De dood zat het Scheldepeloton op de hielen. Wielrennen is altijd een sport geweest waar relatief meer doden en zwaargewonden vielen dan veel andere sporten, maar zoals het de vijf uit het Scheldepeloton trof, is haast niet te bevatten. Schrijf het op als filmscenario en je krijgt het verwijt dat het te ongeloofwaardig is. Matthias M.R. Declercq houdt het in
“Toen het leven plots vol in de remmen kneep”
(Openingszin van Als eerste, een eerbetoon van Rick de Leeuw aan Wouter Weylandt)
Dat ene fatale moment, die verschrikkelijke gebeurtenis die de grond onder je voeten vandaan slaat en je verbijsterd 
en verslagen achterlaat. Verdoofd, niet in staat om te beseffen
Het Lot kan soms wreed zijn, en het toeval akelig precies. Een doodsklok is een grillig ding, maar zo nu en dan is zijn timing perfect.
Remember Briek Schotte? Overleden op 4 april 2004, de dag van de Ronde van Vlaanderen. De Laatste der Flandriens sterft tijdens dé Flandrienkoers.
Maandagavond. Mijn vaste rondje lijkt stiller dan anders. Donkere wolken pakken zich samen boven de Belgische grens. Ze blijven hangen aan de andere kant van de Maas. De lucht is zwaar van het vocht. Is het het dreigende onweer? Ligt iedereen uit te buiken van de copieuze communiefeesten, alweer moe van een eerste werkdag na de meivakantie? Of zitten mijn
Wielrennen is een zware en harde sport. Er zijn hier weinig mensen die ik dat hoef uit te leggen. Vandaar dat een racefiets over het algemeen geen bagagedrager heeft. Wat moet je op zo’n rank karretje met zoiets? Toch is het een bagagedrager die
Over ruim een maand denkt iedereen die iets met wielrennen heeft aan Wouter Weylandt. 9 mei: een jaar na zijn fatale val tijdens de afdaling van de Passo del Bocco. 10 mei: twee jaar na zijn Giro-ritzege in Middelburg.
Vandaag, 6 april, is het exact een jaar