Etappe 1 – De Noor van Nice

Nice – Nice – 156km – Heuvelrit

“Wielrennen is geen spel, het is een sport. Taai, hard en meedogenloos. En het vereist veel opoffering. Je speelt voetbal of tennis of hockey. Je speelt niet in het wielrennen.” – Jean de Gribaldy

 

Hij wist natuurlijk al lang dat hij misschien een paar kilootjes te veel met zich meedroeg. Maar hij voelt zich op deze manier prettig. Lekker in zijn vel. Davide, de kleine Italiaanse grappenmaker uit zijn team, had de avond voor de start al gekscherend gevraagd of hij het broertje van Nairo soms opgepeuzeld had bij het ontbijt. Hij kon het wel waarderen. Hij was terug in een race waar hij in het verleden al een aantal mooie successen wist te boeken en hij wist ook dat de verwachtingen voor hem deze Tour niet groot waren. Noch vanuit de ploeg, noch vanuit het peloton. Ze hebben dit jaar hele andere plannen…

Hij is ook een man die gemiddeld genomen niet het beste uit de spreekwoordelijke verf komt in de omstandigheden van een grote ronde. Veelal stijgt het kwik te hoog en is er gedurende een etappe teveel controle. Situaties waar de Beer van Stavanger normaliter weinig mee kan. Hoe harder hoe beter. Hoe taaier hoe mooier.

Hij ziet het direct al bij het ochtendgloren. Kijkend naar buiten uit het raam vanuit zijn hotelkamer in Nice. Een stad die al weken geen druppel regen heeft gezien is ineens gehuld in een grijze sluier. En een glimlach maakt zich meester van zijn vaak onverstoorbare kop. Tijdens de briefing wordt zijn gevoel gesterkt als de weersvoorspellingen ter sprake komen. Het zou die dag een stuk kouder dan normaal worden met hier en daar kans op een bui. Alexander Kristoff kijkt om zich heen en schept nog wat toast, bacon en ei op zijn bord. Fabio, Tadej en Davide zitten van een heel zuinig bordje te snoepen, maar ‘Alexander the Great’ weet dat hij juist vandaag elke koolhydraat goed kan gebruiken.

Zoals altijd is de eerste etappe in een grote ronde er eentje van nervositeit. Van spanning, paniek en van een foutje zit in een klein hoekje. Iedereen wil, maar niet iedereen kan.

Met het recente leven in de teambubbel had hij nooit een probleem gehad. Opgegroeid in het dunbevolkte Noorwegen is hij wel gewend aan weinig mensen om zich heen. Zoals zo vaak in een eerste etappe stuiven er een handjevol renners van onbekende statuur maar veelal Franse nationaliteit uit de startblokken om zich kenbaar te maken voor de camera’s van de motards en zo wat zendtijd voor hun sponsoren in te pikken. Daar deed hij nooit aan mee.

De etappe van vandaag zou zich in en rondom Nice afspelen. Kristoff had uiteraard gezien dat het slechts 156 kilometer betrof en dat de beklimmingen hem onderweg wel moesten liggen. Al na de eerste spatjes regen begint de nervositeit binnen het peloton op te lopen en bij de eerste passage door Nice lijkt hij die rappe Ier van Quickstep tussen de gevallenen te ontwaren. Het wordt meer en meer een slagveld. En Kristoff wordt met elke millimeter regen die op het wegdek valt meer en meer gefocust en raakt meer en meer in zijn element. Hetzelfde geldt niet voor een jonge knaap met de naam Sivakov. Kristoff kan zich herinneren dat deze Russischtalige Fransman die voor Ineos uitkomt de man in vorm is bij dit team. Hoewel de focus op Bernal en Carapaz lag moesten ze deze jongen niet teveel ruimte geven was het devies vanuit de ploeg. Hij lag nu Frans vloekend op de grond, hoefden ze zich daar ook geen zorgen meer over te maken. Ook dat is wielrennen.

Niet veel later ziet hij ook Richie Porte liggen. De schuchtere Australiër met de grote gunfactor had hij al vaker in een foetushouding op het asfalt gezien en terwijl hij de focus bij de race en op zichzelf houdt kan hij toch niet voorkomen dat de hoop hem bekruipt dat Porte weer op zal stappen en de race kan vervolgen. Ook dat is wielrennen.

Hij krijgt plots via het oortje te horen dat Giacomo Nizzolo achterop is geraakt, de huidig Europees en Italiaans kampioen lijkt dé man in vorm maar is tegen het spekgladde asfalt gegaan. Kristoff zelf zit nog strak in het zadel. Op 50 kilometer van de meet is het gedaan met de vroege vlucht en in de hierop volgende afdaling ziet hij dat de Duitse Panzerwagen zich op kop van het peloton zet, de armen naar de nog immer natte hemel verheft en met een bijna goddelijk zwaaigebaar de koers begint te neutraliseren. Onnodig. Maar gezien het feit dat de race inmiddels een schaatspartij lijkt geworden en vandaag ook draait om het beschermen van kopmannen Fabio & Tadej misschien zo gek nog niet. Hoewel Tony ‘Panzer’ Martin een naam van faam is binnen het peloton moet niet iedereen gedacht hebben dat ze zich aan zijn ijzeren wil hoefden te onderwerpen. Pas later die avond krijgt hij van zijn masseur de beelden te zien hoe de kleine Superman Lopez zich verkijkt op een bocht wanneer zijn blauwe Astana ploeggenoten het tempo tijdens de afdaling toch weer opvoeren. Een slippend wiel, eerst één voetje uit het pedaal daarna de ander, beide op de grond de bocht met hoog tempo uit laverend om vervolgens als door een wonder gered te worden door een verkeersbord langs de weg. Dit haalt de angel op dat moment uit de race en de kans dat er nog vroege demarrages komen lijkt kleiner en kleiner te worden. Zijn focus wordt enkel groter en groter. De finish begint in zicht te komen en via de oortjes krijgen ze door dat de race qua tijd op 3 km van de meet geneutraliseerd gaat worden. Kan hem weinig schelen, behalve dat dit de sprint iets overzichtelijker zal maken doordat de ploegen met kopmannen voor het eindklassement zich eerder zullen laten terugzakken. Hij hoeft zich vanaf dat punt enkel nog om zichzelf te bekommeren. Hij zit bij het 3km punt goed gepositioneerd van voren waardoor hij niet meekrijgt dat precies hier een deel van het peloton de voeten stil houdt en een ander deel volle bak door blijft rijden. De laatste valpartij van de dag is een feit en Frankrijk huilt wanneer zij ‘hun’ Thibaut Pinot op de grond zien liggen. Zoals je kan verwachten zit de ploeg die zichzelf tot ‘the wolfpack’ heeft gedoopt goed van voren en de Ier die eerder nog op de grond lag zit er nu toch weer bij, hoe zouden zijn benen zijn? Hij was zelf geen kleine jongen maar tegen de schouders van Mørkøv kan ook hij niet op wanneer die met harde pedaalslagen Sam Bennett naar voren rijdt. Even denkt hij dat hij last van een hongerklop begint te krijgen als er een trui voorbijkomt die een zure herinnering naar boven brengt. Die van de jonge wereldkampioen Pedersen. Dat had hij kunnen zijn. Die rit was loodzwaar in Yorkshire en toen hij de slag gemist had wist hij in de sprint om de 7^e plek wel best of the rest te worden door mannen als Van Avermaet, Colbrelli, Fuglsang en Degenkolb te verschalken. Het ging nergens meer om, maar toch wilde hij laten zien dat hij bij een eindsprint de sterkste was geweest die helse dag.

Bijzaak. Vandaag is het enige wat telt en dus nestelt hij zich in een wiel waarvan hij weet dat het de gaatjes in het op hol geslagen peloton altijd zal vinden. De man die hij al in ontelbaar veel koersen in die felbegeerde regenboogtrui de gekste capriolen had zien uithalen. Peto Sagan. The Hulk. Een kunstenaar op de fiets en voor hem vandaag hopelijk de ideale leadout. Nadat hij Mørkøv heeft zien komen, Sagan het wiel van Bennett ziet kiezen schiet er plots als eerst een man van de Sunwebs uit het zadel omhoog. Matthews is het niet, want die mocht niet mee, maar hard gaat ie wel! Te vroeg? Sagan wacht, hij niet. Dat wiel moet ik hebben. Vol Gas, Gaan. Niet meer nadenken. POMPEN POMPEN POMPEN, Rechts er voorbij, daar zit een gaatje langs de boarding, niet meer gaan zitten, ik ga harder, alles GEVEN, Je bent sterker, GAAN, NU! Winst. Pure ontlading. Oer geschreeuw. Het Geel.

Meteen na de finish staan zijn ploeggenoten om hem heen te vieren. Hij haalt diep adem en voelt een gigantische blijdschap als hij denkt aan zijn vrouw en vier kinderen die thuis voor de buis hun man en vader de winst hebben zien grijpen! De adrenaline dat de tour begonnen is en dat ze de eerste etappe hebben gepakt spat bij iedereen naar boven. “Face of the Champion” brult hij om zich heen en ook recht in het gezicht van zijn piepjonge kopman. In een iets lagere toonhoogte maar met evenveel blijk van blijdschap krijgt hij dezelfde uitroep te horen. Pogacar legt zijn kleine hand op die brede schouders en ze maken kort oogcontact. Het plezier spat ervan af bij deze knaap en Kristoff weet dat hij recht in het gezicht van een kampioen kijkt.

Klik hier voor Etappe 2: Pakken voor Papa