Op de ochtend van 7 september 1999 neemt Thierry Claveyrolat een besluit. In zijn hoofd is er geen andere mogelijkheid meer. Hij staat in zijn woonkamer in zijn woning in Grenoble. Dan loopt hij de trap op, naar zijn slaapkamer. Daar boven, daar wacht de verlossing.
Claveyrolat hield van de Alpen. Geboren in La Tronche, in het departement van de Isère, groeit hij op de in de schaduw van de hoogste bergen van het continent. Wie wielrenner wil worden, doet er goed aan om in La Tronche geboren te worden.
23 is hij als hij een contract aangeboden krijgt, bij Système U. Een klimmer met potentie, wordt hij genoemd. Het duurt echter een tijdje voor hij die potentie in kan lossen.
Hij is al meer dan twee jaar prof als hij zijn eerste zege boekt, in de Dauphiné Libéré. Drie dagen later volgt zege twee. Thierry Claveyrolat is op stoom.
Ze zeggen dat je leven aan je voorbijflitst vlak voordat het je definitief verlaat, als een soort laatste toegift, een definitieve samenvatting van Alles. Thierry Claveyrolat kan zich daar wel iets bij voorstellen; zijn leven flitst eigenlijk de hele dag aan hem voorbij. Zijn hoofd vult zich met herinneringen, met die éne herinnering.
De Dauphiné was zíjn wedstrijd. Een jaar na zijn eerste twee profzeges was ook zijn derde een etappe in die wedstrijd in juni. De Tour was nog net wat te hoog gegrepen, maar Thierry had geduld. Engelengeduld. Iedereen moet altijd onderaan beginnen. In 1986 was hij al zeventiende geworden, dat zou hij vast nog vaak verbeteren.
Pas in 1990 volgde een werkelijk succes in de grootste wedstrijd ter wereld. Hij won een etappe en werd vierde in de koninginnerit naar Alpe d´Huez. Eindelijk zag de wereld hem in de rol die hij het liefst speelde: die van bedwinger van de Alpen.
Het leverde hem in Parijs de bergtrui op. Op het podium op de Champs spreidde hij zijn armen. Dit, dit was het dus. De top.
Terwijl hij alles in gereedheid brengt, dwalen zijn gedachten af. Zijn handelingen vinden automatisch plaats, alsof iemand anders zijn lichaam bestuurt terwijl zijn hoofd zich elders bevindt. Hij denkt aan Alpe d´Huez, aan Morzine. Aan alles wat hij ooit won, dus óók aan de populaire tv-show Le Millionaire. Hij won er een miljoen francs, iedereen was zo blij voor hem, toen. Van die iedereen is bijna niemand meer over. Het geld is al lang op.
De verwachtingen voor de Tour de France 1991 waren hooggespannen. De bergkoning van 1990 moest zich maar eens op een andere trui richten, schreven de Franse kranten. De benen van Thierry blokkeerden bij zoveel aandacht, in zijn geliefde bergen komt hij geen meter meer vooruit. Het publiek keert zich om, op zoek naar een nieuwe ster die de plaats van die eendagsvlieg van een Claveyrolat kon innemen. ‘De adelaar van Vizile’ steeg opeens wel erg moeizaam op.
Opeens denkt hij aan 24 juli 1991. Hoe hij die dag reed, hoe goed hij toen was, zo goed is hij nooit meer geweest. Die etappe, drie dagen voor het einde van een mislukte Tour. Een rit door zijn gebied, de Alpen. Hoe hij er demarreert op de Joux-Plane, hoe hij zich door regen en wind een weg naar de finish vecht. Er zat nog één renner in zijn wiel toen. Wie ook weer? Bourguignon? Hij wilde hem eraf rijden op de laatste klim voor de finish. Lukte niet. Nou ja, het lukte wel, maar Bourguignon – ja, het was Bourguignon, nu weet hij het weer, Thierry Bourguignon – kwam terug in de afdaling.
In de sprint maakte hij er korte metten mee.
Aan de finish stond zijn vrouw. Zijn zoon zat in de wandelwagen.
Wat een verrassing was dat geweest.
Waarom? Waarom dringt de herinnering aan zoiets onzinnigs als een gewonnen wielerwedstrijd zich juist nu op? Wat heb je eraan?
Het was het hoogtepunt van een loopbaan die je gerust grillig zou mogen noemen. Thierry Claveyrolat kon het weinig schelen, hij had lol gehad, hij had herinneringen genoeg voor de rest van zijn leven, hij had geld verdiend om een barretje op te starten.
Het was mooi geweest, nu zou de rest van het leven beginnen. Hij verheugde zich erop.
Op 13 augustus 1998 veroorzaakte de winnaar van Le Millionaire een frontale aanrijding op de provinciale weg. Hijzelf had slechts wat schaafwondjes. Wéér geluk gehad.
In de andere auto zaten een vader en een zoon. Beiden waren op slag dood.
Wielrennen, tv-quizzen, horeca-eigenaartje spelen, wat doet het er toe? Thierry Claveyrolat vraagt het zich net zo lang af tot de herinneringen aan alles dat langer dan een jaar geleden in zijn leven is gebeurd. Alles wat hij nu nog is, is de schuld van de dood van twee mensen.
Dan, als de middag bijna avond is geworden, schiet Thierry Claveyrolat zichzelf door het hoofd. Eindelijk heeft hij zijn geheugen het zwijgen opgelegd.
Auteur van (of meegewerkt aan):
- Voorpublicatie ‘Fietsen om niet aan te komen’ van Frank Heinen - 30/04/2021
- Vergeten wielrenner: José Beyaert - 20/04/2021
- Vergeten wielrenner: Rebecca Twigg - 01/04/2021