Sir? (Ondertussen in Alcudia)

“One coffee, please. Black.”

Ik weet niet waarom, maar ik praat Engels op het pleintje in Alcudia, Mallorca.

Het is warm, heel warm. En de dag is nog maar halfweg. Aan de apotheek bij het binnenrijden van het dorp las ik daarnet “dertig graden”. Ik ben met de fiets vertrokken uit Can Picafort, wat verderop. Straks rijd ik verder naar Pollença en Formentor. Daar wacht een lastige klim. Maar nu trakteer ik mezelf eerst op een koffie.

Naast mij zit een man voorovergebogen en geconcentreerd te tokkelen op zijn iPad. Zijn dochtertje (denk ik) vraagt om aandacht. Hij luistert niet. Even komt het in me op om hem te vragen wie gisteren in de Tour gewonnen heeft, ik weet het zelf nog niet, ik ben te druk bezig geweest met vis eten – a la plancha – en witte wijn drinken, uit Binissalem. Ik kijk stiekem met hem mee op het scherm en zie dat hij een spelletje patience speelt. Ik laat mijn vraag schieten. Daarvoor dient een iPad dus ook.

Ik drink van mijn koffie en kijk over het pleintje. Ik wil hier niet weg. En bestel nog een koffie. De fiets kan wachten, straks ga ik klimmen. Ik neem de brochure die op het tafeltje wat verderop is achtergelaten en blader er door. “The Hot Guide” staat er op de cover, met Mickey Mouse (wat doet die hier?), een kerk, een parasol en – natuurlijk – tapas. Het is een lelijke brochure, maar netjes alfabetisch staat er beschreven waar de buurt rond Alcudia zo trots op is.

Onder de “B” staat: Bradley Wiggins. Juist. Spanjaarden zetten Bradley Wiggins onder de “B”. Moet kunnen. Ik lees: “A regular visitor to both Puerto Alcudia and Puerto Pollença, Sir Bradley, the Olympic gold medallist and winner of the 2012 Tour de France, has helped to raise the profile of Mallorca as a cycling destination. Each winter, from December to early February, his team, Team Sky, base themselves at the Vanity Golf hotel in Puerto Alcudia.”

Het verhaal klopt, ik zag het gisteren met eigen ogen. Ik reed het hotel voorbij en zag de grote, triomfantelijke spandoeken aan de gevel. Team Sky is thuis in dat hotel. Ik lees verder over “Roundabouts” (gewoon onder de “R”), Son Baulo, Zoo (“Not that there is one any more”).

Naast me hoor ik het getik van koersschoentjes op de kasseien, het geluid komt dichterbij. Ik zie geschoren rennersbenen verschijnen. Ik kijk omhoog: de rug van een ranke, slanke man. In een klein hoekje van zijn shirt zie ik ‘Rapha’ staan. Ik ken het merk, de man moet een kenner zijn, denk ik direct.

Hij gaat naast me zitten. En bestelt een koffie: “One coffee. With cream”, hoor ik. Hij spreekt van dat ongelooflijk mooie Engels, het doet me denken aan the Beatles en the Stones, aan Paul Weller en the Mods. Ik draai me naar hem toe en kijk recht in zijn gezicht: scherpe neus, wat rossig haar, bakkebaarden.

Is dat…? Zit ik nu naast…?
Bradley Wiggins?
Sir?!?!
De koffie komt, hij drinkt snel. Betaalt en stapt op.

Ik kijk hem na.
Was dit…?
Zat ik nu naast…?
Bradley Wiggins?
Sir?!?!

Kan dit?

• Over
• Laatste berichten

Filip Osselaer

Filip Osselaer (1960) is tekstschrijver, eindredacteur, cineast en
communicatiearchitect. Hij groeide op in de gloriejaren van Eddy Merckx,
Freddy Maertens en Lucien Van Impe. Hij bereidt zich al jaren voor op zijn
eerste beklimming van de Ventoux. Grootste prestatie op de fiets: de ronde
van zijn dorp, koers voor veertienjarigen. Won toen zowel de bergprijs als de
puntentrui voor Wim, Marc, Hendrik en Linda. Favoriete boek: De Renner,
natuurlijk (17 keer gelezen). Te volgen op www.filiposselaer.be en via Twitter: @filiposselaer

Laatste berichten van Filip Osselaer (alles zien)

• Het is stil in Wetteren - 27/03/2018
• Ze zijn daar! - 23/02/2017
• Lucien: Aux Champs-Elysées! - 18/07/2016