Na twee dagen succes was het nu relatief rustig in en om de ploegbus.
Het was een zegen voor buschauffeur Garikoitz Atxa.
Als renner had hij door zijn matige presteren ook nooit in de spotlights gestaan en eigenlijk had hij dat altijd heerlijk gevonden. Twee meerdaagse koersen in de buurt van zijn thuisland Baskenland waren de enige profkoersen, waaraan hij ooit had deelgenomen. Nu had hij een heerlijk rustig baantje als chauffeur van een Australische wielerploeg. Zo kon zijn geliefde sport blijven volgen op een onzichtbare manier.
Heerlijk rustig en onzichtbaar althans tot afgelopen zaterdag. Tegen wil en dank was hij wereldnieuws geworden. Het laatste waar hij op zat te wachten.
Hij had gehoopt dat het nieuws snel weg zou zijn, maar het lot besliste anders. Twee etappe-overwinningen op rij en het geel hadden voor veel belangstelling gezorgd rond de ploegbus. En constant was daar die blik, wanneer hij in de buurt van het stuur zat.
‘Was jij niet die man van….?’, zag je de mensen denken. ‘Jij reed toch afgelopen zaterdag…..?’, brandde het op de lippen.
Bij nieuwsberichten over Orica waren er de toevoegingen, die herinnerden aan het incident: ‘Orica begon op stroeve wijze aan de Tour met een vreemd geparkeerde bus, maar heeft nu toch succes’.
Terwijl hij woelend in bed had gelegen, had hij gehoopt dat Orica de rest van de Tour zo onzichtbaar mogelijk zou uitrijden. Anders zou Orica weer in de belangstelling staan en daarmee ook zijn blunder. Natuurlijk wilde hij dat de ploeg wel succes had, maar achterin zijn hoofd was er een stemmetje dat bad om zo min mogelijk aandacht voor de resterende tweeënhalve week.
‘We should be able to keep the yellow tomorrow as well’, klonk het in het Australisch door de bus en Garikoitz werd uit zijn overpeinzingen gehaald.
Hij vond het allemaal prima. Zolang alle belangstelling voor de ploeg maar naar Gerrans zou gaan of één van de andere jongens. Als de aandacht maar vooral niet meer op hem kwam. Dan kon hij na de Tour weer rustig naar het Baskenland vertrekken.
