Etappe 14 – De aanval is…
Clermont-Ferrand – Lyon – 194km – Heuvelrit
Quote: There is no substitute for experience – unknown author
Het was alweer 7 jaar geleden dat het tour peloton voor het laatst de op 1 na grootste stad van Frankrijk aan had gedaan. Lyon, ooit host van de allereerste etappe van de allereerste Tour de France in 1903, mocht nu als aankomstplaats dienen.
Tijdens die eerste Tour de France werden er nog geen monsterbedragen betaald aan de ASO om de Tour in jouw stad/regio of arrondisement te laten neerstrijken. Dat is nu wel anders. Maar waar steden die een WK/EK of Olympische spelen willen hosten nog weleens op de nodige kritiek kunnen rekenen omdat de uitgaven niet opgewassen zijn tegen de inkomsten die zo’n evenement genereert, is geen bedrag te hoog om volkssport nummer 1 en de trots van het Franse volk in jouw plaats te laten starten, finishen of simpelweg erdoorheen te laten rijden. Zelfs buiten Frans grondgebied is de aantrekkingskracht niet te onderschatten. De domstad moest in 2015 bijvoorbeeld 4 miljoen Euro overboeken aan de ASO als fee voor de Grand Départ.
Wat startplaats Clermont-Ferrand en finishplaats Lyon vandaag aan de ASO betaald moeten hebben is bijzaak. De Tour moet plaatsvinden. Zo simpel is het.
Het routeboek heeft hij vandaag weer goed in zijn hoofd zitten. Dat was 1 van de dingen die hij tegenwoordig beter deed. Meticuleus alles voorbereiden. Geen verassingen. Het parcours kennen, weten waar je mogelijkerwijs iets zou kunnen doen.
En van start ging het peloton. L’histoire se répète en monsieur Sagan weet duidelijk nog niet van opgeven. Na zijn deklassering in de 11de etappe heeft hij nog altijd een grote achterstand op Bennett voor de groene trui, maar weigert zich gewonnen te geven. Sagan en Bora zien hun kans schoon en geven er op het klimmetje van de 4de categorie een klap op. 1km aan 8.5%, genoeg om de sprinters te doen beven en in dit geval genoeg om belangrijke punten op Bennett te pakken bij de tussensprint die direct na deze klim ligt.
Het grootste gedeelte van het peloton, waaronder Søren Kragh Andersen zelf, moeten dus al redelijk vroeg aan de bak maar kunnen wel prima in het spoor van de razende Bora’s blijven. Maar, het lijkt de Duitse formatie niet alleen om de schamele tussensprint te gaan waar ze gemakkelijk de eerste en tweede plek pakken. Sagan heeft nog altijd geen rit weten te winnen en dat zit hem niet lekker. Bora krijgt loon naar hard werken op de Col du Béal, de tweede klim van de dag en tegelijk ook eentje van de tweede categorie. Hier gaat de top van het sprintersgilde overboord. Ewan: ondersteboven op de fiets, Bennett: in de parkeerstand. Sagan dus in een comfortabele zetel met de gehele Bora ploeg dit keer echt tot zijn dienst rijdend. Vanaf de top van de klim is het wel nog ruim 120 kilometer naar Lyon dus de benen konden niet ineens stil worden gehouden.
Als renner van 25 lentes jong is Kragh Andersen zichzelf nog altijd aan het ontdekken en hij voelt dat er zeker nog ruimte voor verbetering is. Aan zijn ‘waardes’ zal het niet liggen. Hij kan meer Watts per kilo wegtrappen op licht glooiende wegen dan zijn ploeggenoten. Nee, voor het type renner wat hij wil worden is er naast talent, aanleg en keihard werken nog één element wat je niet kan afdwingen. Ervaring.
Na deze Tour de France zouden velen hem ineens tippen als ‘klassieker specialist’ en kanshebber om een monument te pakken, maar daar was gezien zijn resultaten uit het verleden geen enkele rede voor. Ja, hij had Parijs-Tours gewonnen in 2018. Een rit met enkele onverharde stroken, maar in monumenten had hij er in de afgelopen 4 jaar al 7 keer de brui aan gegeven. Parijs Roubaix en Luik Bastenaken Luik zou hij nooit uitfietsen en zijn beste positie zou een 52ste stek in Milaan San Remo zijn.
Waar die magere resultaten door kwamen kon hijzelf tegenwoordig beter begrijpen. Het was ook een punt waar hij het afgelopen jaar in zijn woonplaats Monaco hard aan had gewerkt. Slimmer rijden, Beter herstellen en zo fris als mogelijk beginnen aan de finale. Maar bovenal niet op andere renners focussen. Blijf bij jezelf. Laat je niet gek maken.
Dankzij de controledrift van Jumbo begint het voorste peloton aan de laatste 10 kilometer waar zich nog 2 beklimmingen van de 4de categorie bevinden. De Côte de la Duchère van 1,4km aan 5,6% en de Côte de la croix-rousse 1,4km aan 4.8%, waarna het nog zo’n 4 km tot de finish is over kronkelende wegen. Dergelijke colletjes met gematigde stijgingspercentages zijn normaliter niet zo spannend, maar wanneer er al de hele dag volle bak gereden wordt krijgen ze een heel ander karakter. Renners maken de koers en dat is vandaag ook weer het geval. Dan is tegen het einde van de rit, na 2 weken tour, bij een meerendeel van de coureurs de tank toch al behoorlijk leeg en zijn de benen een stuk minder op de afspraak.
Maar daar schiet met nog 10km te gaan aan de voet van dat voorlaatste klimmetje ineens ploeggenoot Tiesj uit de startblokken. Hij weet 15 seconden te pakken en als eerste boven te komen op de klim. Fijn nieuws voor hemzelf en Hirschi die nu enkel hoeven te volgen. Hij ziet Fransman Madouas de oversteek maken, maar het is duidelijk dat meer renners plannen hebben. Het regent aanvallen. Eerst gaat alweer Kämna op avontuur, die gast weet ook van geen ophouden, maar team Jumbo roept hem tot de orde. Dan ziet hij ook de Schorpioen van Semmerzake wegsluipen en even twijfelt hij of dit niet het moment is om mee te zitten. Al helemaal op het moment dat ook Alaphilipe naar nieuwe leider Thomas de Gendt toespringt, maar die wilde sprongen zijn ook voor hem te extreem. Rustig blijven. Dat wordt al gauw beloond doordat nu Peter Sagan zelf het gat tot de twee koplopers dichtrijdt met een schare renners dankbaar in zijn wiel. En gelijk springt ploeggenoot Hirschi weg om alweer een huzarenstukje op te voeren. Wat een gretige renner. Hij hoeft weer niets te doen en rijdt in een treintje onder aanvoering van Sagan, van Avermaet en Dumoulin langzaam naar ploegmaat Hirschi toe. En precies bij de 3km boog plaatst hij zijn aanval.
Al de hele dag heeft hij goeie benen. De gehele tour eigenlijk al, maar het ontbreekt hem tot dan aan het absolute zelfvertrouwen om in te zien dat hij misschien wel iets betere benen heeft dan veel van zijn mede rijders. Gesterkt door zijn nieuwe trainingsregime, begeleiding van de ploeg en resultaten van zijn ploeggenoten zet hij alle twijfel aan de kant en gaat hij er voor.
Met alles wat hij heeft. Hij ziet dat hij een gat weet te slaan, hoort het ook vanuit de ploegleiderswagen. ‘Comeon Krauw!’, hij heeft al lang en breed geaccepteerd dat niet-scandinaviërs zijn naam nooit goed zullen uitspreken. In tegenstelling tot de meeste landen krijg je in Denemarken de achternaam van je moeder, van haar weet je immers zeker dat ze je bloedverwant is. Net als mede-Deen Magnus Cort Nielsen mag je bij Soren Kragh Anderson die laatste naam van vaderszijde eigenlijk gewoon weglaten. Maar dat uiteraard geheel terzijde. Hij is bezig aan de kers op de taart voor de ploeg en de kroon op zijn eigen afzien van de afgelopen jaren. Zijn marginale voorsprong groeit elke honderd meter met een halve seconde en de jus lijkt eruit bij de achtervolgers. Iedereen die nog gaat of poogt krijgt ook direct een sunweb renner in zijn wiel en dus smelt het moreel als sneeuw voor de zon.
klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Itunes
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Spotify
Hoogtepunten betreffen het oprapen van (en drinken uit) de bidon van Robert Gesink op de Planche des Belles Filles en natuurlijk als stuurman van de enige echte Viermansvlag in de Hollandse Bocht een vallende Matthias Frank weer in het zadel helpen. Zou het liefst in Bormio wonen en de Stelvio naar gelieve opfietsen.