Een goed renner moet twee prestaties op het actief hebben vooraleer hij een groot renner wordt. Beide zijn even moeilijk en voor de meeste renners, ook de goede, nauwelijks te verwezenlijken. Een groot renner heeft een Koers – geen koersje maar een stevige, uit de kluit gewassen wedstrijd – gewonnen in
Nog zes kilometer tot de streep in het velodroom van Roubaix. Elf renners vooraan, stuk voor stuk mooie namen. Tom Boonen had zich al een slag in de rondte gewerkt, die zat niet fris meer. (Hij had ook de nodige energie verspild door zich op te winden over het feit dat helemaal niemand met hem, viervoudig winnaar!, Tom Boonen!, naar de streep
De sperziebonen wilden maar niet koken. Ik snapte er niets van. Het vuur stond hoog, al zeker tien minuten, en ik had inmiddels zelfs de moeite genomen om achter in de keukenkastjes naar een passende deksel voor het pannetje te zoeken. Maar het water weigerde tot een kookpunt te komen.
Het aantal hoogtemeters is oneerlijk verdeeld in Nederland. Limburg heeft ruim negentig procent van alle oplopende wegen in handen. Gelderland, Overijssel en Utrecht hebben enkele stuwwallen geasfalteerd en de rest van Nederland heeft niks. Drenthe spaarde daarom zelf maar vijftig jaar lang compost en heeft op de ontstane hoop
Zal er ooit nog een Nederlander Parijs-Roubaix winnen? Vast wel. Maar hoe liggen de kansen dit jaar, en welke omstandigheden zijn dan ideaal, slijk of stof? Nat of droog? Of iets ertussenin? Laten we eens terug gaan in de tijd. Misschien dat we dan wat wijzer worden.
De vijftiende etappe van deze Tour de France werd in het rondeboek omschreven als een overgangsetappe. Waarom is onduidelijk, of het moet een nieuwe omschrijving zijn voor een etappe voor de rustdag. Waar de renners vreesden voor waaiervorming, hoopten de kijkers hier juist op. En hoe harder we