Normaal gesproken gaat eerst de beerput open en volgen daarna pas draconische maatregelen, waarvan de doelmatigheid trouwens te betwisten valt zodra de storm weer is gaan liggen.
Bij Rabo doen ze het andersom. Een kwestie van bankiers-instinct blijkbaar, damage-control. Waarbij ze de kans om een échte revolutie te ontketenen in het peloton schaamteloos lieten liggen.
Een statement is het wel. En helaas niet meer dan dat. Een slimme exit-strategie van vergaderende krijtstreeppakken die al nooit veel hadden met dat wielrennen, die het warm kregen van alle berichten.
Nou ja, van één bijzinnetje eigenlijk, in een dossier dat meer dan 1000 pagina’s telde: die goeie ouwe, saaie Levi Leipheimer die onder ede verzucht heeft dat ‘ie ook bij Rabo weleens wat kreeg.
Dat kon er ook nog wel bij, in de week waarin de meest groteske termen nodig waren om de zoveelste crisis in het wielrennen te duiden. Alsof werkelijk nog iemand geloofde in het wonder van Armstrong. Alsof Rabo de enige ploeg was ook die altijd binnen de lijntjes bleef kleuren. Er daarom meestal wat achteraan sukkelde.
Ook de kakkerlakken verlieten hun onwelriekende kieren om een stukje mee te huilen. Dan doel ik niet eens op de zelfbenoemde kenners die nog eens moord en brand moeten schreeuwen. Die bij gebrek aan tekst de schuld gaven aan die nooit eens iets onthullende sportjournalisten. Of nog oubolliger: een beetje Mart Smeets bashen.
Wat te denken van Rudy Pevenage, de persoonlijke dealer van vijfvoudig Tourverliezer Jan Ullrich, die in niets anders uitblonk dan het zwijgen, maar nu ineens verklaart dat het Lánce was die zijn pupil inspireerde tot veelvuldig dopinggebruik. Of neem de pleitbezorgers van het schone wielrennen die carrière maakten in vuile tijden om nu en passant een bekentenis te fluisteren die slim verdwijnt in de herrie van het grote verhaal. Net zo heldhaftig bijna als de grote baas verlinken, die je steenrijk maakte en van wie je altijd al wist dat het een bezeten freak was. De Leipheimers en co die niet naar buiten traden omdat Amerikaanse ondervragers blijkbaar beter konden ondervragen dan sportjournalisten, maar simpelweg omdat ze ditmaal bang waren voor celstraf wegens meineed. Iedereen krijgt de vrienden die hij verdient.
Nee, dan nog bijna liever het model Johan Bruyneel, de beschuldigde ploegdirecteur: blijven ontkennen. Lange tijd ook de beproefde Rabo-tactiek. Vasthouden aan je eigen waarheid, tot je er zelf in gaat geloven en ‘m uiteindelijk zelfs als religie gaat prediken. Totdat een laatste windvlaag je het ravijn in blaast ook.
En – o ironie – vertrouw er dan niet op dat Rabo-bankier Herman Wijffels je daar uittrekt, zoals hij letterlijk met Bruyneel-de-renner deed in de Tour van 1996.
Rabo verlaat het feestje zodra de dronkelappen en de roekelozen wild om zich heen beginnen te slaan, misschien zelfs eindelijk de waarheid spreken. Consequent, maar ook weer niet.
Ze hebben bij de bank altijd al geroepen de stekker eruit te trekken zodra er sprake bleek van structureel dopinggebruik, met de kennis van nu heel dapper. Maar waarom dan niet eerst een intern onderzoek doen dat z’n weerga niet kent, waarvan de uitkomsten een waarschuwing zouden zijn voor de hele wielerwereld?
In een week tijd lukt dat niet, de week van dat bijzinnetje.
Kansen waren er genoeg om zo’n voortrekkersrol te spelen. Elke wielerverslaggever die de afgelopen jaren eens off the record sprak met dopingzondaars en ex-Raborenners Thomas Dekker of Bernhard Kohl wist dat er meer aan de hand was. Ook het stille vertrek van hun ploegarts Geert Leinders was een veeg teken, ook de Britse Skyformatie wist niet hoe snel ze hem deze week moesten dumpen. Paniek.
Zolang (sport)journalisten niet onder ede kunnen interviewen en er dus keurig voor kiezen niet te publiceren – zeker zonder hard bewijs – leek de schade voor de bankiers te overzien.
Dan maar wéér een jaar de Tour niet winnen. Misschien zijn ze het daarom wel beu trouwens, zochten ze een stok om mee slaan.
Rabo had pas écht lef getoond als ze de recente wisseling van de wacht hadden aangegrepen voor een revolutie: alle oud-renners uit het epo-tijdperk uit de staf. Maar in plaats daarvan kwamen er nieuwe ex-renners voor terug. Zoals het trouwens bij alle grote ploegen werkt, geen sport zo hardnekkig in z’n tradities als de wielersport, waar ervaringsdeskundigen een eeuwige voorkeur genieten boven echte professionals.
Het is tijd voor nieuwe gezichten. Zolang het de zondaars en spijtoptanten van een besmette generatie zijn die nieuwelingen verder moeten helpen blijft het een hopeloos verhaal, met een beerput die om de paar jaar opengaat.
Het vervroegd uittreden van de bankiers zal de wielersport weinig verder helpen.
Een vluchtige PR-impuls is iets anders dan echte zelfreflectie. Voorlopig krijgen de hyena’s onder de wielervolgers zomaar weer een indirecte schuldbekentenis in de schoot geworpen.
Met het zie-je-wel-effect als enige winnaar.
Al jaren gonst het dat de Rabo directie een dubbele moraal had “we willen een tourwinnaar, maar zullen naar buiten een schone sport prediken”. Erg hypocriet idt, nu er ruimte kan ontstaan om een nieuwe “standaard” in het prof wielrennen bespreekbaar te maken: Sponsoren, afgevaardigden uit het peloton en de UCI met elkaar aan tafel om de sport maatschappelijk te professionaliseren: benoem wat er medisch mag om de sport qua trainingsinspanning en verwachting van het publiek & sponsoren op elkaar af te stemmen. Doping is een “beschuldigende aanduiding” voor zaken die niet wielrenners tijdens een gewone verkoudheid gebruiken. Ja, ook voor EPO en de paardemiddelen waar Tommy Simpson aan overleed. Het publiek wil de sport en zijn helden niet kwijt, het publik moet zichzelf in de spiegel kijken en ook daar de mede-schuldigen zoeken … Ook de Rabo-top die nu wegloopt omdat mogelijk de eigen leugen uitkomt. Ik zou die discussie met de genoemde groepen graag leiden en de sport naar een volgende fase brengen. Het peloton en het publiek lijkt er klaar voor … nu de geldschieters nog.
De bank is vooral bank. Die sponsort o.a. een wielerploeg. En doet zich voor als beschermheilige van de sport. De bank is dus niet de beschermheilige van de sport. Beschermheilige spelen is een Public Relations activiteit. Wat bij het opgeleverde voordeel waarschijnlijk meetbaar is. De sponsoring zal dus een “Return on Investment” hebben. Een positief effect.
Ik zou niet graag met een grote klant om de tafel zitten en als openingszin een of andere sneer dan wel grap over doping voor mijn kiezen krijgen. Dan begin je het gesprek bij voorbaat als underdog.
Het besluit van de Rabobank is dus volstrekt logisch. Sterker nog, ze kunnen niet anders. Daarbij komt natuurlijk het opportunisme van de economische crisis, het toch beschadigde van het bankwezen en de wat kwakkelende resultaten van de ploeg.
Dit artikel gaat over de rol van de bank als beschermheilige. Een beschermheilige die wat terug wil zien voor zijn inspanningen. Door de ontwikkelingen is die rol in de ogen van de buitenwacht omgebogen tot duivel. Of clown. En met clowns wil je geen zakendoen.
Diep triest voor de sport, maar de realiteit van zaken runnen.
Dit schrijfseltje getuigd van een stuitende naïviteit. Een sponsor is niet opgericht om de sport in stand te houden. Het doel van Rabobank is niet om de wielersport te zuiveren. Het doel van een sponsor is het genereren van positieve reclame. Het doel van Rabobank is het voeren van een gezonde bedrijfsvoering.
Nu gaan roepen dat de bankiers zich er wel erg makkelijk vanaf maken, is gewoonweg dom. Het zijn immers niet de bankiers die de ploeg runnen, dat is de ploeg zelf. De bankiers geven geld aan de ploeg en hopen daar op een positieve manier voor beloond te worden.
Als jij geld geeft aan een vriend zodat hij mensen in Amsterdam mee kan nemen naar een museum, maar die vriend blijkt van dat geld met die mensen naar de wallen te gaan en dronken te worden in een kroeg, dan stop je toch ook met geld geven?
Het grappige van dit soort reakties is Dimitri, hoe fijn verwoord ook, dat ze zelden over de inhoud van bovenstaand betoog gaan, maar een mening ventileren die in betere tijden bedoeld zou zijn als eigen epistel. Kijk eens juf, gedachte ontwikkeld!
Ik schrijf niet dat Rabo de wielersport wil zuiveren, ik schrijf over het moment van uitstappen, het waarom….tsjessus, het lijkt wel alsof ik een mop aan het uitleggen ben. Sorry, lezers.
Mark, ik snap de mop!
Ben het er zelfs vrijwel helemaal mee eens. Wilde bijna zelf in de pen klimmen maar kan nog even doorlezen, in alle prachtige nieuwsberichten die nu verschijnen, en naar jouw stukje verwijzen.