Etappe 13 – Kopzorgen in de Kopgroep
Châtel-Guyon – Puy Mary – 191,5km – Bergrit
Quote: “Geschenken geef je met Kerstmis of Verjaardagen, niet in wielerwedstrijden” E. Merckx
Hij is logischerwijs met grootse plannen in Frankrijk begonnen. Niet per definitie als uitgesproken kopman, maar wel met de bedoeling om zo lang mogelijk kort in het klassement te staan en allicht in de tweede helft van deze grote ronde als gevaarlijke klant mee te kunnen doen om een straffe einduitslag. Ze hebben als team een groep jongens bij elkaar gezet die het stempel vrijbuiter niet misstaan. Gevaarlijke klanten, met mooie individuele uitslagen, maar waar het nog wel wat ontbrak aan echte prijzen in het hoogste ronde segment. Hun roze getinte armada, vanuit de auto geleid door Jonathan Vaughters, heeft 3 Colombiaanse renners meegenomen; Rigoberto Uran, de patron van het team en man die hij eeuwig dankbaar zal zijn voor het ‘ontdekken’ van zijn kwaliteiten en de introductie bij EF. Sergio Higuita, die dit jaar in de Colombiaanse vlag mag rondrijden na een indrukwekkend staaltje fietsen tijdens het nationaal kampioenschap en natuurlijk hijzelf. Alledrie hadden ze eind Juli op de vlucht gezeten die Colombiaanse wielrenners uit hun eigen bubbel haalde en naar Europa vloog.
Maar zijn grootse plannen staan alweer een dag of twaalf niet meer op de eerste plaats. Het was overleven geweest en de wil om af te stappen onderdrukken. Zijn klassement verkeken, de bloedvorm met doffe knal op het spekgladde asfalt van Nice aan gruzelementen. Zijn taaie maar broos uitziende lichaam bleef iets te lang liggen en de dagen die erop volgden is het vormpeil zoek en zijn tank op cruciale momenten wat eerder leeg dan die van zijn medespelers.
En dus ‘mocht’ Daniel Felipe Martinèz vandaag wegrijden. Want zo is het wielrennen. De schifting heeft plaatsgevonden, we naderen het einde van de tweede week en de top 10 begint zich te focussen op hun eigen positie binnen die felbegeerde top 10. Sta je op een 9de stek, op een handvol minuten van de leider, dan mag je op een dag als vandaag niet. Zo simpel is het.
En zo vormt er zich ineens een kopgroep van soortgenoten. Met bikkelharde mannen, in topvorm begonnen, die ieder om hun eigen moverende redenen, veelal door externe tegenslag, nu veroordeeld zijn tot de vroege vlucht om de meubels te redden. Een gewonnen etappe in de Tour kan een heel seizoen goedmaken. Zó belangrijk is deze wedstrijd. Een heel seizoen (of zelfs meerdere seizoenen) vol met, pech, mislukkingen en wanprestaties kan met 1 overwinning worden weggepoetst. Jaren van tegenslag met een laatste pedaalstoot voorgoed naar de achtergrond gedrukt. Die handen omhoog mogen steken en alle pijn en twijfel is ineens vergeten.
Maar voor het zover is zou iemand vandaag wel ruim 4.400 hoogtemeters in het Centraal Massief moeten bedwingen en vervolgens als eerste van de nog … overgebleven renners de meet passeren. Als je 4.400 hoogtemeters ziet denk je al gauw aan de reuzen genaamd Galibier en Tourmalet, maar daarvan is vandaag geen sprake. Zelfs vaste kijkers zullen namen als de Col de Neronne, Côte d’anglards-de-saler of de Puy Mary niet al te bekend in de oren klinken. Het is een dag waarop weinig wegdeel vlak zal zijn en heuvels zich laten afwisselen door hellingen en zo nu en dan een ware bergbeklimming.
Hij ziet in een vroeg stadium al een ploegje van 5 een voorsprong pakken en hoewel hij de drang heeft mee te zitten wordt hij via de oortjes tot rust gemaand. Het is nog vroeg, hij moet alert blijven en bij elke klim van voren koersen. Er komen nog kansen. Al snel is het raak. Op de eerstvolgende beklimming verzamelen een aantal mannen zich en ze weten wat tijd te pakken op het peloton. als er een groepje van 12 sterke jongens overblijft die ook nog allemaal ‘mogen’ wordt het gat met het peloton groter en dat met de vijf koplopers kleiner. Binnen afzienbare tijd weten ze aan te sluiten, met zijn 17-en vooraan krijgen ze 7 minuten cadeau van het peloton. Je mag of je mag niet hè..
Maar zoals wel vaker het geval binnen een kopgroep van middelgroot formaat is de samenwerking niet optimaal. Dit heeft veelal te maken met de verschillende smaken renner en diverse persoonlijke agenda’s die een grote rol spelen. Een aantal renners is uit op dagsucces, een aantal renners is vooruit gestuurd om in volle finale misschien wel hun aanvallende kopman bij te kunnen staan en dan werden er ook nog punten gesprokkeld voor het bergklassement en de tussensprints.
In de kopgroep begint het langzaamaan duidelijk te worden wie over goeie benen beschikken en wie over mindere. Op zo’n 90 kilometer van de boog is er ook in het peloton een aantal voorvallen die snel over de tourradio worden verspreid. Twee mannen die de Tour al zoveel jaren tot hun einddoel hadden gemaakt liggen plots samen op het asfalt. Waar Nairo Quintana relatief snel weer opstapt zijn de berichten over Romain Bardet wat verontrustender. hij blijf klaarblijkelijk lang zitten, staat op, zakt weer door zijn hoeven en is nog steeds wiebelig vooraleer hij zich weer op het zadel laat zakken om tegen beter weten in de weg te vervolgen. Bardet is nog in staat om op te stappen, een lot wat niet besteed blijkt aan de Nederlander Bauke Mollema. De man die kan stoempen met heel lijf en lede. Zo lelijk dat het mooi wordt om naar te kijken. Hard vallen kan deze man helaas ook en hij zal niet meer opstappen. Volgend jaar weer een kans.
Martinez hoort het aan, registreert het, is blij dat hij de naam van kopman Uran of één van zijn roze strijdmakkers niet hoort en zet de blik vooruit. Want daar ziet hij ploegmaat Powless wegspringen uit de kopgroep. Deze teamgenoot kennen we nog goed van zijn epische strijd en niet aflatende aanvalslust uit de 6de etappe waarin hij uiteindelijk zijn meerdere moest erkennen in de Kazachstaanse Lutsenko die op die dag de betere, maar misschien vooral de slimmere renner blijkt. En waar Powless een gat heeft geslagen is ook al snel duidelijk dat er naast hemzelf nog maar 2 mannen uit de originele kopgroep over zijn die de benen hebben om mee te doen om de winst. Kämna, Schachman en hijzelf: Dani Martinèz.
Schachmann en Kämna maken helaas deel uit van hetzelfde team, de mannen van Bora, dus wanneer Schachmann op solo avontuur gaat en Neilson Powless achter zich laat op kop van de race zal het allemaal uit hemzelf moeten komen. Kämna zit op rozen in zijn wiel, van hem kan hij geen hulp verwachten. Kop omlaag en blijven draaien dus. En langzaam maar zeker komt daar Schachmann steeds meer in beeld. Ook Martinez was op de hoogte van het bizar onfortuinlijke voorval waarbij Schachmann in de ronde van Lombardije in volle finale van zijn sokken werd gereden door een verdwaasde dame op leeftijd die daar nooit had mogen zijn. Resultaat: een gebroken sleutelbeen 2 weken voor de start van de Ronde. Maar het feit dat hij hier nu alweer rond kan koersen laat zien wat voor klasbak deze kerel is.
Kämna, de jongen die zijn karretje genadeloos heeft aangehaakt kent hij ook maar al te goed. Op de dag dat Schachmann door een zwarte auto van Duitse makelij van zijn sloffen werd gereden was hijzelf bezig om in Megève de basis te leggen voor het mooiste resultaat uit zijn carriere. In die rit, waarbij huidig wieltjeszuiger Kämna als eerste de streep wist te passeren, kon hijzelf in het spoor van de concurrentie blijven en stond hij ineens op een 4de plek in het Algemeen Klassement van de Dauphiné Liberé met nog maar 1 rit te gaan. Primoz Roglic stond op plek 1, maar zou die laatste etappe niet meer opstappen na een harde val een dag eerder. En dus stond Frankrijks hoop in bange dagen, Thibaut Pinot, op de eerste plek, met op 10 seconde Guillaume Martin gevolgd door ondergetekende.
De Dauphiné, de befaamde voorbereidingskoers voor iedere Tour de France, was in 2020 misschien wel extra taai. Sommige mannen waren duidelijk sterker uit de covid bubbel gekomen dan andere. Voor hemzelf en zijn medepassagiers van de Covid-vlucht uit Bogota was de Dauphiné de eerste echte koers met uitzondering van het nationaal kampioenschap in Colombia maanden eerder dat jaar. Zouden de trainingsritten thuis wel hun vruchten afwerpen? Het tempo had moordend hoog gelegen in elke etappe, het hele peloton had schrik van de dominantie waarmee team Jumbo rondfietste en ogenschijnlijk simpel de hegemonie van het tot nog toe ongenaakbare Ineos wisten te doorbreken. Maar Kruiswijk zijn schouder ging plots uit de kom en Roglic werd met pijn uit koers gehaald. Ook landgenoot Bernal werd onder het mom van ‘voorzorg’ uit koers gehaald en zo kon de strijd om de eindzege in de Dauphiné nog alle kanten op bij aanvang van de laatste etappe.
En met nog 1.6 kilometer te gaan, vandaag op de Puy de Marie, op het moment dat hij het wiel van Schachmann eindelijk heeft gevonden, hij erop en erover gaat en wacht op de versnelling van Kämna die ongetwijfeld gaat komen, herinnert hij zich ook het gevoel van die laatste kilometer in de Dauphiné. Hij is die dag niet alleen sterk in zijn kop, maar zijn lijf doet ook nog eens wat hij wil. Hij kan door pushen, hij kan kracht blijven geven. Het spook van Pinot rijdt op 12 seconde, maar begint langzaam af te glijden, 15, 18, 25.. De etappe overwinning moest hij aan de jonge Kuss van Jumbo laten. Die ‘mocht’ ineens rijden door het afstappen van kopman Roglic. Na de meet moet hij 29 seconde wachten tot Pinot hem ook passeert en wordt deze droom werkelijkheid. De eindoverwinning van de Petite Tour de France in de regio Dauphiné is van hem.
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Itunes
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Spotify
Hoogtepunten betreffen het oprapen van (en drinken uit) de bidon van Robert Gesink op de Planche des Belles Filles en natuurlijk als stuurman van de enige echte Viermansvlag in de Hollandse Bocht een vallende Matthias Frank weer in het zadel helpen. Zou het liefst in Bormio wonen en de Stelvio naar gelieve opfietsen.