Totdat Wiggo voorbij kwam in zijn witte Britse kampioenstrui. Ik besloot recht achter hem te gaan rijden. In het wiel van Wiggins. Die kans krijg je niet vaak. Je kunt het je nu niet voorstellen, maar ik bleef rustig. Net zo kalm als de Brit zelf.
Wat ik zag was onvoorstelbaar. Ik keek eerst naar zijn tijdritfiets. Het woord plat bestaat daarvoor al uit te veel tekens om dat uit te drukken. Toch was dat niet bijzonder. Zet tien verschillende tijdritfietsen naast elkaar en de vormen van veel frames zijn zonder stickers niet van elkaar te onderscheiden.
Nee, wat echt opviel was de berijder van de machine. Wiggins zat in de vorm van zijn fiets gevouwen. Natuurlijk had Wiggo niet dezelfde platte vorm als zijn fiets, de menselijke materie heeft nu eenmaal zijn beperkingen ten opzichte van carbon. Het klopte precies. Ik kon maar één conclusie trekken: toen de mal van zijn tijdritfiets klaar was, hebben ze bij Pinarello hem als een kleipoppetje om de fiets geboetseerd. Fiets en renner waren één.
Vandaag zag ik Wiggins in optima forma. Hij was nu nog mooier om zijn fiets gekleid. Zijn bakkebaarden onder zijn aerodynamische helm waren de enige oneffenheden. Verder klopte alles. Zijn rug bleef zo recht dat je er gerust een meter bier op had kunnen vervoeren. Een beetje morsen mag.
En dan ook nog in het geel. Het leek daardoor of een maiskolf langs akkers en velden werd geslingerd met een enorme rotgang. Very impressive
Ik was vooral blij dat ik vandaag niet meer achter het kleipoppetje reed.
- Het is Koers: 10 jaar doping voor de wielerziel - 29/06/2020
- Boekrecensie: De Monumenten – Peter Cossins - 11/05/2015
- Alpe d’Huez – Rick Brauwers - 13/02/2015