Nog drie weken Tour. Ik word al moe als ik eraan denk. Niet te vaak doen dus. Het lijkt niet de grootste onoverkomelijkheid. Dingen waaraan ik kan denken zijn er ten overvloede, maar dit wil nog niet zeggen dat ze geschikt zijn in een column gewijd aan een wedstrijd waaraan ik maar spaarzaam denk.
Meestal zijn dat dingen die zich in mijn blikveld bevinden, te wijten aan de luiheid van mijn verbeelding: een boek waarin ik al zes keer begonnen ben maar steeds struikel over de overdadige beschrijvingen en opsommingen die er halvelings toedoen, […] en een gids over een wielerwedstrijd van drie weken in een buurland van onder andere Duitsland, België en Spanje.
Soms schieten me dingen te binnen die ik me nog nooit bedacht, ongefilterd en nog geen kans gehad om zich te laten polijsten door de tijd. Veelal zijn het dingen die zich buiten mijn blikveld bevinden die mijn brein al heeft herkauwd tot een overzichtelijke orde, in dit geval: de smadelijk nederlaag van de Belgen op het EK voetbal tegen Wales, de inwendige vraag of deze gedachte niet verraadt dat deze zin reeds zaterdagvoormiddag geschreven is en wat u leest minder actueel is dan u denkt, mijn mailbox die uitpuilt van de boze lezersbrieven om dit bedrog of het feit dat ik over het EK voetbal schrijf in een column volledig in het teken van een niet nader bepaalde wielerwedstrijd.
Welke straffen staan er op deze ondeugdzaamheid? Ik acht me bevoegd hier een uitspraak over te doen. Columnisten zijn de openbare aanklagers, advocaten en rechters op papier. Wordt me ten laste gelegd: schrijven over het EK voetbal in een column over een concept van drie weken waaraan ik niet mag denken. Een schorsing van een zelfde duur hangt me boven het hoofd.
Ik verdedig me kranig. De columnist is afhankelijk van zijn gedachten die zich niet zomaar als een lid van de trein van Team Sky laten dirigeren. De onweerstaanbare dwang om te schrijven in welke situatie ook maakt van hem een dociel slachtoffer. Door het als een algemeenheid te beschrijven en niet als een persoonlijk dingetje, vergroot ik de kans om mijn eigen onschuld tegenover mezelf te bewijzen.
Een traumatische kindertijd, dat ook. Ik was zes toen de Festina-affaire uitbrak, veertien toen Operacion Puerto in alle hevigheid losbarstte. Je kunt hier wel minnetjes over doen, maar dit laat een onuitwisbare indruk na.
Vrijspraak over de hele lijn op voorwaarde dat ik weer over de Tour zal schrijven, het EK voetbal laat voor wat het is.
Nu goed, wat moet moet. Ik denk er even aan om een klacht tegen onbekenden in te dienen vanwege laster en eerroof, mijn naam is in de pers intussen toch maar door het slijk gehaald. Maar ach, zal het baten?
Enigszins met de rug tegen de muur omschrijf ik vervolgens de gekte die ik dit jaar niet ken voor de Tour. Ik neem het mezelf kwalijk. Voorjaarsklassiekers, Giro, alles daartussen en daaromheen, alle koersen keek ik met volle overgave. Giro en Tour alleen al kijken in hetzelfde jaar zijn niet meer van deze tijd.
De oude romanticus in een betrekkelijk jong ogend lijf wil niet toegeven aan de hyperspecialisatie en draagt daar nu de gevolgen van. Ja, in de tijd van Roger, toen er minder wedstrijden waren, uitzendingen minder lang duurden en iedereen ernaar keek. Nu heb je de specialisten die alleen de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Tour volgen. Niets tegen te beginnen. Of is het dat vermaledijde EK voetbal dat mijn aandacht doet afdwalen? In een moment van zwakte laat ik me weleens verleiden tot een samenvatting met de hoogtepunten: de tonen waarop het laatste fluitsignaal klinkt.
Abrupt einde van de column. Bericht in de krant op pagina 7: columnist schendt de voorwaarden van zijn invrijheidstelling. Wordt misschien niet vervolgd.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020