Je zal maar een strontvlieg zijn en dagelijks je rondjes vliegen ergens op de Mont Ventoux. Dagelijks word je lastig gevallen door omhoog gevallen wieleramateurs die zo nodig hun ego gestalte willen geven, door met een te dure fiets te traag de reus van de Provence willen bedwingen. Als vlieg kun je dan maar beter er het beste van maken en omgaan met de omstandigheden.
Vandaag was ik zo’n kansloze knakker die zijn midlifecrisis al zwetend voor zich uit probeerde te trappen. Hoewel ik mij vandaag ver verheven voelde boven andere soortgenoten, hebben we één ding gemeen. We stinken allemaal een uur in de wind. Een combinatie van oud zweet vermengd met vers zout.
Strontvliegen op de Ventoux lijken er een sport van te maken om dit vreemdsoortige doelgroepje stinkende mannen een lesje te leren. Eén ding heb ik geleerd. Het bos is het domein van de strontvlieg.
De strontvlieg bepaalde vandaag óf en wanneer ik het bos op rustige wijze mocht doorkruisen, zonder nog verder door hen te worden lastig gevallen. Ik kreeg uiteindelijk vrij toegang tot Chalet Reynard en de laatste 6 kale kilometers, maar niet voordat de strontvliegen mijn oorschelpen hadden gebruikt als tijdelijk onderkomen. Sterker nog, ik verdenk ze er van dat ze verstoppertje met elkaar aan het spelen waren. Telkens was er weer een andere vlieg de sjaak en moest hij op zoek naar vriendjes die mijn lichaamsholtes gebruikten om zich te verschansen. Vlak voor mijn neus zag ik twee vliegen wel heel erg intiem om elkaar heen dartelen. Even later waren ze weg. Ik verdenk hen ervan dat ze mijn helm gebruikten om de liefde met elkaar te bedrijven. Ik zeg… get a room!
Later hoorde ik van mijn fietsmaatjes die een eindje achter me fietsten, dat ze twee vliegen wel heel relaxt een sigaretje hadden zien roken en dat ze er voldaan bij keken… dan ik weet genoeg, de viezeriken!
Nu fietste ik vandaag ook wel zó traag naar boven, dat die vliegen genoeg tijd hadden om zowel aan voor- én naspel te doen, waardoor ik maar één ding kan concluderen.. Wil je de strontvlieg in het bos van Bédoin vermijden? Vlieg dan deze klereberg op!
Is geboren in de jaren ’70 en kind van de jaren ’80. Stond als 12-jarig jongetje bij zijn vrienden bekend als Erik Breukink en won menig etappe van het sportveld naar huis. Nog steeds op zoek naar een Panasonic-outfit. Stond als 14-jarige puber op de Col de Madeleine op de dag dat Steven Rooks won op Alpe d’Huez. Sindsdien gek op de koers. Besloot op zijn zestiende een goede wielrenner te worden, omdat hij spaghetti nou eenmaal lekker vindt. Ooit derde in een Tourpool. Favoriete koersen: Roubaix & Lombardije.
- Wielerjaar 2020 was als een oliebol in de zomer - 11/11/2020
- Gezinsdrama - 07/08/2020
- Ride Power! Ofwel: groeten op de fiets in de herhaling - 07/01/2020