Schone Tour

Schone Tour

De Tour komt eraan en dus vullen de kolommen van de sportkaternen zich zo langzaamaan weer met doping. Het paardenmiddel van Vansevenant en de ‘razzia’ van woensdag in Frankrijk zijn vast nog maar het begin. Bij L’Equipe hebben ze ‘à deux vitesses’ vast al onder de copypaste-knop. We zijn er allemaal zo langzamerhand aan gewend.

Een gedachtenexperiment. Stel nou hè, dat wielrennen echt schoon wordt, ergens in de (nabije) toekomst. He-le-maal schoon. 100%. Niemand wordt meer betrapt, niemand gebruikt en de tests zijn zo goed dat we met volledige zekerheid kunnen zeggen dat al onze helden inderdaad op een boterham met kaas door Frankrijk rijden. We kunnen zelfs testen op wat nog niet eens bestaat. (Ik waarschuwde u, het is een experiment). De suggestie van doping wordt als zinloos en zelfs schandalig afgedaan. Zo iemand als Ricco, we kunnen het ons niet meer voorstellen. “Echt, vroeger spoten renners zichzelf bloed in?” EPO, Clenbuterol, bloedpaspoorten, ze zijn allemaal verworden tot herinneringen aan een vaag en duister verleden. Een verleden waar men liever over zwijgt, want het blijft wielrennen natuurlijk.

Zo’n schone toekomst, klinkt u die aantrekkelijk in de oren? Nooit meer zorgen om doping bij het invullen van uw Tourprono, dat is zeker. De winnaar van de Tour blijft de winnaar van de Tour, tot in de eeuwigheid. Over uitslagen wordt niet meer gecorrespondeerd. En een moordende tempoversnelling gevolgd door een “Het is niet te geloven!” van de televisiecommentator zorgt niet meer voor opgetrokken wenkbrauwen. Geen ellenlange discussies meer tijdens de nabeschouwingen ’s avonds. Geen gekke Landissen meer, geen rare dode tweelingbroertjes van Tyler Hamilton. Gewoon, alleen fietsen. Aan onze sport geen polonaise meer. Prachtig toch?

Mwah. Ik weet het niet. Ik geloof dat ik het vreselijk zou missen. Ik zit niet te wachten op de Brave New World van het Nieuwe Wielrennen. Ik geef eerlijk toe dat ik ook van de zwarte kant van het wielrennen geniet. Ik scan L’Equipe op dopage en zit aan de tv gekluisterd als De Mart de Avondetappe weer eens met zo’n dreigende mededeling begint. Ik ben geschokt, begrijp me niet verkeerd, ik ben er elke keer weer bedroefd en boos over. Maar dat gevoel, dat “verdomme, alweer?” dat hoort er óók bij. Dat draagt óók bij aan mijn Tourkoorts. En daar ben ik nog het meest aan gehecht, die Tourkoorts.