Hoewel de lekke band van Lars Boom in de Omloop nog fris in het geheugen zit, mag het wielervoorjaar 2014 alweer uitgewoven worden. En hoe kan dit beter dan met een gedetailleerde en wetenschappelijk verantwoorde analyse van de prestaties van de Nederlandse wielrijders dit voorjaar? Want u zit natuurlijk op duiding te wachten uit geheel neutrale en onverdachte hoek. En
Een frappant verschil tussen voetbal en wielrennen is dat ik wel juich als de Uruguayaanse spits van Ajax scoort, maar een etappeoverwinning van Luis-Léon Sanchez me nauwelijks wat doet. Dat ik niet geïnteresseerd ben in de prestaties van Nederlanders die in het buitenland voetbalen, maar wel
De Noren hebben – met twee renners in de Tour – al vier etappezeges binnen. De Belgen twee. De Britten hebben er vier (nou ja, Cavendish dan), terwijl de Portugezen, Amerikanen, Australiërs, Luxemburgers, Spanjaarden en Duitsers ook al een keer mochten juichen. De Fransen hebben een renner aan wie de gele trui is vastgekleefd en de Italianen rijden met twee
We hebben in Nederland, zeker in vergelijking met onze zuiderburen, chronisch te weinig heroïsche koersen. Ligt het aan het parcours van de wedstrijden, aan de erelijst, of aan de namen die we ze geven? De redactie van Het is Koers! heeft op die vraag ook geen antwoord, maar meent er wel wat aan te doen. Hier vijf suggesties, fris van