedacht.

Ik maakte nog een paar foto’s, maar kwam al snel achter de zinloosheid van mijn drift. Het beeld werd stoffig met slechts nog wat contouren van wielrenners. Ik liet mijn zesde zintuig liggen. Mijn mond viel open. Even kon ik naar het witte stof happen.

• Over
• Laatste berichten

Pieter van der Meer

Pieter van der Meer (1986) studeerde Journalistiek in Utrecht. Schreef voor Fiets, Soigneur en De Muur en was samensteller van de De Muur Wielerscheurkalender 2009 t/m 2012. Werkt nu als redacteur bij Arko Sports Media o.a. voor het platform Sport & Strategie.

Laatste berichten van Pieter van der Meer (alles zien)

• Het is Koers: 10 jaar doping voor de wielerziel - 29/06/2020
• Boekrecensie: De Monumenten – Peter Cossins - 11/05/2015
• Alpe d’Huez – Rick Brauwers - 13/02/2015