The Ride is soms een druk circus. In de ochtend, als bijna driehonderd mensen vertrekken, onder het genot van snoeiharde metal. In de avond, als hongerige renners in een tent hun dubbele avondmaal naar binnen werken. En tijdens de rit, als er op het relatieve vlakke in groepen tempo wordt gemaakt.
Maar soms is The Ride ook muisstil. Vandaag was zo’n dag.
Oké, het begint hectisch. De regen komt nog veel harder naar beneden dan gisteren. Ik zit in dezelfde groep, maar het tempo ligt een stuk hoger.
Hoofdpijn en misselijk
Het kan ook aan mij liggen dat ik het vandaag moeilijk kan bijhouden. Ik zit al 24 uur in overlevingsstand, door de lange afstanden en het slechte weer.
Vannacht om vier uur werd ik wakker met hoofdpijn en een misselijk gevoel. Dat was bij de start wel weer redelijk weg, maar mijn benen voelen vandaag niet top.
Aan de voet van de Ballon d’Alsace moet ik de laatste van onze groep laten gaan. De vrouw die bij me wegfietst zet een muziekje op haar telefoon op. Ik probeer nog dichterbij te komen om het beter te kunnen horen. Maar dat lukt niet.
En dan is het stil. Ik hoor een roofvogel boven het bos en ergens in de verte een waterval. Ik word een paar keer ingehaald, maar het wordt nergens druk. Iedereen fietst hier alleen, in een eigen bubbel.
Snel vind ik mijn trance
Ik luister naar de vogels en het getik van mijn fiets en kom langzaam in een trance. Af en toe onderbroken door een groep motoren of de enthousiaste koersdirecteur van The Ride met z’n megafoon.
Maar snel vind ik weer het gevoel dat ik ook vaak heb op ritjes die ik in mijn eentje doe. Sommige mensen snappen niet dat ik graag alleen fiets, die vinden het gezelliger met een groep vrienden. Maar alleen fietsen maakt mijn hoofd leeg en zet mijn gedachten op een rij.
Regelmatig kom ik tijdens zo’n solorit tot een ingeving. Maar vandaag onthoud ik vooral de zinloze dingen die door mijn hoofd gaan. Waarom liggen naaktslakken toch altijd boven op elkaar? Hoe groot kunnen die beestjes überhaupt worden? Waarom heb ik net mijn overschoenen uitgedaan? (Het is weer gaan regenen…)
Buurman met problemen
Op de top van de Ballon haak ik aan bij de man die naast me staat op de camping. Zijn fietscomputer is stuk, dus heeft hij geen route meer. Hij vraagt of hij met mij mee mag. De meeste mensen ken je niet, maar iedereen helpt elkaar door deze zware tocht.
Samen dalen we af en beklimmen we de laatste cols. De Col de Bramont is een geweldige klim, met veel haarspeldbochten in het bos. Buurman kan mijn tempo niet bijhouden. Dus wacht ik op hem op de top. Vandaag zijn we samen alleen.
Lees ook de andere afleveringen in deze serie
- Deel 1: Alpe d’Huez staat in Hoograven
- Deel 2: Bietensap op mijn verjaardag
- Deel 3: Genieten van het uitzicht en de cijfers op mijn fietscomputer
- Deel 4: De repeterende checklist in mijn hoofd
- Deel 5: De weg gaat op neer, net als mijn stemming
- Deel 6: Samen alleen
- Deel 7: Een grensverleggend tussendoortje
- Deel 8: Na de magische zalf voel ik me weer sterk
- Slot: het begint en eindigt met de bezemwagen