‘F**king hell. F**king reporters don’t know anything about riding a f**king bunchsprint’, schalde het door de bus in onmiskenbaar Manx.
Steegmans dacht er ondertussen het zijne van.
Een paar honderd meter voor de streep had hij Cavendish nog geprobeerd naar voren te rijden, maar die besloot zijn wiel los te laten en zich tussen Veelers en Kittel in te zetten. Hij mocht natuurlijk geen partij kiezen tegen zijn kopman, maar ook hij had het idee dat zijn actie tegen Veelers niet helemaal klopte.
Af en toe had ie het idee dat Cavendish zijn oude magnifieke inzicht van de afgelopen jaren kwijt was. In de etappe naar Montpellier was naar zijn idee eigenlijk hetzelfde gebeurd. Daar was weliswaar niemand gevallen, maar ook daar liep de weg op het eind weg in een bocht. Ook daar had Cavendish geprobeerd buiten om te gaan. Met als resultaat dat hij de sprint verloor van een Duitser.
Maar Steegmans had hem wel nodig. Als de sprinter het niet afmaakt, is dat ook slecht voor de waarde van de lead out man. Nu hoorde hij dat Renshaw was aangenomen. De oude tijden van HTC moesten herleven en daarvoor haalde hij zijn oude lead out man terug. Steegmans wist dat dat niet goed was voor zijn eigen positie als belangrijke helper van Cavendish. Cavendish moest er weer bovenop komen. Voor de ploeg, maar ook voor Steegmans zelf.
Hij liep naar Cavendish en klopte hem op zijn rug. ‘Come on, Cav. Let them talk. We’ll prove them wrong this week. We know how to win a bunchsprint.’ Steegmans hoopte dat zijn nadruk op we niet al te erg had doorgeklonken. Want Cavendish had natuurlijk nog altijd het idee, dat hij alléén wist hoe je een massasprint moest rijden.
