Etappe 21 – Thuiskomen
Mantes-la-Jolie – Parijs Champs Élysées – 122km – Vlakke rit
“le courage n’a pas la force de continuer – il continue quand vous n’avez pas de force – Napolen Bonaparte
Hij zat weer kiplekker in zijn auto en ze hadden het gered. Een paar kleine misperen. Wat ongemakken, maar eigenlijk, om heel eerlijk te zijn, soepeler dan hij had durven dromen. De schrik was groot toen hij na de eerste rustdag zelf besmet bleek. Waar en van wie hij het had opgevangen was onbekend. Deed er ook niet toe.
Vanuit zijn wagen worden de glaasjes Champagne uitgereikt. Straks nog wel de koninklijke sprint, maar ze hadden het mon dieu gewoon gered.
En wat hadden de renners geacteerd. Geacteerd op het podium wat zijn Amaury Sports Organisation (ASO) weer zorgvuldig en dit jaar met de extra noodgedwongen improvisatie hadden weten op te bouwen. In de aanloop naar de start had hij het al herhaald: Alleen twee wereldoorlogen hebben de tour op de knieën weten te krijgen. Maar we gaan dit redden. We gaan dit samen doen.
Een intens gevoel van trots maakt zich van hem meester als de top 3 uit de tour de France naar voren rijdt en elkaar omarmt voor de camera’s. Pogaçar, die de meest ongelooflijke comeback uithaalde sinds hij koersdirecteur is. Daarnaast Roglic, naar zijn bescheiden mening momenteel de beste ronderenner ter wereld en iemand waarvan hij zeker weet dat hij hem in de toekomst nog een keer zal feliciteren met de grootste prijs. Wat zou Roglic nu in het Sloveens tegen Pogaçar zeggen? Roglic oogt oprecht blij, hij lijkt het zijn jongere landgenoot te gunnen terwijl Pogaçar uit respect voor Roglic zijn blijdschap wat ingetogen houdt en nog altijd ietwat onwennig de oprechte felicitaties in ontvangst neemt. Maar naast die twee bevindt zich nog een derde man. Daar fietst iemand helemaal op zichzelf, content en met een nog grotere glimlach dan het Sloveense duo naast hem. En wat gunde hij het deze man. Jarenlang gereden in dienst van de grote Chris Froome die de Tour mede dankzij deze kerel al 4 keer wist te winnen. Als superknecht had Richie Porte altijd tot de laatste snik zijn kopman bijgestaan maar op een gegeven moment ervoor gekozen om toch voor eigen successen te willen rijden. En wat was het vaak misgegaan. Richie Porte had vaker de tour met botbreuken moeten verlaten dan haar daadwerkelijk uitgereden.
Le coureurs font la course. Renners maken de koers. Het is een term die gemakkelijk ingezet wordt om de verantwoordelijkheid bij de renners te leggen. Maar ook een statement die in essentie 100% waar is. Als de coureurs niet rijden, weigeren de koers hard te maken, dan zou het wielrennen binnen de kortste keren vervagen.
Achterom kijkend dwaalt zijn blik verder over het deelnemersveld. Tussen hen een schare aan grijzige muizen, pelotonvulling, maar ook vele verborgen pareltjes, prachtige ploegen en dappere renners die niet schroomden een hoofdrol op te eisen in het ASO spektakelstuk.
Hij ziet de ploeg van Bora. Met Sagan in de gelederen een ploeg die geen moment zou opgeven in de strijd om het groen. Daarnaast wisten ze snel om te schakelen van klassementsploeg naar aanvallende ploeg toen bleek dat beoogd kopman Buchmann niet volledig hersteld was van de sleutelbeenbreuk die hij twee weken voor de tour opliep. Met de zege in de 16e etappe van Lennard Kämna werd het harde werken van de ploeg extra beloond.
En daar team Sunweb. Onophoudelijk had dit jongste deelnemende team koers gemaakt. Wanneer er aangevallen kon worden zaten ze erbij en ook hun sprinttrein wist te wedijveren met de grootste ploegen. De superstrijdlust kon maar voor 1 man zijn. Marc Hirschi, aangevallen, gevallen, tot de laatste snik blijven koersen en zijn tour debuut opgeluisterd met een schitterende zege.
Links van de weg fietste het lichtblauwe Astana, op hun manier en onder leiding van Vino altijd gevaarlijke klanten. Je wist gewoon dat Vino nooit genoegen zou nemen met een saaie houding en de ploeg had zeker niet teleurgesteld. Hun aanvalslust had ze de 6e en de 17e etappe opgeleverd.
Daarnaast die andere ploeg in het blauw, de Spaanse formatie van Movistar. Ook dit jaar weer koersend met de gele rugnummers, net zoals in 2018 en 2019. Het gele rugnummer, de prijs voor het best presterende team. Qua tijdsmeting dan. Ze zouden er als ploeg niet tevreden mee zijn. Natuurlijk mochten ze het podium straks in Parijs opleuken en zwaaien naar de camera’s, maar als Team Movistar geen enkele etappe pakken in de Tour de France zal in España als een grote mislukking gezien worden.
Prachtig steekt het geel zwart van de Jumbo formatie af bij deze in blauw gesluierde ploegen. Jumbo, de Killer bees, naast 3 etappes toch niet met de hoogste prijs naar huis. C’est la vie. Jumbo had er wel voor gezorgd dat de hegemonie van Ineos werd doorbroken. Voor het eerst in jaren was deze hele ploeg nergens te bekennen op de laatste dag. Ze fietsten vandaag dan ook wat wat in de luwte, bij elkaar in de buurt, verpakt in het peloton nu zelfs de bollentrui van Carapaz hen op die voorlaatste dag door veelvraat Pogaçar was ontnomen. Pogaçar had het niet alleen gedaan natuurlijk. Koersend richting Parijs rijdt het overgebleven team UAE naar voren. Begonnen met 9 man, maar al snel vielen er wat belangrijke pionnen weg en bleek Fabio Aru nog steeds niet zijn oude niveau te halen. Ze zullen de tour uitrijden met 6 renners, maar wel de allerhoogste beloning krijgen, een unieke prestatie. Pogaçar komt hiermee ook het illustere rijtje namen binnen gefietst van tour debutanten die meteen het hoogste treetje konden beklimmen: Fausto Coppi, Jacques Anquetil, Bernard Hinault & Eddy Merckx. Pas Mal.
Mon dieu, wat was er weer extreem veel gebeurd in deze 3 weken. Zo was het ieder jaar weer. Een roes, een adrenaline kick vanaf het grand depart tot de grand finish op de Champs Elysées. Vandaag zat hij nog vol energie en adrenaline, maar hij had wel een paar dagen rust nodig de komende week voor de plicht alweer zou roepen. Hij dacht nog lang niet aan ophouden overigens, non non, dit was zijn droom, dit was zijn leven.
Toch even een kort moment van teleurstelling wanneer zijn gedachten afdwalen naar de belabberde resultaten van de Franse ploegen. Zonder de langere vlakke individuele races tegen de klok, maar dit jaar met slechts één enkele klimtijdrit in de geboorte streek van Pinot hadden de verwachtingen ook bij hen als organisatie torenhoog gelegen. Maar Cofidis kon het in de sprints met nieuw aangetrokken Viviani niet waarmaken, AG2R zag kopman Bardet met een hersenschudding afstappen en bij FdJ moest de beloftevolle Gaudu vroegtijdig afhaken terwijl Pinot nooit volledig wist te herstellen van de val in de eerste etappe. Als Fransman was het natuurlijk zijn ultieme droom ooit nog een landgenoot te kronen in Parijs met het thuisbrengen van het geel.
Maar naast Fransman is hij bovenal directeur van de ronde van Frankrijk en de ronde is er de laatste decennia steeds meer eentje van én voor de rest van de wereld. Hij had zelf geen enkele historie óp de fiets. Bakte er weinig van en zijn standaardantwoord bij interviews is dat hij blij mocht zijn wanneer hij zijn vrouw bij kon houden in een . Maar zijn liefde voor de sport wielrennen daarentegen is immens en als oud sportjournalist, radio en tv commentator weet ook hij precies waar het om draait. Zijn grote voorbeeld en voorganger, oud tourbaas Marie LeBlanc, had het hem meermaals op het hart gedrukt in de twee jaar dat hij Prudhomme de kneepjes van het vak leerde: ’The tour must be liked”.
LeBlanc had dit bijval gegeven door het grondwerk te leggen voor de tourstart in London in 2007. Prudhomme zette deze trend voort met starts op Corsica, Yorkshire en Utrecht. Beelden van volgepakte bergen, uitpuilende stadskroegen en algehele volksgekte doen het goed in de huiskamers. De Tour staat dan weer even bovenaan de lijst van meest prestigieuze sportevenementen ter wereld. Juist niet door het binnen de landsgrenzen te houden, maar door de unieke ervaring die een tourstart met zich meebrengt te delen met de rest van de wereld.
Daarnaast wist hij als geen ander dat het kijkende publiek afwisseling nodig had. Te lange etappes over te saaie wegen komen de kijkcijfers niet ten goede. Onder zijn leiding werd er met veel meer aandacht naar het parcours gekeken en zorgde Thierry Gouvenou ieder jaar weer voor nieuwe beklimmingen, nieuwe weggetjes en een route waarbij de beslissing hopelijk pas in de laatste week zou vallen. Een andere stelregel die onder zijn leiding geimplementeerd werd is dat er maximaal 2 sprint etappes achter elkaar verreden mogen worden. Zo hou je de neutrale toeschouwer tevreden en is je bereik groter. Het hele schema van de tour is op die manier ieder jaar weer een verassing. Met uitzondering van de finishlocatie van vandaag natuurlijk. Bepaalde zaken moet je niet willen veranderen.
De renners zijn inmiddels de Champs Elysees opgedraaid, traditiegetrouw sinds 1975 de locatie voor de finale episode van de Tour. Naast fifth avenue in New York is de Champs Elysees de duurste straat ter wereld. Breed opgezet is de Champs 1910 meter lang en je kan er als klap op de vuurpijl een triomfrondje fietsen om de Arc heen. 9 rondjes van steeds 6.5 kilometer worden afgelegd in het best bekeken fiets criterium ter wereld. Een laatste kans om als renner nog even te schitteren. Om je nog eenmaal uit de klauwen van het peloton te ontfutselen en je kop en tricot in beeld te krijgen, wetende dat je ontsnapping een beperkte kans van slagen heeft. Vandaag vormt geen uitzondering. Een paar mannen proberen het op dappere wijze, maar voor de rappe mannen is de prijs van vandaag de hoogst haalbare en de ploegen laten het niet begaan. De bel heeft geluid voor de laatste ronde en het tempo ligt boven de 60 per uur. Hieruit kan je niet meer ontsnappen. Hij ziet de finish naderen, kijkt en luistert aandachtig. Vorig jaar was het de kleine Ewan die de dit jaar niet fietsende Groenewegen wist te verschalken, zou hij hier dat kunststukje herhalen?
Maar Ewan wordt het niet. Ook Sagan niet, Ook Kristoff niet en ook van Aert niet. De rapste man van deze tour, hij die het mooiste flashinterview aflegde na zijn etappezege pakt hier zijn tweede rit. Bevrijdt van de druk om ooit een keer één touretappe te winnen, sprint Bennett naar winst.
Mooi, altijd mooi als de groene trui ook de sprint op de Champs weet te winnen. Bezegeling van de trui waarvoor hij bedoeld is. Niet onprettig dat er na jaren Sagan weer een echte strijd was losgebarsten en dat er een nieuw iemand is opgestaan om het stokje over te nemen. Zat het tijdperk van Grote Peter erop? Hij zou die man nooit uitvlakken.
De hele karavaan rolt over de finish en achter hem begint direct de opbouw van het podium voor de huldiging.
Hij zou vanavond een paar goeie glazen drinken en met het hele team gaan eten . Maar niet teveel. Hij zou zijn vaste week vakantie nemen na de Tour en op de maandag erna stond alweer en afspraak met een lokale burgemeester van een niet nader te benoemen arrondissement op het programma die er alles voor over had om zijn tour door hun gebied te laten koersen.
Merci Beaucoup.
Ik ben u nog het laatste lijstje verschuldigd om de derde week officieel af te sluiten.
Etappe Uitslagen
Etappe 16: Winnaar: Lennard Kämna – Gele trui: Primoz Roglic
Etappe 17: Winnaar: Miguel Angel Lopez – Gele trui: Primoz Roglic
Etappe 18: Winnaar: Michael Kwiatkowski – Gele trui: Primoz Roglic
Etappe 19: Winnaar: Søren Kragh Andersen – Gele trui: Primoz Roglic
Etappe 20: Winnaar: Tadej Pogaçar – Gele trui: Tadej Pogaçar
Etappe 21: Winnaar: Sam Bennett – Gele trui: Tadej Pogaçar
Top 5 Gele trui – eindstand
- Tadej Pogaçar
- Primoz Roglic (0.59)
- Richie Porte (+3:30)
- Mikel Landa (+5:58)
- Enric Mas (+6:07)
Top 3 Groene trui – eindstand
- Sam Bennett – 380 Punten
- Peter Sagan- 284 Punten
- Matteo Trentin – 260 punten
Top 3 Bolletjes trui – eindstand
- Tadej Pogaçar – 82 Punten
- Richard Carapaz – 74 Punten
- Primoz Roglic – 67 Punten
Opgaves
Gestart na de 16de etappe: 156
Totaal aantal opgaves 3de week: 10
Waaronder: Gaudu, Bernal, Greipel, Castroviejo, Küng
Nog in koers na de Champs Elysees: 146
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Itunes
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Spotify
Hoogtepunten betreffen het oprapen van (en drinken uit) de bidon van Robert Gesink op de Planche des Belles Filles en natuurlijk als stuurman van de enige echte Viermansvlag in de Hollandse Bocht een vallende Matthias Frank weer in het zadel helpen. Zou het liefst in Bormio wonen en de Stelvio naar gelieve opfietsen.