Precies genoeg. Een mooiere trainingsmaat kon ik me niet wensen op deze Hollandse zomermiddag. Terwijl ik nog rustig aan het inpeddelen was, reed Morkov al flink door. Toch probeerde ik zijn tred te volgen. Hij op het buitenblad, ik op het binnenblad. Helemaal synchroon gingen we niet, want mijn Deense fietsvriend (op de fiets word je snel vrienden) had van die ovale kettingbladen, waardoor hij in de trapcyclus steeds over een soort dood punt leek te trappen.
Het zou me niet verbazen als hij van die ovalen weer ronde bladen wist te maken, met zijn oerkracht. Hij liep uit op het groepje poursuivants en het peloton. Morkov ging maar eens goed zitten voor zijn monsterontsnapping. Ik ook.
Ik probeerde net zo stil te zitten als de Deen. Ellebogen in negentig graden onder zijn schouders alsof hij op een tijdritfiets zat. Hij zat niet alleen heel mooi, het zag er ook heel goed uit voor hem.
De verhalen werden al opgerakeld. Precies vijf jaar geleden was zijn vader overleden. Het zou een mooi eerbetoon zijn aan Pa Morkov. Het zou zo mooi zijn. Zeker omdat het dan, op precies die gedenkwaardige dag, hem na al die eerdere vluchtpogingen nu wel lukte. Het verhaal was al geschreven.
Morkov en ik. Wij stampten gewoon door op de pedalen. Het commentaar van die gekke Boogerd dat het wel erg “lastagh” ging worden om vooruit te blijven hoorden wij niet. In gedachten zette ik Morkov op het waaierstuk langs de kust even uit de wind. Ik gaf hem nog een gelletje en een volmondig “RIJE!!!!”
Op het klimmetje van de derde categorie was zijn voorsprong al aardig geslonken. Ik schakelde naar het grote blad om te voelen wat mijn Deense vriend voelde. Dat was niet fijn. Het was zinloos. We wisten het, maar we trapten toch door. Morkov zwalkte naar boven. Ik riep nog, maar het was te laat. Daar was het peloton al. Alsof hij de hele dag niks had gedaan reed het peloton langs Morkov. Hij verdween in de coulissen van de koers.
En ik had direct geen zin meer om nog maar één trap te doen.