Nu zijn zwarte gaten best wel fascinerende dingen als je Mr. Spock, de science officer op de Enterprise bent of Sheldon Cooper heet. Maar de doorsnee wielerliefhebber heeft er weinig boodschap aan.
Nu zijn we in België gezegend met het fenomeen ‘veldrijden’ en voor velen onder ons is dit de perfecte op- en invulling van het spreekwoordelijke zwarte koersgat. Voor de niet-ingewijden onder ons, veldrijden of cyclocross is een sport waar je een uur lang met je fiets over uit de kluiten gewassen molshopen wipt en dit op een met flutjeslint afgebakend, niet verharde parcours. Het wordt trouwens pas echt leuk als er een portie plassen en modder aan te pas komt. De veldrijders, ja die jongens hebben een specifieke naam, zijn soms zelfs verplicht om hun fiets op de schouders te nemen en er zo rondjes mee te gaan lopen. Daar kunnen de wielrenners in de Tour de France nog een puntje aan zuigen.
En hoewel de echte hardcore wielerliefhebber er dikwijls smalend over praat, is het echt geen eenvoudige sport. Toegegeven, de wedstrijd duurt maar een uurtje maar die jongens zien écht zwaar af.
Zo’n crossparcours situeert zich meestal op een plek waar anders maar weinig levende zielen komen. De ondergrond is doorgaans van zand, gras of modder. Hier en daar duikt de occasionele, door mensen vervaardigde brug of door één of ander slecht karakter neergepote balkjeshindernis in de wildernis op. De weersomstandigheden zijn ook niet voor de poes. Veldrijden is immers een herfst- en wintersport. Daar waar onze klassieke wegrenners afstapten bij die pittoreske sneeuwbui in Milaan-San Remo, daar blijven veldrijders er hardnekkig in verder rijden.
Onze wegrenners zijn dikwijls begenadigde passanten in adembenemende landschappen. De veldrijders zien rondom hen enkel hamburgerstands en drinktenten staan. Vele toeschouwers denken vaak ook dat er een prijs te winnen valt met de discipline ‘pilssmijten’. De veldrijders, die het gerstenat over zich heen krijgen, komen zo dus meestal zwaar geïntoxiceerd over de streep. De combinatie met de uit de boxen galmende schlagermuziek is voor velen een onherroepelijk breekpunt. Zij zwalpen als stervende, vuile, zwanen over de eindmeet. Maar toch dragen de veldrijders deze toeschouwers in hun hart. Zij moedigen hun favoriet een uur lang aan, dikwijls tot op de tanden gewapend met vlaggen en spandoeken, en maken zo menig doorsnee vendelzwaaier stikjaloers met hun kunde.
Het veldrijden is een harde stiel. Bedenk dat maar als je naar de volgende cross op tv kijkt, lekker knus en warm in je zetel, terwijl het buiten 1 graad ‘warm’ is, de wind huilt en de donkere regenwolken onverzettelijk het landschap irrigeren.
- Veldrijden: zwarte sneeuw in een zwart gat - 03/10/2013
- Waarom een tent de koers niet maakt - 28/03/2013
- Waarom dat washandje? - 20/03/2013