Op een zondag in april in het jaar1949 rijden tussen Parijs en Roubaix drie mannen vooruit. Het is de dag van de mooiste klassieker ter wereld. Een van deze drie mannen gaat hem winnen. Hun namen: Jacques Moujica, Frans Leenen en André Mahé.
De drie werken eendrachtig samen; de strijd om de zege zal in de sprint worden beslecht. Een sprint à trois, op de planken van de wielerbaan van Roubaix.
Kort voor de finish dirigeert een wedstrijdofficial de drie een weg in. De weg naar de wielerbaan, denken ze. Het blijkt de weg naar de schande.
Moujica, Leenen en Mahé rijden vanaf dit moment niet langer op het parkoers van de mooiste klassieker ter wereld. Volgens het wedstrijdreglement zijn zij nu officieel gediskwalificeerd. Moujica komt er als eerste achter, wanneer hij bemerkt dat ze bezig zijn om de wielerbaan heen te rijden. Hij maakt een haakse bocht en wil terugkeren naar de plek waar de official hen – God mag weten waarom – verkeerd heeft gestuurd.
In die scherpe u-bocht komt Moujica ten val en breekt zijn pedaal. Mahé en Leenen rijden voort.
Kort daarna horen de journalisten op de perstribune gestommel bij de zijingang waardoor zij die middag het stadion zijn binnengekomen. Het volgende moment banen twee mannen in wielerkleding zich een weg tussen de stoelen en tafeltjes, de fiets aan de hand. Ze klimmen over de afscheiding, springen op hun fiets en rijden zo weer het officiële parkoers van de mooiste klassieker ter wereld op.
André Mahé wint de sprint.
Een sprint buiten mededinging.
Hij juicht toch.
Enkele minuten na de drie arriveert het peloton op de wielerbaan.
Serse Coppi wint de sprint om de ondankbaarste aller plekken: hij wordt vierde.
Hij juicht niet.
Pas later krijgt Serses broer Fausto lucht van de sluiproute van Mahé, Leenen en Moujica. Hij tekent protest aan. Het protest wordt gehonoreerd en kort daarna wordt Serse Coppi geëerd als de winnaar van de mooiste klassieker ter wereld.
André Mahé juicht niet meer. Het lot heeft hem rechts ingehaald en lacht hem nu vanaf het erepodium uit.
Einde. Zou je zeggen.
Vijf dagen later maakt de Franse wielerbond bekend dat André Mahé alsnog wordt uitgeroepen tot de winnaar van de mooiste klassieker ter wereld. De Italiaanse bond protesteert. De UCI besluit de wedstrijd dan maar ongeldig te verklaren en geen winnaar uit te roepen.
Wederom protest.
En dan, in november, wordt er besloten dat de mooiste klassieker van de wereld (jaar 1949) is gewonnen door twee renners. Niemand is werkelijk content.
Een jaar later zou André Mahé op grootse wijze Parijs-Tours op zijn naam schrijven en in zijn laatste jaar als wielrenner werd hij nog derde in de mooiste klassieker ter wereld, ondanks een lekke band.
Het hielp niet: hij zou toch immers voor eeuwig de man van de gedeelde zege blijven.
Na zijn loopbaan trad Mahé toe tot het Parijse kabelbedrijf van zijn schoonvader. Later zou dat bedrijf verhuizen naar het stadje Compiègne. André Mahé verhuisde mee.
En zo kon hij ieder jaar de start meemaken van de mooiste klassieker ter wereld, de klassieker met de erelijst waar zijn naam met potlood op geschreven staat.
Auteur van (of meegewerkt aan):
- Voorpublicatie ‘Fietsen om niet aan te komen’ van Frank Heinen - 30/04/2021
- Vergeten wielrenner: José Beyaert - 20/04/2021
- Vergeten wielrenner: Rebecca Twigg - 01/04/2021