54 kilometer en 526 meter. Bradley Wiggins legde de afstand in precies een uur af. Het werelduurrecord was gebroken, voor de vijfde keer in negen maanden tijd. Deze blijft wel even staan, is de verwachting. In My Hour beschrijft Bradley Wiggins
Het zuur brandt in zijn benen. Zijn scrotum doet pijn. Thomas Dekker stapt verbeten van zijn fiets. Zijn doel, het werelduurrecord, glipte uit zijn handen. Hij komt net te kort. Nee, niet heel veel. Maar één rondje.
Het klinkt als een slapstick. Mensen die niets van wielrennen snappen zullen reageren met een ‘dan had hij maar even íets harder moeten trappen’.
Daar zit hij op zijn fiets. In het velodrome van het zo moeilijk uit te spreken Mexicaanse stadje, op 1.800 meter boven zeeniveau.
Nog een laatste slokje water, want hoe gortdroog zijn keel ook zal zijn, tijdens de race valt er niets meer te slokken of te snaaien.
Het is een persoonlijke wedstrijd tegen
Het mag duidelijk zijn: ik ben geen fan van Tour du Jour. Net als het volwassen broertje Voetbal International vind ik het vaak een platvloerse verzameling van zowel gasten als onderwerpen. Afgelopen zondag zapte ik er langs en bleef hangen. Geen Gert Jakobs, Dries Roelvink –
Maandagmiddag om acht voor drie stuitte ik op een tweet van Taylor Phinney. Gericht aan Thomas Dekker, maar omdat ik beide heren volg, verscheen het bericht ook in mijn timeline. De tekst die Taylor naar Thomas had gestuurd, luidde als volgt: ‘Friendship. Is. Forever.’
Een onschuldige tekst,
Eddy Mazzoleni (29 juli 1973)
Ooit, als Eddy Mazzoleni’s prestaties op de fiets zijn verworden tot droge statistieken op vergeten internetpagina’s en achter in nooit meer opengeslagen boeken, zal in zijn naam nog de herinnering van iets groots, iets bijzonder fraais weerklinken.
In het geval van Eddy Mazzoleni