Of Kenny dit jaar aan zijn tweede Tourstart mag verschijnen weet ik niet, maar ik hoop het wel. Of het hem gegeven is er ooit een etappe op zijn naam te schrijven, het zou geweldig zijn. Maar het hoeft niet. Wat hij ten opzichte van mannen als Cavendish, Greipel, Rojas, Kittel en Farrar aan aangeboren talent tekort komt, maakt hij ruimschoots goed met zijn wilskracht. Het levert minder zeges, maar wel altijd prachtige televisie op. Niet onbelangrijk, in de Tour.
Van Hummel werd bekend bij het grote publiek door zijn memorabele lijdensweg in de bergen tijdens de Tour van 2009. Zijn dagelijkse, eenzame worsteling met weer een tijdslimiet hield talloze mensen ademloos op de bank. Instant fans van de bekrulde sterveling. Het leek alsof er een gewone mens met de Tour meedeed, die afzag zoals wij zouden afzien. Kenny was ons, wij waren Kenny.
Toch is het flauw om Kenny van Hummel alleen te prijzen om dat legendarische afzien; om hem te reduceren tot slechte klimmer. Hij kón immers zo vaak en zo lang strijden omdat hij het telkens won van de limiet, waar mindere Goden al lang en breed waren afgehaakt. Bovendien kan Kenny veel meer! In kleinere rondes sprint hij geregeld naar de zege, en zijn aanblik in de voorste gelederen tijdens een massasprint jaagt alle grote namen schrik aan.
Maar de grootste verdienste van Kamikaze Kenny is zijn stijl van sprinten. Met uitpuilende ogen, ongecontroleerde stuiptrekkingen, vlokken schuim tot in de navel en het briesen van een stervend zwijn verheft Kenny het sprinten tot schoonheid in zijn meest primitieve vorm. Kunst voor het hoogste podium: de Tour de France. Mits de scan van zijn fiets hem van vals spel vrijpleit natuurlijk.
- Verheugen op Van Hummel - 19/06/2012
- Vrijbuiters - 02/02/2012
- De dag dat Robert Gesink de Tour won - 29/08/2011