Nu de lente steeds meer zijn gezicht laat zien, verlopen de trainingen voor Bikegear.cc The Ride ook steeds prettiger. Niet langer moeten de warmste kleren aan en niet langer moet de fiets na elke rit grondig gepoetst worden. Dat gebeurt overigens nog wel bovengemiddeld vaak, temeer omdat de fiets die ik dit jaar gebruik, niet de mijne is.
Kilometers maken op de racefiets is eigenlijk altijd een voorrecht. Het begint al bij het aankleden. Sokjes mooi recht, schoentjes strak om de voeten en je fraaie jackje frisgewassen om de schouders. Dan met de fiets aan de hand de straat oplopen en dat heerlijke, heerlijke klikgeluid van het schoenplaatje in zijn pedaal. Aanzetten, de fiets laten ratelen en rustig de straat uitglijden. Het is een ritueel dat al jaren dezelfde emotie bij me oproept. Een soort zucht die door het lijf gaat, blij dat we weer mogen.
Sinds december vindt dit ritueel plaats op een nieuwe fiets. Niet m’n eigen, maar wel eentje waar ik een jaartje op mag rijden. De fiets is afkomstig van Isaac, de Limburgse fabrikant die het afgelopen wielerjaar op een grote toename in belangstelling kon rekenen, dankzij de levering van fietsen aan de ploeg van Roompot.
Op de stand van BikeMotion in Utrecht raakte ik in de herfst van vorig jaar aan de praat met een vertegenwoordiger van Isaac, die de handen vol had om geïnteresseerden te vertellen over hun materiaal. Dat was een jaar eerder wel anders geweest, maar inmiddels kon de koffie niet aangesleept worden. Een duurtest op een Isaac Element was dan ook binnen twee minuten beklonken.
Inmiddels zijn er al aardig wat kilometers versleten op de Element en begrijp ik de aantrekkingskracht van het merk maar al te goed. Nederlandse makelij, sponsor van een Nederlandse ploeg en – laten we eerlijk zijn – geen onaantrekkelijke fietsjes. Afgemonteerd met Shimano Ultegra en zoevend op een mooi setje FFWD-wielen, is het maken van kilometers in de winter en lente vooralsnog geen moment een straf gebleken. De fiets is scherp, laat makkelijk met zich smijten en is comfortabel genoeg voor vele uren in het zadel.
En die uren zijn natuurlijk nodig. In juni moet ik aan de voet van de Stelviopas verschijnen, om er vervolgens opnieuw overheen te rijden, op weg naar Limburg. Het is in mijn hoofd nog behoorlijk ver weg, maar Bikegear.cc The Ride komt wel steeds dichterbij. Als man van het Noord-Nederlandse platteland heb ik mijn eerste verticale meters van het jaar achter de rug, maar moet de eerste grote test nog komen. Begin april staat de Volta Limburg op het programma. Pas dan kunnen we eens goed zien hoe het lichaam ervoor staat.
Tot die tijd werk ik met groot plezier mijn kilometers af, rijdend op een fraai stuk Nederlands materiaal, dromend van de massieve uitdaging die aan de horizon gloort. Dromen, met een steeds groter wordend vleugje angst. Want laten we duidelijk zijn: 1.300 kilometer in acht dagen is op het vlakke al een redelijk geschift vooruitzicht, maar hijsend over ontelbare bergen en heuvels, is het ronduit krankzinnig. Ach, dan hebben we iets om over na te praten, toch?
- Kak - 20/05/2018
- Getest: Castelli Omloop bib shorts - 31/07/2017
- Getest: Rapha Pro Team Shadow - 09/05/2017