Op 25 april 1992, rond zeven uur ’s avonds, wil Alfonso Florez Ortiz van de supermarkt naar huis rijden als hij plotseling van links gesneden wordt door een crossmotor met twee jongens erop. Met een automatisch geweer openen ze het vuur op de voorruit. De oud-winnaar van de Tour de l’Avenir wordt vier keer in het hoofd geraakt. Hij sterft ter plekke.
Florez laat een vrouw en twee jonge dochters achter.
Alfonso Florez Ortiz was slechts drie jaar prof, maar toen lagen zijn gouden tijden al lang achter hem.
Eind jaren zeventig was hij de grote ster van het kleine Colombiaanse wielrennen. Hij won de Ronde van Colombia en was de kopman van de eerste Colombiaanse ploeg die in 1980 mocht deelnemen aan de Tour de l’Avenir. De Colombiaanse kranten lieten dagelijks hun enthousiaste licht schijnen op de prestaties van hun helden, die het op moesten nemen tegen alle grote Sovjetsterren, waaronder Sergei Soukhouroutchenkov alias Suko, de beste amateurrenner ter wereld.
Florez won die Ronde, Suko werd, op respectabele afstand, tweede.
De volgende dag stond Florez’ prestatie op de voorpagina’s van alle kranten. De grootse toekomst van het Colombiaanse wielrennen was zojuist met een paukenslag aangekondigd, een toekomst waar we nog altijd een beetje op wachten.
Het zou nog drie jaar duren alvorens Alfonso Florez Ortiz en zijn vrienden zich voor het echie aan het grote publiek konden tonen. Dat gebeurde in 1983, toen Felix Levitan zijn Tour openstelde voor amateurploegen, in de hoop Suko te verleiden tot deelname.
Suko kwam niet, Colombia wel.
Het was een vreemd gezicht, die jongens aan de staart van het peloton, met hun dunnen beentjes en hun zongebruinde armpjes. Bij iedere waaier wapperde er een Colombiaan het achterveld in, bij iedere valpartij was er wel eentje betrokken. Het was een bijna zielig gezicht.
In de ploegentijdrit verloor het team maar liefst tien minuten.
Maar in de bergen gingen ze los, de kevers uit de Andes. De een na de ander fladderde weg uit het peloton, om pas bergen later met de grootste moeite weer teruggepakt te worden.
Florez reed goed, al bleef hij wat in de schaduw van enkele van zijn landgenoten. De tijd om daaraan te ontsnappen, bleek te kort: hij moest de koers in de tiende etappe verlaten na een acute voedselvergiftiging..
Hij zweert revanche.
Hij zal terugkomen.
Een jaar later wordt Alfonso Florez Ortiz achttiende in de Tour de France. Weer een jaar later wordt hij prof – maar zijn grootste successen liggen voorgoed achter hem.
Na zijn profloopbaan gaat Florez ‘in zaken’. Dat betekent in het Medellin van de jaren negentig meestal niet veel goeds. Wanneer hij sterft op 25 april van het jaar 1992, doen al snel allerlei verhalen de ronde. Het meest hardnekkige gerucht is dat hij het zou hebben aangelegd met de vrouw van een familielid van drugsbaron Pablo Escobar. Net als vroeger heeft Alfonso het voor het laatst opgenomen tegen een van de groten der aarde.
Auteur van (of meegewerkt aan):
- Voorpublicatie ‘Fietsen om niet aan te komen’ van Frank Heinen - 30/04/2021
- Vergeten wielrenner: José Beyaert - 20/04/2021
- Vergeten wielrenner: Rebecca Twigg - 01/04/2021