Martijn Sargentini schreef vorige week over zijn bezoek aan het laatste rondje van Boogerd. Ook wij waren dat van plan. Boogerd voor zijn laatste koers aanmoedigen. Zijn geplande laatste koers dan, de Ronde van Lombardije.
Dat liep anders.
“Zelden zoveel warmte gezien, zelden zulke echte liefhebbers.”
M. Smeets, 20 oktober 2007
De eerste keer dat we Boogerd hadden zien winnen was in 1996. Het weekend van de Kraai, van de val van Indurain.
Het begon ergens in het voorjaar. Toen Michael Boogerd op 19 april zijn afscheid aankondigde. Bij de Twent, cyclotourist in Vlaanderen, Drieländer, Dolomieten, Limburg en Wallonië, begon iets te broeien. Hij was al in La Plagne geweest, bij Boogerds grootste overwinning. Op 11 juli deed hij een voorstel waarom we alleen maar van hem kunnen houden. Of we Boogerd gingen uitzwaaien. Bij zijn laatste wedstrijd. In Lombardije.
En hij stelde het niet alleen voor, hij regelde het ook. Voordat iemand ja of nee kon zeggen.
En dus gingen we naar Lombardije. Hij zou opvolger worden van Hennie Kuiper en Jo de Roo, door deze laatste klassieker te winnen. La classica delle foglie morte. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen.
’s Avonds gingen we het nachtleven verkennen. Maar wat te doen in die onbekende provinciestad, waar het lokale Atalanta die week 100 jaar bestond? De bars sloten vroeg, en wij bezongen onze wielerliefde over de lege Borgo Santa Catarina.
De volgende ochtend stonden we op met een fijne cappuccino alvorens met onze Meriva te vertrekken. Zouden we de Madonna nog op tijd kunnen bereiken?
En zo stonden we daar in het Heiligdom. We hoefden nauwelijks te wachten. In de zon, met een mooie fles Spügler. Want al snel kwamen daar de helden. Tossato werd voor onze neus ingelopen. Thomas Dekker stond er goed bij. Bettini reed wat achteraan, maar voor de wereldkampioen klonk het hardste gejuich. Of misschien was dat voor dat meisje, dat even later galant van haar fiets zou vallen.
En zo zat het er op voor ons. Na nog een foto met vrienden van de Piraat. We hadden onze passie getoond. Ook als er niets te winnen valt. Nee, juist als er niets te winnen valt,
toont de ware held zijn hart.
En zo vertelde ook Mart aan Maarten bij zijn verslag op Nederland 2: “Er zit een aantal Nederlandse wielerliefhebbers op de Madonna. Gisterenavond zijn wij geconfronteerd met een warmte die wij zelden hadden meegemaakt. Ze besloten vanochtend naar het kapelletje te gaan om iets moois te doen voor Boogie. Ik heb het zelden meegemaakt, die warmte, die tederheid.”
Meer Lombardije-foto’s : http://www.flickr.com/
