Het is nog vroeg in de morgen en koud. De Campolongo afdalen was, door de drukte, nog lastiger dan hem beklimmen. De tweede keer dat we hem zullen passeren zal dat waarschijnlijk wel anders zijn denk ik. Het enorme peloton lijkt als een kolonie mieren door het dal richting de voet van de Passo Pordoi te kruipen.
De klim slingert zo mooi omhoog dat je vanaf de voet de hele klim kunt volgen. Voor het eerst die dag zullen we boven de tweeduizend meter komen. De renners met de lage startnummers zijn al bijna boven zie ik, terwijl ik op mijn teller druk om een tussentijd te registreren. Omdat ik de gebruikelijke piep niet hoor, druk ik nog maar een keer.
Ik stuur mijn fiets naar de kant van de weg en stap af. Ik draai wat aan de sensor bij de magneet en geef mijn voorwiel daarna een zwiep. Nul komma nul. Ik vloek maar besluit verder te rijden, soms leiden tellers een eigen leven en houden ze er om onduidelijke redenen mee op om vervolgens om nog onduidelijkere redenen alle door mij gewenste informatie weer op het scherm te projecteren.
Naarmate de klim vordert kijk ik steeds vaker naar mijn teller die me blijft vertellen dat ik stilsta. Gefrustreerd versnel ik in de hoop dat als ik harder ga rijden mijn teller vanzelf wakker zal worden en recht zal gaan doen aan de prestatie die ik vandaag zal gaan leveren. De inspanning blijkt vergeefs en de twee ronde nullen op het scherm blijven me stoïcijns aankijken.
Mijn oom is een van die mensen die nooit met een teller rijdt. Hij is geen Rasmussen die bang is dat zijn fiets anders te zwaar wordt. Hij is een liefhebber van schoonheid en vindt een teller opsmuk, een zegelring aan de vinger van een fragiele Italiaanse. Hij rijdt op gevoel en weet dat hij aan ons altijd kan vragen hoeveel we hebben gereden, maar ook dat schijnt hem zelden bezig te houden.
Het is voor het eerst dat ik hem benijd. Waarom kan ik niet zonder teller, spookt het door mijn hoofd. Op de top van de Pordoi sta ik opnieuw stil. Iedereen die ik met veel moeite heb ingehaald passeert me nu weer maar het boeit me niet, mijn teller moet gemaakt en dat is het belangrijkste.
Minstens een half uur controleer ik draadjes, haal de batterij eruit en stop hem er weer in. Ik draai aan mijn wiel en luister of de sensor tikt als het magneetje passeert maar wat ik ook doe de teller blijft op nul staan en dus rest mij niets anders dan verder te fietsen zonder teller.
Fietsen zonder teller is, voor iemand die houdt van cijfers en statistiek, op zijn minst een traumatische ervaring. Mentaal gesloopt blijk ik niet in staat om me op te laden voor de Passo Giao en snijd af.
Nog enkele malen ben ik afgestapt vanwege problemen met mijn teller – tot vorig jaar. Ik schafte voor veel geld een Garmin Edge aan die werkt met satellieten en als back-up gebruik maakt van het ouderwetse magneetje. Mocht deze falen, dan grijp ik direct naar mijn iPhone waar ik een complete pagina heb gewijd aan applicaties als iCols, Rabo wielrennen Cyctastic, Cyclemeter en ga zo maar door.
Misschien dat ik binnenkort toch ook nog een ouderwetse teller monteer. De kans dat zowel satelliet als het telefoonnetwerk uitvallen is misschien klein, maar het is een klap die ik waarschijnlijk nooit te boven zou komen.
Vraag: wat zijn applicaties voor smartphone (iPhone, Android, Windows Mobile) of iPad die een wielerliefhebber – zowel actief als passief – absoluut nodig heeft? Zet het in de reacties hieronder!
- Abandon - 02/07/2018
- Trainen met Steven Kruijswijk - 25/05/2016
- Boekrecensie: De 100 opmerkelijkste Nederlanders in 100x Tour - 17/07/2013