Wat voor Fransen de Tour is, voor Vlamingen het Belgisch kampioenschap veldrijden/Nokere Koerse en voor Russen het WK omzeilen van de dopingcontrole, is voor hipsterspanjolen en Portugezen de Ronde van Portugal. Een proloog en tien etappes op scootertempo tuffen door het Portugese hinterland met in de hoofdrol wielrenners die een florissante WorldTourcarrière laten varen louter om hier te kunnen schitteren.
Nederlandse wetenschappers sturen wielertoeristen de Ventoux op om te weten of epo werkt. Zonde van al die moeite. Naar de Ronde van Portugal kijken is vele malen efficiënter. Spoiler: epo werkt prima.
Is het daarom verkieslijk dat het volgende Britse supertalent Hugh Carthy, nu nog rijdende voor Caja Rural, niet meteen een antwoord kan bieden op de Iberische halfgoden van tien dagen in één jaar? Hij heeft nog tijd zat om prestaties neer te zetten waarover een bepaald slag columnisten zich ironisch kan uitlaten. Ik denk spontaan aan die ene zonnige julidag in 2019, hij op de tweede rustdag gehuld in de gele trui als een ware diplomaat vragen beantwoordt over broedermoord in het hotel waar het Britse Team Sky overnacht.
Maar de Tour is natuurlijk de Ronde van Portugal niet. Caja Rural mag dan een van de luttele Pro Continentale teams zijn op het startblad, na de ervaringen vorig jaar weet men er maar al te goed: meer dan twee etappezeges behalen is reeds een nobel doel. Een klassement? Haast onbegonnen werk. Bij de groene brigade ontbreken de tweelingbroers Gonçalves niet. José is snel en komt het beste uit de verf op korte nijdige hellingen. Mocht hij zegeloos blijven, wacht hem een herkansing tegen de gebuisden van de Giro en de Tour in de Vuelta.
Jaarlijks trekken er eind juli wel enkele ploegen richting Portugal onwetend welk schouwspel er hen te wachten staat. Niet al deze teams keren nog terug. Bron van weerkerend vermaak zijn de continentale Portugese ploegen die vaak uit niet meer dan tien renners bestaan. Geen moeilijke selecties en de renners weten al lang op voorhand wanneer er van hen een bloedvorm verwacht wordt.
Laat ik de belangrijkste protagonisten eens overlopen. Nee, niet Stefan Schumacher of Franco Pellizotti. Zij starten om met weemoed terug te kunnen denken aan vervlogen tijden waar ze zelf aan hebben meegebouwd. En verwart u vooral de Aitor Gonzalez op de deelnemerslijst niet met iemand anders. Denk ik aan Louletano met meer Spanjaarden dan Portugezen, maar met Joao Benta als kopman. Na een schorsing van vier jaar vanwege betrapt op cera de beloofde sensatie vorig jaar, helaas eindigde hij pas twintigste. Dankzij een consistenter seizoensbegin kan die plaats in de top 5 nu niet uitblijven. Wat dan gezegd van Sporting Clube de Portugal met als speerpunt Rinaldo Nocentini die zich er wonderwel als een vis in het water voelt. Dat bewijst de recente winst in de Trofeo Joaquim Agostinho. Zeg maar de Dauphiné Libéré voor gevorderden. Van de oude Hugo Sabido die in het David Blanco-tijdperk nog tweede eindigde in de Ronde van Portugal kun je niet meer dan etappewinst verwachten.
Is er nog LA Aluminios-Antarte dat rekent op de Spanjaard Alejandro Marque (eindwinnaar in 2013) die na een vervelend dopingverhaal een transfer naar Movistar op de klippen zag lopen en vorig jaar weer aanknoopte met een derde plaats. Dan is de spoeling bij Radio Popular op het eerste gezicht minder dun. Ja, de inmiddels veertigjarige Rui Sousa werd de voorbije jaren respectievelijk vijfde, tweede, derde, derde, derde en zesde. Het is nu eenmaal zo dat een rijpe dertiger die de achterkant van het wielrennen het best kent, ook het best tot zijn recht komt in de Ronde van Portugal. Het 25-jarige jonkie Frederico Figueiredo mag u best bij de outsiders plaatsen voor het podium. Net als weliswaar in mindere mate ploegmaat David Silva.
Resten er nog de twee mastodonten van het Portugese wielrennen. Enerzijds is er de fluogele brigade van Efapel. Vorig jaar goed voor een tweede en derde plaats met Joni Brandão en de inmiddels verkaste Alejandro Marque. Maar Efapel draagt een loodzware erfenis. U herinnert zich nog goed de beelden uit 2012, bij de vijfde en laatste eindzege van recordhouder David Blanco. Vier renners in de top 8, zes bij de eerste 14. Wie is Team Sky? Inmiddels is het allemaal wat minder en torst Brandão alle druk alleen op zijn schouders na een tweede en vierde plaats.
Anderzijds is het maar de vraag wie de hegemonie van W52-Quinta da Lixa durft te breken. Het team van de eindwinnaar van de voorbije twee jaar, Gustavo Cesar Veloso, een intussen 36-jarig product van Xacobeo-Galicia. Hij wordt soms vergeleken met Miguel Indurain, maar om die vergelijking te doen kloppen klimt hij te goed. Op de koop toe kan hij rekenen op de diensten van ex-winnaar Ricardo Mestre, Raul Alarcon (ex-Saunier Duval), Antonio Carvalho (vorig jaar zesde) en sedert dit jaar ook op die van de Portugese tijdritsensatie Rafael Reis. Is er een WorldTourploeg die meeleest?
Daarnaast dingen om naar uit te kijken? David Belda van het Zwitserse Team Roth zal zijn rit winnen. Ook is er de Kazak Nikita Stalnov (Astana City) die zijn derde plaatsen in de rondes van Turkije, Azerbeidzjan en Oekraïne maar moet zien te bevestigen. Brendan Canty is een talent, maar te licht voor dit werk. En zijn er de incidentele sprintduels tussen Andrea Pasqualon, Davide Vigano, Stéphane Poulhies, Sergey Shilov, Eduard Prades en vooral Nurbolat Kulimbetov.
De Ronde van Portugal begint overmorgen en eindigt zondag 7 augustus met een individuele tijdrit van 32 kilometer waarin Cesar Veloso zijn voorsprong verdriedubbelt.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020