De wereld leert Jeremy Honorez kennen als een man voor wie er niet zoiets bestaat als angst. Het is het voorjaar van 2009 en opeens duikt er op de E42 in de buurt van Doornik een jongen op een racefiets op. Voor de goede orde: de E42 is een snelweg.
De volgende dag worden de beelden van Jeremy op de E42 via Youtube de hele wereld rondgepompt. In het filmpje is te zien hoe een jonge renner op bandjes van nauwelijks twee vingers dik, met honderd kilometer per uur op nauwelijks een meter van een truck rijdt.
Stayeren voor suïcidalen.
Honorez is even wereldnieuws, hij wordt opgenomen in de eregalerij der Dwazen Met een Vreemde Hobby, waarvoor op Facebook, Youtube en Tumblr menig monumentje wordt opgericht.
Buiten het internet, in de echte wereld, is men minder enthousiast. Zelfs staatssecretaris Etienne Schouppe bemoeit zich ermee. Opeens bevindt Jeremy zich in het oog van een storm in een glas water. Hij wordt geacht iets te zeggen, afstand te nemen van zijn eigen gedrag, schuld te betuigen, iets verstandigs te zeggen.
Daar slaagt hij niet helemaal in. Hij noemt de act waarmee hij kilometers jojo speelde met zijn leven een opwelling. Volgens Jeremy is een wedstrijd over een parkoers vol vluchtheuvels en paaltjes véél gevaarlijker.
Afschuwelijk genoeg bewijst hij dat al enkele maanden later.
In de Memorial Rik van Steenbergen maakt hij een doodsmak tegen een paaltje. Zijn benen hangen aan zijn lichaam
als de ledematen van een marionet. Hij blijkt zijn linkerscheen- en kuitbeen en zijn rechterdijbeen te hebben gebroken en de ligamenten van zijn rechterknie te hebben gescheurd. Om de pijn te kunnen verdragen wordt hij in een kunstmatig coma gebracht.
Ook het filmpje van die val maakt een wrange rondgang over het internet.
Ooit was Honorez een groot talent. Als nieuweling werd hij Belgisch Kampioen op de baan en zijn naam zoemde door de Belgische wielerwereld: er kwam er weer één aan.
Zo ver kwam het niet.
Aan het eind van 2011 beëindigt hij zijn carrière.
Er volgt een klassiek afscheidsinterview waarin vooral zijn laatste team – Duinkerken 2Close Team – het moet ontgelden.
De structuur van de ploeg zou sterk op politieke overwegingen zijn gebaseerd, terwijl hij toch een hartstikke goed jaar gereden heeft. Er volgt nog een opsomming van de rampspoed die hem van grote zeges:
Gebroken sturen.
Bronchitis.
Maar de belangrijkste reden voor zijn ondermaatse prestaties is toch het team, dat hij omschrijft als louter Frans sprekend los zand.
Hij is tevreden met de 43 overwinningen die hij behaald heeft.
En dat zonder dope, dat wil hij er toch graag even aan toevoegen.
Of hij nog iemand wil bedanken, vraagt de interviewer.
Zijn ouders natuurlijk, antwoordt Jeremy. O ja, en Nico Mattan. Nico Mattan is de beste persoon die hij ooit ontmoet heeft.
Dat het maar gezegd is.
Hij stopt met opgeheven hoofd, hij is geen zielepoot. Als hij niet op niveau kan koersen, wordt hij net zo lief vertegenwoordiger voor een sportkledingbedrijf. Net zo makkelijk.
Nu, zegt Jeremy, kan hij eindelijk verder met zijn leven. Weg uit het drijfzand van de onderkant van het wielrennen. Nooit meer zal hij nog afhankelijk zijn van een ander dan hemzelf. ‘Ik wil vooruit komen in het leven’, zegt hij. Dat wilde hij altijd al, vooruitkomen. Zo snel mogelijk. Alleen hoeft hij er nu zijn leven niet meer voor te wagen.
Auteur van (of meegewerkt aan):
- Voorpublicatie ‘Fietsen om niet aan te komen’ van Frank Heinen - 30/04/2021
- Vergeten wielrenner: José Beyaert - 20/04/2021
- Vergeten wielrenner: Rebecca Twigg - 01/04/2021