Tourkronieken – de Ronde van 2020
‘You can’t fool me boy, that’s clearly the final sting of a dying wasp’.
Woorden die twee jaar geleden zachtjes in het oor gefluisterd werden door de Ierse Journalist Paul Kimmage nadat ondergetekende het ondenkbare deed door op een nietszeggend Portugees pukkeltje een kleine demarrage te plaatsen.
Paul Kimmage, 58 jaar, buikje à la Danny Nelissen en de man die het boek Rough Ride schreef over de jaren dat hij zelf in het kielzog van de Ierse halfgod Stephen Roche enkele Grand Tours reed. Bekender is Kimmage vanwege zijn rol in de Armstrong-saga waarin hij als een van de weinigen altijd fervent publiekelijk tegenstander van Holy Lance is geweest.
Hij is de man die in het hol van de leeuw de confrontatie met Armstrong aangaat bij de presentatie van de Tour of California waar Armstrong in 2009 zijn terugkeer in het profpeloton aankondigt. Armstrong weigert tijdens die persconferentie een vraag van Kimmage te beantwoorden omdat Kimmage in een artikel gezegd heeft dat na een afwezigheid van vier jaar ‘de kanker weer terug is in de sport’. Lance grijpt zijn kans om zich achter zijn ultieme excuus te verschuilen en vraagt retorisch aan het publiek wat hij anders had moeten doen als mensen zijn naam en het woord kanker in dezelfde zin gebruiken. Hierop neemt Kimmage het woord en zegt zonder haperingen dat Lance geen patent heeft op het woord kanker en dat zijn opmerking uiteraard bedoeld is om aan te geven dat met de terugkeer van Lance in het peloton ook de doping weer terugkeert: de kanker van de wielersport.
Ik vroeg Kimmage hoe hij nu tegen het wielrennen aankeek. Hij gaf aan dat hij niet meer met plezier naar de sport kan kijken en zelf enkel nog recreatief op de fiets zit. De doping had een onherstelbaar litteken achtergelaten wat ervoor zorgde dat iemand van het statuur Kimmage de handdoek in de ring had gegooid. Hij was er klaar mee. Kon niemand meer vertrouwen. Kon niet meer genieten van de sport.
Hadden wij niet allemaal in zak en as gezeten toen Rabo met een Gele Rasmussen uit de tour stapte? Toen de ene na de andere verdachtmaking, beschuldiging of bekentenis openbaar werd gemaakt van mannen die we tot dan toe op handen gedragen hadden?
En toch… Toch zijn we blijven kijken. Blijven geloven en bovenal blijven dromen. Dat is een bewuste keuze die we nagenoeg allemaal maken ondanks het troebele verleden dat zo nu en dan de kop weer opsteekt in het immer voortdraaiende peloton. Blijkbaar koesteren we hoop. Hoop dat het gitzwarte verleden inmiddels achter ons ligt en dat de dopage niet langer de meerderheid van het peloton in zijn greep heeft. Dat betrappingen en tenenkrommende bekentenissen de uitzondering zullen blijven en niet langer de norm. Waar Paul Kimmage heel terecht niet meer van de sport kan genieten ligt bij ons de taak en misschien een beetje de verplichting om dat juist wel te blijven doen. Want waar zij voor ons afzien, moeten wij vooral van hen genieten.
Om dat genieten te onderstrepen en als eerbetoon aan deze prachtige sport is deze Tourkroniek tot stand gekomen. Niet alleen om die wonderschone Ronde van 2020 op een unieke manier te herbeleven, maar uiteraard ook om de belangrijkste gebeurtenissen uit die koers weer vers in het geheugen te krijgen in aanloop naar de volgende editie. Een kroniek waarbij elke etappe vanuit een unieke invalshoek wordt beleefd en de komende drie weken elke dag een nieuwe etappe u weer voor even meeneemt naar die knotsgekke coronaronde die bij hoge uitzondering niet in juli, maar in augustus en september werd verreden.
Op naar Nice, op naar de Grand Départ!
Lees hier etappe 1 – De Noor van Nice
Hoogtepunten betreffen het oprapen van (en drinken uit) de bidon van Robert Gesink op de Planche des Belles Filles en natuurlijk als stuurman van de enige echte Viermansvlag in de Hollandse Bocht een vallende Matthias Frank weer in het zadel helpen. Zou het liefst in Bormio wonen en de Stelvio naar gelieve opfietsen.