“Trekke, Douwe!” De 7-jarige Douwe staat met een touw in zijn hand in de achtertuin. Het andere eind heeft Jelle, z’n twee jaar oudere broer, om de hoogste tak van de appelboom gebonden. “Trekke, Douwe!”, is het devies. En trekken dat deed Douwe, de appels vielen massaal naar beneden. Douwe bleef trekken, en trekken, en trekken. Totdat z’n handen ervan jeukten.
Hij was misschien wel de beste die dag. Oké, Tony Martin won de eerste tijdrit in de Tour naar het idyllische Mont Saint Michel, maar Lau was misschien wel de beste die dag. 50 per uur reed hij, voor het eerst in zijn carrière. Boven jezelf uitstijgen op het juiste moment, dan ben je gewoon de beste die dag. Stoempen en sleuren moest hij. In alle bochten moest hij zichzelf wringen om die ultieme tijdrit eruit te persen. Stoempen en sleuren zijn de verkeerde woorden. Duwen en trekken was het, Douwe, Trekke. Douwe zag het interview en kreeg spontaan jeukende handen, als de dag van gister, al was het inmiddels ruim 50 jaar geleden dat ze daar bij die appelboom stonden. De enige appels die hij nu eet, zitten verstopt in de appeltaart die hij elke zondag bij het kopje koffie krijgt.
Elke zondag, samen met Jelle, reed Douwe hetzelfde rondje op de fiets. Elke zondag hetzelfde rondje, met tussenstop bij hetzelfde eettentje. Elke zondag even pauze met een kopje koffie én een stukje appeltaart. Dat hadden ze verdiend, vond Jelle toen ze er de eerste keer langs reden. Jelle was net terug naar het ouderlijk dorp verhuisd. Daar waar Douwe altijd was blijven wonen. Het deed de broers goed om weer met elkaar op te trekken. Sindsdien is het traditie. Elke zondag wordt er gefietst en wordt er op dezelfde plek gestopt, om nieuwe energie voor de weg terug te halen.
Nu is de Vuelta aan de gang. De eerste paar dagen van die vervelende slotklimmen. Een klim is het haast niet te noemen, een slotsprint is het eerder. Het was nog niet echt Lau z’n ding. De tijdrit van vandaag ligt hem beter. Douwe volgt de Vuelta van minuut tot minuut. Zo ook vandaag. Speciaal voor Lau zit hij voor de tv, sinds die dag naar Mont Saint Michel is hij groot fan. Lau rijdt weer als vanouds, Douwe ziet ‘m rijden, ziet ‘m stoempen, sleuren, ziet ‘m duwen en trekken, duwen, trekken, Douwe, Trekke. Hij houdt het niet meer en pakt de telefoon…
“Met Jelle.”
“Wat dacht je van een rondje?”
“Oké… maar het is woensdag?”
“Ik weet het, maar m’n handen jeuken!”
- Wielerontgroening - 24/04/2014
- Trekke, Douwe! - 04/09/2013
- Antipasti! - 21/08/2013
Geef een reactie