Rectum – Aars is bovenal een uit puberaal grapje verworden bikepackingtocht uit het brein van een docent aardrijkskunde, die we wel moesten maken. Omdat we bij Pedaleurs niet alleen over het maken van toffe fietsavonturen willen praten. Omdat we willen ervaren hoe het is om zes lange dagen achtereen in het zadel te zitten. En omdat het gewoon fantastisch is om niets anders te hoeven doen dan te fietsen, eten en slapen. Eat, sleep, bike, repeat. Meer is het niet.
De term bikepackingtocht was echter nog een dingetje. Diehard bikepackers snoefden smalend dat ons plan eigenlijk de titel ‘creditcardpacking’ moest dragen: Als je van hotel naar hotel fietst heb je immers alleen je creditcard nodig. Hardcore endurance-fietsers gniffelden alleen al om de afstand: 800 kilometer in zes dagen. Mietjes. Een beetje randonneur komt daarvoor niet eens zijn bed uit.
Anyway: Voor ons was het bikepacking. Living the dream to the max! Hele dagen fietsen, landen doorkruisen, grenzen oversteken, toffe fietsavonturen beleven en daar ’s avonds tijdens een podcast over praten. Precies waar het bij Pedaleurs om draait.
It’s all about the preparation.
Het moet gezegd: Aan de voorbereiding en het materiaal zou het niet kunnen liggen. Niet mogen liggen zelfs: Custom made tassen van Detour-studio, een saddle bag van Probikegear, een toptubebag van Apidura, kleding van Exteondo (uiteraard!) en schoenen, twee keer een #fietsvandeshow, plus een uitgedokterde route. Zelfs de grootste scepticus zou stellig beweren dat het niet mis zou mogen gaan. Ook een datum werd al snel geprikt: 29 april vertrek uit Rectum en op 3 mei aankomen in Aars. En hier sloeg de twijfel lichtelijk toe… Dan zou er één rit van 200 kilometer verreden worden, met daarnaast vier ritten van 150 kilometer. Overschatten we onszelf nu niet? Ook de respons via de socials over onze plannen brachten niet het gewenste vertrouwen. De diehard bikepackers vonden onze plannen ‘gewaagd’, ‘dapper’ of zelfs ‘een hele uitdaging’. De radonneurs bleven gniffelen.
Na onderling overleg besloten de Tukkers om er een dag aan vast te plakken. Uiteraard ook na rijp beraad met het thuisfront. Een dag eerder weg betekende nog een dag langer van huis.
Hoe meer de dag van vertrek naderde, hoe intensiever de contacten werden. Ontelbaar veel telefoontjes, appjes en foto’s van voorbereidingsmomenten. De fietsen werden geprepareerd, banden nog snel even tubeless gemaakt, tassen als proef gemonteerd en zelfs al even ingepakt. Dat laatste was sowieso een dingetje: Materiaal verzamelen en in tasjes proppen. Tassen inpakken, uitpakken, weer inpakken, vloeken, weer uitpakken en dat een aantal keer. Steeds werd alles weer onder de loep genomen; hebben we dit nodig en hoe kunnen we alles zodanig efficiënt inpakken dat het fietsen prettig blijft. Dat je fiets, incluis saddlebag, niet gaat aanvoelen als een veredelde convoi exceptionel.
Een dag voor vertrek werden er ook nog twee paar hele fijne DMT gravelschoenen aangeschaft. Alleen nog even de schoenplaatjes op de juiste wijze monteren. Dat bleek achteraf nog een dingetje.
Toen ook dit allemaal klaar was betekende het nog maar één ding: Aan het materiaal kan het niet liggen… Vanaf nu zullen de benen moeten spreken.
Wanderlust
Dag 1: Rectum – Cloppenburg! (151 kilometer)
“De kop is eraf!”
Op 28 april zijn wij vertrokken uit Hellendoorn en Nijverdal om vervolgens eerst naar ons officiële startpunt Rectum te rijden. Gelukkig werden we tijdens onze eerste dag deels uit de wind gehouden door ‘glamping’ Jeroen Gerrits en Joey van Rhee. Al voor het officiële vertrek vanuit Rectum moest Robbert zijn schoenplaatjes iets verstellen… En dat was nog maar het begin. In Nordhorn draaide Jeroen af richting huis en draaide Robbert zijn schoenplaatjes voor het eerste nog een keer vast.
Al snel kwamen we de eerste gravelstroken tegen zoals je die heel veel in Duitsland vindt: half open landschap met gravelstroken tussen de omgeploegde akkers en weilanden door. Langs de bosranden stond om de 100 meter een hoogzit voor de jagers. Ook hier zouden we er veel van tegenkomen.
In Lingen namen we afscheid van Joey. Vanaf nu waren we op onszelf aangewezen. Op een saai fietspad langs een drukke weg, zagen we rechtes van ons ineens een prachtige gravelstrook. Met de tip van Bas Overbeek van Detour-studio in ons achterhoofd (“de mooiste stukken vind je tijdens een detour”), besloten we het er meteen maar op te wagen: Van de route afwijken en een klein stukje omrijden. De strook dwars door het bos was werkelijk prachtig, terwijl we hemelsbreed nooit verder dan 2 kilometer van de hoofdweg verwijderd waren. Het landschap tijdens de rest van de route was open en had genoeg gravelstroken om je vingers bij af te likken. Terwijl wij aan het genieten waren van de route reden we ‘zomaar’ het centrum van Cloppenburg binnen.
Na het douchen maakten we nog even een wandeling door het centrum van Cloppenburg. Al na 5 minuten wandelen gaf Maarten af op zijn hip ogende bootschoentjes. Ze waren goedkoop en middels een elastiek namen ze niet veel ruimte in onderweg. Maar daar was ook alles mee gezegd. Ze liepen voor geen meter. In een sportwinkel in het centrum verdween Maarten even uit het zicht. Hij vond een massagestoel en heeft deze even uitvoerig getest. Toch nog een soort van happy ending aan het eind van de dag.
Dag 2: Cloppenburg – Buxteheide (156 kilometer)
“Dwars door Bremen”
Na een prima ontbijt vertrokken we weer vol Wanderlust vanuit Parkhotel Cloppenburg. We hadden er zin in, al zou het een lange dag in het zadel worden. We startten meteen met een aantal prachtige gravelstroken richting Bremen: bosranden, veel jagershutten en heerlijke gravelpaden.
Na 75km reden we Bremen binnen via een mooie gravelstrook. Dat is toch wel het voordeel van Komoot: Dankzij de highlights in het programma zijn met enig speurwerk de mooiste pareltjes te vinden. Ook midden in een grote stad. Bremen heeft echt een prachtig oud centrum. Tijd voor koffie en lunch op het grote plein met uitzicht op de Dom en het Rathaus. Op het terras werd de eerste podcast van de dag opgenomen.
Prima verzadigd stapten we weer op de fiets om Bremen via een fantastische fietsstraat te verlaten. Al snel bevonden we ons op het forensen-fietspad richting het Lilienthal. De rest van de route richting Buxtehude bestond vooral uit fietspad en verkeersluwe wegen, al werden we vlak voor de eindbestemming nog getrakteerd op een aantal mooie gravelstroken. Na 158 kilometer zat ook dag 2 er op. Tijd om in te checken, een podcast op te nemen en te douchen. Daarna was het tijd voor de dagelijkse Facetime-momenten met het thuisfront.
Dag 3: Buxtehude – Rendsburg (133 kilometer)
“Twee keer door een tunnel!”
Na een stevig ontbijt werd de wind uit het noorden getrotseerd. Al na honderd meter vanaf het hotel begon het stedelijke gebied van Hamburg. De eerste dertig kilometer zou non-stop verstedelijkt gebied zijn. Tot aan ‘het echte’ Hamburg was het veel rijden op trottoirs met veel stoplichten die het tempo drukten. De ene keer ligt in Duitsland het fietspad links van de weg, dan weer rechts van de weg en meestal is de staat van dat fietspad ook nog eens van erbarmelijke kwaliteit. Alsof de wegenbouwmaatschappij de resten asfalt die ze over hadden achter elkaar gekwakt hadden om op die manier toch een soort van fietspad te maken. Vooral voor de achillespezen van Robbert niet het meest prettige stuk: Stoppen voor een stoplicht, opstappen, wegrijden en weer stoppen. Pijnlijk.
Eenmaal bij de dijk langs de Elbe was het industriegebied/haven de volgende uitdaging. Door werkzaamheden aan het spoor was een van de bruggen afgesloten, maar met een beetje geluk konden wij de brug oversteken en zo op zoek gaan naar de St Pauli – Elbe fietstunnel. Wat een bijzondere ervaring om door de tunnel te fietsen. Eerst met de lift naar beneden, om vervolgens door een fantastische tunnel fietsen.
Na het passeren van Hamburg bereikten we het landelijke Noord Duitsland, waar de vele aardappelvelden en de bospercelen elkaar in hoog tempo afwisselden. Zo nu en dan pikten we een mooie gravelstrook mee en constateerden we dat het landschap echt aan het veranderen was: Het werd veel glooiender en bosrijker. Bijna al scandinavisch.
Het aardrijkskundige hart van Maarten maakte deze dag ook overuren: “Kijk daar… een pingu-ruïne. Die heb ik nog nooit in het echt gezien. Wat vet!” En: “Wist je dat die stenen die hier in de weilanden liggen helemaal met het landijs uit Scandinavië komen?”
De wind bleef ondertussen pittig op ons inbeuken (of was dat een gevoel?), maar dat mocht de pret niet drukken. Met een voldaan gevoel bereikten we uiteindelijk Rendsburg, waar we voor de tweede keer die dag nogmaals getrakteerd werden op een voetgangerstunnel onder het water door. Ons hotel lag net iets buiten het stadscentrum in een wat vervallen buurt. Althans… hotel? Aan de buitenkant leek het meer op gesloten rusthuis voor bejaarden. Maar goed; Don’t judge a book by its cover: Het ontvangst was prima en de kamer was okay. Wel stalden we voor de zekerheid onze fietsen even in de kamer. Morgen finish in Denemarken!
Hygge!
Dag 4: Rendsburg – Aabenraa (105 kilometer)
“De grens over”
Na vertrek uit Rendsburg werd er gelijk geklommen en reden we door bosrijke gebieden alwaar we ons even alleen op de wereld voelden. Langs ieder bos, grasland of akker stonden de jachthutten er verlaten bij. Allen wachtend op die ene jager die een zijn tijdelijk zijn intrek wil nemen om vanuit beschutte en verhoogde positie een gans, ree, haas of ander dier op de korrel te nemen. Voor hetzelfde geldt hebben wij ook onbewust in een loop gekeken, maar mocht het oude vlees doorrijden op het gravel of bospad. Het was zondag 1 mei. De dag van de arbeid. En dat merkten we toen we Flensburg naderden. In de bossen werd het drukker met wandelaars en aan het water zaten jongeren te barbecueën. Hoewel wij na onze stop met koffie en worteltaart goed gevuld op weg gingen, rook de barbecue erg lekker. Enige tijd reden we op een gravelpad langs het water om het vervolgens weer hogerop te zoeken, maar vooral ook bij de buren over de grens. Na 7km waren we dan eindelijk in het beloofde land! Wilkommen et Danmark!
In Denemarken kregen we nog meer wind voor de wielen en in het gelaat. Het eerste stukje na de grens zou vooral uit verharde weg bestaan. Lange rechte wegen waarop het verkeer met hoge snelheid achterop kwam, deed ons besluiten om wederom een kleine detour te maken en het Deense gravel te verkennen. Het eerste stuk gravel was van buitenaardse schoonheid. Wat een pad…. Als hier geen hygge te vinden was. Het gravel in Denemarken ligt er over het algemeen grover en minder verfijnd bij dan dat we in Duitsland hadden gezien, maar het was er heerlijk knisperend fietsen. Soms was de laag met grof gravel zo dik dat het bijna mul aanvoelde.
Het landschap in Denemarken is wijds en kent meer en meer een golvend patroon. We reden op een plateau, dus een steile afdaling aan het einde was een toetje waar we snel aan wilden beginnen. Met nog een kleine 5 kilometer kwam onze eindbestemming van de dag in zicht: Aabenraa. Slechts nog even de benen stilhouden tot beneden aan de kust. Eenmaal afgedaald tot in Aabenraa roken en proefden we de zilte zeelucht. Eten en herstellen voor de dagen die nog komen gaan!
We verbleven in het Europa Hotel in Aabenraa. Een luxe hotel dat ingesteld is op fietsers. Zo kunnen de fietsen buiten in een grote zeecontainer gestald worden en staat er naast het hotel een gereedschapstation met allerhande klein gereedschap en een fietspomp. Voor Robbert handig om nog even de schoenplaatjes wederom iets te verstellen, want de achillespezen bleven dik en pijnlijk.
Na het douchen en het opnemen van de dagelijkse podcast werden we in de lobby ontvangen door Gerda. Zij woont al jaren in Denemarken en werkt bij het toeristenbureau van Sonderjylland. De omgeving waar de stad Abenraa ligt en tevens doorkomstplek van de Tour de France is. Gerda gaf informatie over de stad, de streek en de fietsmogelijkheden in deze omgeving. Gebasseerd op onze eigen ervaring en de verhalen van Gerda: Aanradertje voor een fietsrip met vrienden of het gezin.
Samen met Gerda maakten we ook nog een pracht van een stadswandeling door het mooie Aabenraa, al was het wel een soort “Platvoet en Achilles op stap”. Maarten liep niet al te fijn op zijn cheap-ass schoenen, om over de achillespezen van Robbert nog maar te zwijgen.
Na een heerlijke maaltijd, met dito speciaalbiertje, in de Irish pub onder het hotel kwam er een eind aan dag 4.
Dag 5: Aabenraa – Vejle (112 kilometer)
“Op naar de Tour-stad”
Na een meer dan prima nacht in het Europa hotel en een ontbijt om je vingers bij af te likken was het hoog tijd om weer op de fiets te stappen. De etappe van Aabenraa – Vejle stond op het programma.
Aangezien Aabenraa in een fjord ligt moest er meteen geklommen worden om de stad te verlaten. Ideaal om warm te worden, maar minder fijn als de achillespezen van Robbert meteen weer opspelen. Dit wordt nog een lange dag in het zadel wat dat betreft.
Over warm gesproken trouwens… wat mazzelden we wederom met het weer! Een strakblauwe lucht en een aangename temperatuur. We vroegen ons onderweg wel een paar keer af hoe we de trip zouden ervaren als er veel regen zou vallen. Gelukkig was dat niet het geval. Dank u weergoden!
De route die we aanvankelijk gepland hadden, was ’s ochtends om 06.00u al iets door Maarten bijgesteld in ons voordeel: minder kilometers, maar daardoor ook iets minder gravel. De stroken die we wel meepikten waren echter verbluffend fraai. Als er een gravelhemel bestaat dan is Denemarken toch minstens het voorportaal: grof gravel, weidse uitzichten en glooiend tot en met. Wow!
De stukken verhard waren echter ook niet verkeerd. Het asfalt in Denemarken is van prima kwaliteit. We begrijpen dat de organisatie van de Tour de France het prima aandurft om hier drie dagen te koersen.
In Vejen (niet te verwarren met onze dagbestemming Vejle) besloten we even een koffiestop te maken en iets te eten. Even werd er nog geopperd om los van elkaar door te fietsen, aangezien Robbert toch aardig last van zijn achillespezen had. Het credo ‘samen uit, samen thuis’ bleek echter heilig. We zouden ook deze etappe samen voltooien! Het was immers nog 40km naar Vejle, de eindbestemming van vandaag. Het eerste stuk na de koffiestop hadden we ook de wind nog eens volledig mee. Als vanzelf (okay, bijna dan) vlogen de kilometers voorbij. Het ging zelfs zo voorspoedig dat het zelfvertrouwen de overhand nam en er zelfs nog even besloten wordt om nog een kleine detour te maken over een te mooie gravelstrook die gewoon te jammer was om te laten liggen…
En dan naderden we alweer Vejle. Ook deze plaats ligt in een fjord, waardoor de laatste 3/4 kilometer voor het centrum non-stop bergafwaarts gingen. Na 113 kilometer rolden we met een voldaan gevoel richting het Cabinn hotel.
Morgen was het alweer de laatste dag!
Dag 6: Vejle – Aars (146 kilometer)
“The final day”
We vertrokken uit het centrum van Vejle dat zich al aan het voorbereiden was op de komst van Tour de France en het daar bijbehorende circus. Het fietsen door een stad was ons inmiddels redelijk bekend. Stoplichtje hier, stoplichtje daar, even snel oversteken en opletten daar. Manoeuvreren in het verkeer en in een Deense stad was inmiddels onze tweede natuur.
Vejle ligt in een fjord, dus dan weet je één ding zeker; er gaat binnen niet al te lange tijd geklommen worden. De klim die ons uit het fjord leidde was kort, maar krachtig. Een venijnige klim langs steile wanden waarop je een knotsgekke menigte van wielersupporters wil zien als de Tour de France passeert, zette de kuiten gelijk op spanning.
De rest van de dag kregen we de wind van voren en omdat we op het plateau reden moesten we het regelmatig ontgelden. Windkracht 3 is te doen, maar na zoveel dagen is een briesje in de rug ook wel eens lekker. Helaas bleef dat uit voor de eerste 120km.
De route leidde ons langs drukke wegen (rijkswegen) waar je blijkbaar mocht fietsen en over geweldig geasfalteerde fietspaden. Van Vejle reden we naar Silkeborg waar we de broodafdeling van de lokale supermarkt hebben geplunderd. Vervolgens reden we door het glooiende landschap tussen de bossen door naar Kjellerup en Viborg met wederom een korte stop bij een tankstation.
Eenmaal uit Viborg begon het grote genieten. Het Himmerland lag voor ons. Schitterende gravelpaden door een evenzo mooie natuur. Bossen, water, riet, wat was er niet. Het Himmerland is een plek waar we zeker nog eens terug gaan komen. De gravelstrook die we daar aantroffen was maar liefst tweeëntwintig kilometer lang! Het deed ons de tegenwind vergeten, maar ook te eten. Na een rode bounty werden de laatstse 15 kilometer rustig uitgereden en plotseling, boven op een heuveltje zagen we daar ineens Aars voor ons liggen.
Nog slechts 2 kilometer uitrollen tot het plaatsnaambordje “Aars”, waar we uiteraard even halt moesten houden voor een bewijs-foto. Wat een gek idee: Zes dagen daarvoor vol enthousiase begonnen aan onze trip en plotsklaps kwam daar ineens een einde aan. We waren bij onze eindbestemming.
Het eerste wat we deden, na aankomst bij het hotel (waarschijnlijk ook de enige in Aars) was een biertje bestellen aan de bar. Op advies van de receptionist / barman / ober kozen we een speciaalbiertje van een lokale brouwerij. Achteraf bleek deze omgerekend ook nog eens tien euro te kosten, maar dat kon ons op dat moment niets schelen.
Dit was een avontuur om nooit te vergeten.
Dag 7: Treinleven!
Støvring – Nijverdal
Het was toch even schakelen: Zes dagen ben je op elkaar aangewezen op de fiets en ’s avonds eet je wat in een restaurant. Een lange dag in bomvolle treinen was toch weer even wennen. Van Støvring naar Århus ging onze terug-naar-huis-reis nog precies volgens schema. Vanaf dat moment zouden we constant achter de feiten aanlopen. In Århus zaten we al in de trein, toen we weer uit moesten stappen. Ter plekke werd diezelfde trein echter omgeleid en konden we toch weer instappen en zouden we kunnen blijven zitten tot Hamburg. De trein werd voller en voller, waarbij een oudere dame, afkomstig uit Oekraïne en met alles wat ze nog had (drie tassen en een vogel in een kooitje), in schril contrast stond met twee Tukkers en hun carbonnen luxepaardjes die voor hun plezier zes dagen hun huis hadden ontvlucht… Niet te lang bij stil staan, maar het is een beeld dat ons wel bijgebleven is.
Ook bij de grens met Duitsland hadden we enige vertraging: De Duitse grenspolitie kwam de trein in en controleerde elke reiziger. Ook zouden we vanaf dat moment weer een mondkapje moeten dragen tot we Nederlands grondgebied in zouden rijden.
De trein van Hamburg naar Munster had twintig minuten vertraging, maar zorgde ervoor dat we onze aansluiting zouden missen. Dit had meteen tot gevold dat Enschede onze eindbestemming zou zijn. De trein naar Nijverdal zouden we nooit meer halen. Gelukkig was het broertje van Maarten bereid om ons in Enschede op te halen en terug te rijden naar huis… Na dik 14 uur treinleven waren we om één uur ’s nachts weer back home. Een dag treinleven voelde zwaarder dan 150 kilometer tegenwind.
Onvergetelijk!
Onze trip van Rectum naar Aars valt in de categorie: Een onvergetelijke ervaring en een mooi verhaal op verjaardagen. Duitsland was prachtig met de lange gravelstroken door bossen met ontelbaar veel jachthutten. Het kenmerkende landschap vol windmolens en de kenmerkende dorpen. Ook het doorkruisen van Bremen en Hamburg waren schitterende ervaringen.
Denemarken heeft ons werkelijk verrast. Een prachtig land met een heel afwisselend landschap. Glooiend, gele koolzaadvelden, mooie plaatsen en gewoon goed onderhouden. De wegen zijn er perfect en het verkeer is er, afgezien van de grote hoofdwegen, heerlijk verkeersluw. En dan dat gravel… Als er een gravelhemel bestaat dan moet Denemarken haast wel het voorportaal zijn. We hadden tijdens onze trip zoveel meer gravelstroken mee kunnen pakken, maar dan hadden we de dagafstanden moeten verkorten. Zoek je in de toekomst een bestemming om te fietsen – en of dit nu wielrennen of gravellen is – dan is Denemarken een absolute optie! Onderweg begrepen we heel goed waarom de organisatie van de Tour de France dit land heeft uitgekozen om Le Grand Départ te organiseren.
Highlights
Zonder twijfel is dat de tip van Bas Overbeek van Detour-studio: Probeer minimaal dagelijks een kleine detour te maken, want dan zie je de mooiste dingen. En wat had Bas wat dat betreft gelijk. Soms zagen we links of rechts een prachtige gravelstrook liggen en dan keken we elkaar even aan en besloten het er op te wagen. De Wahoo van Maarten of de Hammerhead van Robbert gaf vervolgens zonder problemen de weg naar de geplande route weer aan. 
“Elke dag een Detour. Dat hebben we gedaan Bas! Tof!”
Living the dream.
Eat, sleep, bike, repeat.
Voor de heren Pedaleurs was de trip ook een eerste keer dat ze meerdere dagen samen zouden optrekken. Het zou toch wel even wat anders zijn dan tweewekelijks een podcast opnemen en wat appen en bellen onderling. Samen zijn we het avontuur aangegaan. Letterlijk living the dream: Eat, sleep, bike, repeat. Niets anders hoeven dan alleen maar te fietsen van A naar B en genieten van de zaken onderweg. Hoe simpel het ook klinkt, het mentale aspect speelt tijdens zo’n tocht toch een rol en de zes dagen onderweg waren wel een rollercoaster. Op het moment dat de één er even doorheen zat, was de ander er wel met een kleine peptalk. Ook het missen van het gezin speelde naarmate de dagen vorderden meer en meer een rol.
Intensief met elkaar optrekken houdt ook in dat je elkaar beter leert kennen en er verschillen komen bovendrijven. Maarten bleek de man van de tijd, de man met een doel. En dat doel moet behaald worden. Robbert krijg je daarentegen niet zo snel in de stress: Wat maken die vijf minuten extra nu uit als je verder niets hoeft? Pak die rust, kijk om je heen, geniet. Het leverde in een restaurant in Vejle een prachtig gesprek op over transactionele analyse, de manier waarop we waren opgegroeid en opgevoed, wat dit voor ons betekende, het vaderschap en de onze kijk op het leven. Niet de materie die je wellicht bij een fietstrip verwacht ,maar wel ontzettend waardevol!
2/2/800/6/1
Twee tukkers, twee grizls, achthonderd kilometer, zes dagen fietsen, één dag treinleven en een backpack vol verhalen die we delen in de podcast. We hebben ervan genoten! Het heeft onze Wanderlust vergroot en de Hygge versterkt.
Onze belevenissen hebben we vastgelegd in drie podcasts, vele foto’s en dit geschreven stuk.
Er staat één ding vast: We komen zeker nog een keer terug in Denemarken om te fietsen!
Tot slot nog even een shoot-out. Wij konden dit niet realiseren zonder de hulp van de volgende mensen 🙌 : ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
• @woutervandenboogaard_88
• @etxeondo
• @nielsamsterdam1 @canyon
• @timmers.tim @wahoo_benelux
• @rubycycles @komoot
• @gaillardonline @pro_bikegear
• @cyclingdestination.cc
• @bikesuperior_
• @peakperformance_nl
• @govisitdenmark
• @koersplaat ⠀
Mojn!
Robbert en Maarten
Pedaleurs
- Dutch Masters of MTB - 03/12/2023
- Shimano Gravel Experience - 27/07/2023
- Pedaleurs GravHel-ride - 23/06/2023